Opinion
La “Manifestacion per totis” e los mèdias
Çò que vau escríver vos va benlèu estonar. Es pas una pausicion filosofica o politica, es pas qu’un sentiment. Es quicòm qu’èi sentit i a pauc. Es pas tanpauc aisit d’explicar.
Aqueste mes d’octobre, la Manif pour Tous es tornada. Peu monde de l’endehòra de l’Estat francés, es una organizacion que manifestèc i a uns meses contra la lei que permetèva aus cobles omosexuaus de’s maridar. Es pas un gròs risc de s’enganar de díser qu’es sostengut per la dreta “descomplexada”, la dreta extrèma e associacions de “defensa de la familha”, sia crestians tradicionalistas.
Lor navèra manifestacion avèva, aqueste còp, la mira de protestar contra la Procreacion Assistida Medicalament e la Gestacion per Autres (lavetz qu’es enebida dens l’Estat francés, mes bon, cau milhor pervénguer que non pas guarir, com se ditz …).
M’es pas complicat a jo de díser qu’aqueste monde representan haut o baish totas las idèas politicas, societalas e filosoficas qu’èi pas, e lhèu precisament lo contrari. I a unas annadas, aurí dit que representan “tot çò qu’òdi”, mes èi acabat d’odiar e soi en patz dambe jo medish. M’empacha pas d’aver mas idèas, que son pas brica aquestas.
Empacha pas que l’òdi, per contra, es pas absent de la Manif’ per Totis. A pas sufit d’unas intervistas au còr deu seguici per carrièra end’ausir causas qu’aurem preferidas oblidadas. Un micro-trepader es pas una enquista e lo reportatge sus France 2 lo ser medish muishava pas de desrapatges verbaus particulars. Doncas, i a de tot a la MPT, nostagics espaurits per l’anar de la societat mes tanben dangeroses verimoses.
Tre l’endeman, suus mèdias, los umoristas se son descabestrats contra los participants damb l’esperit plasent drin acide que’us coneishèm. Cau díser qu’a la debuta, aquò m’a hèit plan ríser. Mes a la debuta solament. Au cap d’un moment èi comprés que lo monde de la MPT èran venguts lo subjècte màger deu quau se calèva trufar, lo “cap de turc” de la setmana.
E es aquò que m’a geinat per la fin. Avoi l’impression que cada cadena de television, cada estacion de ràdio (France Inter, RMC), sustot de las publicas, qu’a una cronica drin umoristica se devèva de trucar sus eths. Semblava la mira aisida, fin finala. Aquò m’a balhat un sentit de geina.
Avèvi l’impression que “los que pensan coma cau”, quitament se pensan com jo, avèvan la manetas deus mèdias e que los autes, quitament se çò que pensan m’agrada pas brica, se trobavan escarnits sens possibilitat de respóner. Un sentit d’injustícia de cap a monde dambe los quaus soi pas d’acòrd. Vos assegura qu’es fòrça estranh.
L’umor es una arma, mes dens un combat, es plan que los dus costats ajan un pauc d’egalitat. Cau pas, me sembla, que la justícia foncione pas qu’ende se medish.
Aquò me bremba lo sénher Nicolas Dupont-Aignan. Es lo president d’un petit partit politic que s’apèra “De pè la republica”, vam díser a dreta entre los Republicains e lo Front National. Sovent se ditz qu’es “sobiranista” pr’amor qu’es un nacionalsita francés contra l’Union Europenca e que vòu son país torne trobar son independéncia.
Dambe aquest’òme, èi autan d’idèas en comun que non pas un peish dambe una bicicleta, com disèva la cançon. E totun estoi sovent butat per l’actitud de totis los jornalistas que volèvan a cada còp se trufar d’eth quan èra a lor portada. Me brembi d’una intervista on avèva parlat d’un retorn a la moneda nacionala ende conta-rotlar son economia pròpia. Lo jornalista, end’acabar l’emission, s’èra permetut la remèrca: “E atau nosautes tornaram a la television en negre-e-blanc. “
Soi pas segur qu’aquesta jornalista (deu quau me soi desbrembat lo nom, per malastre) se permeta un tau virolet dambe totis los convidats.
Sovent los jornalistas se trufan de causan de las qualas los autes jornalistas se trufan tanben, es mens dangerós, coma una mena de mòda. Am avut lo Prètz Europenc de la Cançon qu’èra pas possible de presentar sens botar dens la frasa l’adjectiu kitsch, e am adara la camisa deu milhor garrapaire deu Torn de França (blanca a peses roges), qu’es devengut ongan de bon ton d’escarnir.
Aqueste mes d’octobre, la Manif pour Tous es tornada. Peu monde de l’endehòra de l’Estat francés, es una organizacion que manifestèc i a uns meses contra la lei que permetèva aus cobles omosexuaus de’s maridar. Es pas un gròs risc de s’enganar de díser qu’es sostengut per la dreta “descomplexada”, la dreta extrèma e associacions de “defensa de la familha”, sia crestians tradicionalistas.
Lor navèra manifestacion avèva, aqueste còp, la mira de protestar contra la Procreacion Assistida Medicalament e la Gestacion per Autres (lavetz qu’es enebida dens l’Estat francés, mes bon, cau milhor pervénguer que non pas guarir, com se ditz …).
M’es pas complicat a jo de díser qu’aqueste monde representan haut o baish totas las idèas politicas, societalas e filosoficas qu’èi pas, e lhèu precisament lo contrari. I a unas annadas, aurí dit que representan “tot çò qu’òdi”, mes èi acabat d’odiar e soi en patz dambe jo medish. M’empacha pas d’aver mas idèas, que son pas brica aquestas.
Empacha pas que l’òdi, per contra, es pas absent de la Manif’ per Totis. A pas sufit d’unas intervistas au còr deu seguici per carrièra end’ausir causas qu’aurem preferidas oblidadas. Un micro-trepader es pas una enquista e lo reportatge sus France 2 lo ser medish muishava pas de desrapatges verbaus particulars. Doncas, i a de tot a la MPT, nostagics espaurits per l’anar de la societat mes tanben dangeroses verimoses.
Tre l’endeman, suus mèdias, los umoristas se son descabestrats contra los participants damb l’esperit plasent drin acide que’us coneishèm. Cau díser qu’a la debuta, aquò m’a hèit plan ríser. Mes a la debuta solament. Au cap d’un moment èi comprés que lo monde de la MPT èran venguts lo subjècte màger deu quau se calèva trufar, lo “cap de turc” de la setmana.
E es aquò que m’a geinat per la fin. Avoi l’impression que cada cadena de television, cada estacion de ràdio (France Inter, RMC), sustot de las publicas, qu’a una cronica drin umoristica se devèva de trucar sus eths. Semblava la mira aisida, fin finala. Aquò m’a balhat un sentit de geina.
Avèvi l’impression que “los que pensan coma cau”, quitament se pensan com jo, avèvan la manetas deus mèdias e que los autes, quitament se çò que pensan m’agrada pas brica, se trobavan escarnits sens possibilitat de respóner. Un sentit d’injustícia de cap a monde dambe los quaus soi pas d’acòrd. Vos assegura qu’es fòrça estranh.
L’umor es una arma, mes dens un combat, es plan que los dus costats ajan un pauc d’egalitat. Cau pas, me sembla, que la justícia foncione pas qu’ende se medish.
Aquò me bremba lo sénher Nicolas Dupont-Aignan. Es lo president d’un petit partit politic que s’apèra “De pè la republica”, vam díser a dreta entre los Republicains e lo Front National. Sovent se ditz qu’es “sobiranista” pr’amor qu’es un nacionalsita francés contra l’Union Europenca e que vòu son país torne trobar son independéncia.
Dambe aquest’òme, èi autan d’idèas en comun que non pas un peish dambe una bicicleta, com disèva la cançon. E totun estoi sovent butat per l’actitud de totis los jornalistas que volèvan a cada còp se trufar d’eth quan èra a lor portada. Me brembi d’una intervista on avèva parlat d’un retorn a la moneda nacionala ende conta-rotlar son economia pròpia. Lo jornalista, end’acabar l’emission, s’èra permetut la remèrca: “E atau nosautes tornaram a la television en negre-e-blanc. “
Soi pas segur qu’aquesta jornalista (deu quau me soi desbrembat lo nom, per malastre) se permeta un tau virolet dambe totis los convidats.
Sovent los jornalistas se trufan de causan de las qualas los autes jornalistas se trufan tanben, es mens dangerós, coma una mena de mòda. Am avut lo Prètz Europenc de la Cançon qu’èra pas possible de presentar sens botar dens la frasa l’adjectiu kitsch, e am adara la camisa deu milhor garrapaire deu Torn de França (blanca a peses roges), qu’es devengut ongan de bon ton d’escarnir.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Mas per dire qu'ai a pauc près las mesmas opinions que JML e a pauc près lo mesma sentit sus quel afar.
Per contra, lo Monge daus bradassats, buerk, visca l'omosexualitat ! Deurias eissaiar la sodomia Monjasson, te fariá pas de mau, los òmes son fachs per qu'estimulan lor prostata per aver un maximum de plaser.
Joan-Marc Leclercq a rason. Los medias son pas au service de 'informacion mas de la noblessa negra, autrament dich de la mafia occidentala qu'a crompat los medias los mai importants coma los politics los pus poderos.
#2 Soi estat drin butat per l'actitud deus mèdias (sustot lors umoristas) de cap a la MPT, mes soi pas butat per l'actitud deux mèdias de cap a çò que pensatz estar lor sosteng a l'immigracion illimitada. D'un aute costat, sostengui pas brica la MPT, mes an lo dret de manifestar se volon.
E ara un pauc de literatura amb lo començament de la segonda eglogla de las bucolicas de Vergeli traduchas per Pau Paget e publicadas en 1926
Per lo bel Alexis qu'a son mestre agradava
Lo pastre Corydon apassionat brutlava
Sens indici d'espèr : sol veniá cade jorn
A l'ombra dels grands faus, destimborlat d'amor
Cridar sos vans planhums als grands monts
e bravo bravissimo per los qu'an desfilat a la manfestacion per totis
ei pas perqué siatz contra lo maridatge omosexual que siás obligat omofob, que l'amor deis efebes fai partida de nostras tradicions grecolatinas; Platon amb Alcibiade que la glèisa a vougut nos far creire que s'agissiá d'un amor platonic; Vergli dins sas eglogas, bucolicas, la segonda plus particularament onte Corydon es amoros baug d'Alexis,e vuei oblidèm pas la tropelada dei modernes, Verlaine, Rimbaud, Peyrefitte, Cocteau, Proust, Gide qu'a repres lo nom de Corydon dins sas " nourritures terrestres" e qu'anava au Marroc per rescontrar la borsa plena de bèls adolescents, al limit de la pederastia, lo ministre de la culture de Sarkosy, Mitterrant lo nebot el anava furar en Taïlanda, mai jamai portavan l'idèa bistorta de se maridar entre omes (o femnas), aquo dich, l'actitud dei mediàs ei d'una parcialitat que te revolta que sostenon d'a fons l'immigracion illimitada tot coma la compassion sensa limitas dei drechs de l'ome, plens de respècte e d'indulgéncia davant la religion musulmana, intransigent davant la catolica, que considèron una tèsta de senglar pendolat a la porta d'una mosquèia coma un blasfème que te deurriá mandar a las galeras o te faire lapidar coma una femna adultera, a siam propres lei sordats, coma o cantava Alibert a Marselha entre las doas guerras
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari