Opinion
L’independéncia de Catalonha (III): letra als mieus amics federalistas
Cars amics federalistas,
Non ajatz paur. Qual pòt aver paur d’èsser lo patron de la siá pròpria vida? Òc, vos compreni. Vos o disi de còr que vos compreni al fons. Aqueste non es lo vaissèl qu’esperàvetz. Vosautres imaginàvetz de seguir lo camin totes amassa e d’aver tostemps a costat de pichòtas barcas d’emergéncia per se caliá partir còp sec. Vos sètz trobats qu’ara vos fan triar entre una barca pròpria, mai leugièra e completament nòva, que non sabètz cossí va foncionar; e l’embarradura de la sala de maquinas e trabalhs forçats del vièlh transatlantic espanhòl.
Avètz paur e vos compreni. Avètz paur perque non sabètz qual es que menarà la nòva barca. E los qu’imaginatz qu’o faran, non vos agradan brica. Non vesètz qual es l’interés de bastir un nòu Estat que devenga una marrida còpia dels problèmas e de las errors de l’original. E vos asseguri que contunhi de vos compréner.
Mas a l’encòp vos voliái plan dire que lo debat non es aqueste: lo debat non es s’aurem de bons politics capables de gerir tot aquò que ven, ni es tanpauc lo debat se lo nòu Estat serà socialament mai just que l’estat espanhòl. Lo debat, cars amics federalistas que vos aimi plan, es dempuèi quin estatut e quin estadi podèm aver mai de possibilitats d’arribar al nòstre ideal federalista: dempuèi una Espanha centralista e recentralizada, o dempuèi un nòu estat democratic que se vòl prigondament europèu? Me sembla que s’existís la minima possibilitat de fargar qualque federacion amb los autres pòbles de la Peninsula Iberica –e non solament: tanben amb los pobles de l’autre costat dels Pirenèus– es en tot podent aver una relacion d’egal a egal amb eles, es a dire: en tot essent un Estat. Sonque se sèm un Estat, podrem prepausar als autres pòbles de Sepharad de nos recampar per cooperar. Se non, contunharem d’èsser una colonia peninsulara.
E alavetz, cars amics federalistas, perqué non pausar lo debat d’un autre biais? Primièr bastissèm un nou Estat, e, un còp aquò fait, demandarem al pòble se vòl que lo nòu Estat establisca d’alianças amb los estats vesins, coma l’Estat Espanhòl. Aquesta me sembla que seriá la primièra pèira d’una vertadièra federacion.
Amistats!
Non ajatz paur. Qual pòt aver paur d’èsser lo patron de la siá pròpria vida? Òc, vos compreni. Vos o disi de còr que vos compreni al fons. Aqueste non es lo vaissèl qu’esperàvetz. Vosautres imaginàvetz de seguir lo camin totes amassa e d’aver tostemps a costat de pichòtas barcas d’emergéncia per se caliá partir còp sec. Vos sètz trobats qu’ara vos fan triar entre una barca pròpria, mai leugièra e completament nòva, que non sabètz cossí va foncionar; e l’embarradura de la sala de maquinas e trabalhs forçats del vièlh transatlantic espanhòl.
Avètz paur e vos compreni. Avètz paur perque non sabètz qual es que menarà la nòva barca. E los qu’imaginatz qu’o faran, non vos agradan brica. Non vesètz qual es l’interés de bastir un nòu Estat que devenga una marrida còpia dels problèmas e de las errors de l’original. E vos asseguri que contunhi de vos compréner.
Mas a l’encòp vos voliái plan dire que lo debat non es aqueste: lo debat non es s’aurem de bons politics capables de gerir tot aquò que ven, ni es tanpauc lo debat se lo nòu Estat serà socialament mai just que l’estat espanhòl. Lo debat, cars amics federalistas que vos aimi plan, es dempuèi quin estatut e quin estadi podèm aver mai de possibilitats d’arribar al nòstre ideal federalista: dempuèi una Espanha centralista e recentralizada, o dempuèi un nòu estat democratic que se vòl prigondament europèu? Me sembla que s’existís la minima possibilitat de fargar qualque federacion amb los autres pòbles de la Peninsula Iberica –e non solament: tanben amb los pobles de l’autre costat dels Pirenèus– es en tot podent aver una relacion d’egal a egal amb eles, es a dire: en tot essent un Estat. Sonque se sèm un Estat, podrem prepausar als autres pòbles de Sepharad de nos recampar per cooperar. Se non, contunharem d’èsser una colonia peninsulara.
E alavetz, cars amics federalistas, perqué non pausar lo debat d’un autre biais? Primièr bastissèm un nou Estat, e, un còp aquò fait, demandarem al pòble se vòl que lo nòu Estat establisca d’alianças amb los estats vesins, coma l’Estat Espanhòl. Aquesta me sembla que seriá la primièra pèira d’una vertadièra federacion.
Amistats!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
E se començam entà lutar pr'amor que en eth Estat deth Nòrd - me resistisqui a nomentar-lo França- s'artenhe eth nivèu d'autonomia qu'existís en Espanha?
+1 amb Batko, tot çò que permet de menar lo poder al mai près del cuitadan (e me sembla qu'es çò qu'es rendut possible pel federalisme) pausa una melhora basa que non pas los estats tals que los avèm ara.
Bèu texte. Òsca, endavant !
Vertat cau que lo federalisme (o la collaboracion) venguèsse de'n baish e non pauc sia impausat de'n haut.
Comentari sus : "s’aurem de bons politics capables de gerir tot aquò que ven" : l'independéncia serà lo parat (de gahar) de bastir una democracia navèra, non pas la còpia de la deus vielhs Estats, mès quauquarren de mei just, una democracia dirècta, luenh de la classa deus politicaires de totis qui'ns poirisson la vida. Sonque Catalonha liura pòt muishar lo camin.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari