Solide lo títol es drin exagerat, mes vòli parlar d’un fenomèn que passa mesura dempuèi ara bèra pausa, es la cobertura mediatica deus atemptats d’aquestas darrèras annadas.
 
Çò que’m hè escríver aquestas linhas, es lo hèit que, lavetz qu’una persona a gahat pedanhs suu pont de Londres dambe un amira clarament de tuadera, France Info le consacrava tre l’endeman una jornada especiala e la quita Fabienne Sintes presentava lo 7h-9h dempuèi lo capduelh britanic.
 
Podètz lavetz imaginar l’empleadís radiofonic: entrevistas de testimònis de totis, quitament s’an pas vist gran causa, comentaris sens de fin, ton dramatic de fin deu monde, etc …
 
Solide un atemptat es quicòm de grèu, sustot quan i a agut mòrts, mes la tòca es pas justament de terrorizar lo monde? I a, a còps, accidents que hèn mès de victimas, e que son mens cobèrts peus mèdias. Es normau, me diseratz, que dens lo cas d’un atemptat, i a la volontat de tuar quan un accident es escandençós.
 
Tiò, mes se la tòca es de “hèr parlar”, perqué ajudar los autors?
 
I a tanben un aute aspècte que’m sembla important.
 
Dens lo s cases de Mohammede Merah, de Salah Abdeslam, de Mohamed Lahouaiej-Bouhlel (de Niça), de Ziyed Ben Belgasem (d’Orly) e sens de dobte d’autes, la motivacion religiosa es pas clarament establida.
 
Vaquí polit monde que hèn pas la pregària, que beven alcoòl, que fuman cannabís, que van pas a la mosquèia, que minjan pòrc e que hèn pas lo ramadan, çò qu’es dejà fòrça. Jo, coma vegetarian e que bevi pas d’alcoòl, seguissi, sens d’ac voler, mès que non pas eths los precèptes de la religion musulmana.
 
Còp sec, aquestes piris se cambian en extremistas religioses, a còps “en unas setmanas”, es a díser exactament a l’opausat de çò qu’èran pendent nombrosas annadas. Curiós, non pas?
 
Soi segur que las motivacions que’us honha son de duas sòrtas:
 
Motivacion meslèu “politica”, que se vòlon venjar las victimas deus Occidentaus en Siria e Iraq.
 
Motivacion personala de tipe psicologic.
 
Es evident que cométer un atemptat lor sembla quicòm de gran, quicòm d’excepcionau e benlèu, sens d’ensajar de hèr psicologia a carn de can, les pòt ajudar a comolar un vueit de lor existéncia.
 
Quan Ziyed Ben Belgasem tira de matin suus policièrs que’u vòlon conta-rotlar abans qu’arribèsse a l’aeropòrt, apèla son pair e le ditz: “Espia la television, ne van parlar. “ L’atrèit deu sensacionau es evident.
 
Es pr’aquò que, segon jo, caleré meslèu tractar los atemptats d’un biaish mès anonime, sens de muishar la cara deu terrorista ni citar son nom. Qué de mès encoratjant ende quauqu’un d’esbarrit en recèrca de sens a sa vida, que de véser que, dambe pauc de mejans, es possible de vénguer lèu celèbre peu monde sancèr e acabar atau sa vida d’un biaish eroïc?
 
Es pas aquò qu’auré honhat Andreas Lubitz lo 24 de març de 2015 a esglachar son avion de la German Wings contra la montanha? De tot biaish, los especialistas de psiquiatria ac suggerissen, tot coma ende las tuaderas de massa de Columbine o autes murtres “espectacloses”.
 
Aquò’s aisit de díser, mes los mèdias hèn çò que vòlon e pr’amor qu’an besonh d’auditors. Seré benlèu lavetz a la polícia de difusir pas la fòto ni lo nom deu terrorista.
 
Sustot quan un gran mèdia (France 2), anóncia lo ser de l’atemptat de Londres a son jornau televizat lo nom deu l’autor … qu’es pas lo bon. (Trevor Brooks au lòc d’Adrian Russell Ajao)