La proximitat, tanplan l’unitat lingüistica entre tèrras occitanas e catalanas, favorizèt, benlèu, en mai de las evidentas rasons economicas (= la recèrca d’un trabalh e d’un revengut), la plan fòrta emigracion dels occitans cap als païses catalans als sègles XVI e XVII. Primièr, nombroses èran los pirenencs que practicavan las migracions sasonièras cap a la Peninsula iberica: culhidas, vendémias, mas tanben, activitat “comerciala”. Mas çò mai important èran las migracions definitivas que fan qu’una granda partida de las nautas tèrras occitanas (Pirenèus, pre-pirenèus, Auvèrnha, Lemosin...) de l’edat modèrna se “voidèron” dins las tèrras catalanas. Per exemple, segon lo capitani general de la frontièra rosselhonesa, en 1542, serián unes 7 000 o 8 000 occitans que se trobarián e trabalharián en Rosselhon. I trobam pastors, obrièrs, bracièrs, doncas trabalhaires manuals, de còps un pauc marginals; d’autres èran mai integrats dins la societat, coma, al sègle XVII lo mercadièr carcinòl Pèire Fisas, installat a Lhèida puèi a Barcelona, que se poguèt crompar la senhoria de Terrassa. Del meteis biais, lo ròtle tengut per unes d’aquestes migrants dins la societat catalana indica una integracion lingüistica pro aisida. Atal, Pèire Terradas, originari dera Andòrta en Comenge fasiá, al sègle XVI, lo nunci (cridaire public) del baile de Mataró.
 
En sens contrari, de l’Edat Mejana al sègle XVIII, son centenats d’estudiants catalans que passèron los Pirenèus per anar estudiar a l’Universitat de Tolosa. A partir de la Renaissença, lo fenomèn venguèt mai fòrt e se contunhèt puèi malgrat las guèrras entre las monarquias francesa e ispanica. La desfaita catalana de 1714 tornèt activar lo corrent ja que fòrça catalans refusèron l’Universitat borbonica de Cervera: de 1724 a 1763, mai de 700 catalans se venguèron diplomar a Tolosa. Catalans e catalonofòns representavan, als sègles XVII e XVIII, mai de 90 % del total iberic dels estudiants de Tolosa. Al sègle XVIII, los menorquins jos dominacion anglesa, se n’anèron tanben estudiar a Avinhon.
 
La cançon populara catalana, que n’existís mès d’una version, Els estudiants de Tolosa (“A la vila de Tolosa / n’hi ha tres estudiants, / que en segueixen els estudis / per a ser-ne capellans”) que canta los malastres de tres joves catalans qu’estúdian a Tolosa per se far capelans, fa benlèu referéncia a aquel fenomèn de migracion estudiantina cap a la capitala lengadociana. Quitament, ne mòstra las dificultats (“Ai, tu, vila de Tolosa, / de mi te’n recordaràs: / persones, cases i places, / han d’anar a foc i sang!”).
 
Los rescontres entre occitans e catalans s’escasián tanben pendent los pelegrinatges de proximitat o de mai longa distància. Montserrat demorèt longtemps la destinacion per excelléncia dels romieus occitans. Lo sieu apogèu occitan se situa, çò sembla, entre los sègles XVI e XVIII. Gents de totas condi­cions i anavan d’un pauc pertot mas, se sap, en particular, que la devocion a la Moreneta èra plan fòrta en Nauta Auvèrnha, Bigòrra, Comenge, País tolosan. Per exemple, en 1582, 153 romieus de Sant Flor i anèron mentre que la pèsta s’espandissiá dins lor parçan. Dins las parròquias, existissián nombrosas confrariás dedicadas a la Verge de Montserrat e, quitament, dins la vilòta comengesa de Casèras, una “Casa de Montserrat” foguèt creada en 1606 pels monges de l’abadiá coma basa per reculhir almòinas. Lo darrièr sindic de la “Casa de Montserrat” se n’anèt en setembre de 1792, coma consequéncia de la Revolucion francesa e de la guèrra contra Espanha e la “Casa” foguèt venduda coma ben nacional. Mas s’aquò’s ben una rompedura, Montserrat aculhiguèt encara un pelegrinatge bigordan en 1868; serà lo darrièr. Se pòt ajustar qu’al moment de la Revolucion francesa, Montserrat serviguèt de refugi per l’arquevesque d’Aush e los avesques de Tarba, Rius, Lavaur. En Catalonha, s’i refugièron tanben fòrça prèires.
 
A despart de Montserrat, nombroses son los santuaris marials dins los Pirenèus que recebián romieus de cada part de la montanha, escasenças de se rescontrar, e, de còps, de téner una fièira ont s’escambiavan los productes de l’economia pastorala. Se pòdon mençonar los pelegrinatges a Nòsta Senhora de Montgarri (Val d’Aran) ont se recampan, dempuèi lo sègle XII, romieus d’Aran, de Palhars, de Coserans e Castilhonés, per las fèstas pastoralas del 2 de julhet e per l’Assompcion, Meritxell (Andòrra), Nòsta Dòna de la Pietat (Sèish, Coserans), Nòstra Dòna de Savart (Tarascon, comtat de Foish), e tantes autres que mòstran l’intensitat de las relacions umanas e economicas entre occitans e catalans.