Dins ma cronica d’auei vos voudriá parlar d’alimentacion, en seguda d’una discussion plan animada sus Facebook. Un amic meu partejet una video canadiana que presentava los resultats d’un estudi sus los avantatges economics e ecologics d’un passatge mai generau a una alimentacion vegetariana, e quitament si sem pusleu d’acòrd, nòstres eschamnhes fugueren vigorós. 
 
D’efiech, la produccion e la consomacion de vianda a daus impactes importants sus l’environament. L’elevatge produtz fòrça gas a efiech de serra e de pollucion coma zo vesem en Bretanha. Dau punt de visda sociala , l’industria agroalimentària es en crisi, per se plaçar dins la concurréncia mondiala e ne podrà pas surtir sens una transformacion prionda de son modele economic.  D’un punt de visda sanitari, nòstra alimentacion tròp charnada nos rend malaude: obesitat, malaudias cardiovaculàrias, diabeta, ipertension, ne son de las consequéncias. De mai la consciéncia de la sofrença animala se desvelopa, notadament per çò de las condicions de vita dins los elevatges industriaus. Recentament tanben, avem vist daus escandales liats au biais de tractar los animaus dins los tuadors.
 
Quò fai de l’annadas que los ecologistas pòrtan lo messatge de la necessària reduccion de la consomacion de vianda.  Deu èssser drastica e acompanhada de la disparicion dau modele productivista dins l’elevatge. Un elevatge que deuriá venir mai respectuós de l’animau dins sa condicion de vita e de tuariá.
 
Veiquí un punt de desacòrd emb mos amics vegetarians: la question morala de tuar. Considere que “tuar per minjar” es una regla fondamentala  dins lo monde animau. Minjar o èsser minjat. Çò que me fai acceptar un tipe d’elevatge respectuós. De segur, l’òme es surtit de la question de subrevivéncia immediata, çò que nos pòt permetre de’vançar vers lo rejet de queu biais d’alimentacion.
 
Una autra question que los ecologistas deurián trabalhar es la plaça de la campanha si ribam a un monde sens elevatge. De segur, demorarà las culturas vegetalas, mas d’espacis importants seràn disponibles. Tornariàn a un estat naturau o vendriàn de la campanha de plasença, coma zo podem veire desja a proximitat de las vilas grandas ont quasiment tota l’agricultura a disparegut?
  
Tot quilhs chamnhaments se faràn pas sens una fòrta consciéncia ecologica de la populacion, mai de las politicas publicas ambiciosas. Çò que me sembla plan aluenhat de la realitat de nòstra societat.