Precedentament dins Cronicas dei tèrras luènchas:
  L’espèr es una causa subtila qu'a la tendéncia de mancar au mond. Cada òme se tua a son prètzfach e cèrca de ganhar sa vida en perdent son temps. S’atala au prètzfach cada obrier qu'executa bèstiament coma lo chivau trainat per son unica estaca. E lo carri sempre rèsta estable coma la pèira que ròtla e davala la penda a velocitat constanta. Lo carri tirat pòrta calmament lo fais de l’esplecha e sarra docament leis uelhs sensa comprene que lei chivaus se son arrestats. Sensa jamai se dobtar que podián trepejar, aqueu mesme carri, que dins un temps, tiravan.
 
De l’òdi, de la revòlta e dau sang, pus ren. De l’òme sord e perdut que siáu. Assetat, e tirassant simplament mon regard vuege sus lei batèus anant e partissent a lor torn.
 
Mentre que m’aprestave a partir e a laissar aquela plaça que me semblava ara vueja, una chata se venguèt assetar a mei costats. Es bruna, pòrta un fòrça bèu sorire e a un visatge d’àngel. Regarda lo larg e me ditz sensa esperar qu’ela me podiá ben ajudar.
 
Sensa vertadierament me revenir, laisse rajar lo vent, venent a nostreis aurelhas, dins un silenci de maubre que la fa s’avancar:
   
Mon regard susprés li dona donc rason e l’obliga segurament de m’explicar pus en detalh sei pròpris convenéncias:
   
Tot en m’auçant, accèpte de venir amb ela. Alora me rende còmpte qu’es pus pichòta que ieu, mai sempre fòrça agradiva. Me demanda que gaire de sòus per pagar mon viatge e avançam vèrs son batèu, un fòrça bèu dos-masts pron larg e espaciós per un esquipatge de vint bòns òmes.
 
Me demande encara perqué aquela chata m'es venguda veire e perqué sustot m’a prepausat de far lo viatge amb ela. Benlèu aviá besonh de companhiá o simplament de financar un pauc son lòng viatge.
 
Un còp sus lo pont superior, lei correjas de Liona sempre a la man, m’acompanhèt a la cala, ont estacave solidament mon fidèu chivau, li laissant de qué manjar e se repausar un pauc.
 
Quand remontèri sus lo pont, eriam dejà partits, sensa esperar un solet moment. Aguère pas lo temps d’escriure, ni a ma maire, ni a Clemença, me lo cauriá far un còp que seriam arribats.
 
Après aver acabat lei manòbras, ela se ven penjar sus lo bòrd esquèrre dau batèu, just a mon costat. Puei se presentèt, d’un èr un pauc geinat de l’aver pas fach avans.
 
Li dison Èva Aiguda, e sensa ne demandar pus, li explique mon percors e l’idèa d’aventura que tirassa dins ma tèsta. Sembla d'admirar mon coratge, e l’enveja de descubèrta que cultive en ieu.
 
Passeriam mai d’un jorn en batèu, sensa se poder s’arrestar. De tempèstas mostruosas s'abatián sensa pausa sus nòstre paure naviri qu'esperava que de s’aprefondar un bòn còp per tot. Mai tengueriam bòn e Èva semblava d'èstre una fòrça bòna navigarèla, nos sortissent mai d’un còp d’una mòrt quasi segura.
 
Passeriam mai d’una ora a esperar, calmament, que la plenitud de l’après-tempèsta cessèsse e que tornèsse lo vent. Alora longament, parleriam de nostrei vidas, de nostrei passats e de nostrei remòrs.
 
Aviá viscut simplament, entre tèrra e mar, d’un paire marin e d’una maire desapareguda. Parlava que lo francès e aviá fòrça difficultats per l’escriure. Me fisèt qu’ela efectuava sovent de viatges entre Euròpa e lei tèrras luenchas per entornar una flor d’argent fòrça rara qu’òm tròba qu'ailà e que se revend fòrça ben.
 
Passionat e sensa arrestar de la manjar dau regard, l’escote e m’endormissi dins la palha frèsca e doça.
 
Una nuèch, i aguèt fòrça bruch sus lei pòst crenilhants dau naviri. Remetère mon berret sus la tèsta e enverguère mon grand mantèu gris. Montère sus lo pont. Aquí m’esperava Èva assetada qu'èra a regardar l’orizont, me raprochère d’ela e se preissèt de me sarrar dins sei braçs.  M’expliquèt alora son orrible pantai ont se vesiá morir, tombant dins un immens trauc negre. Èva a fòrça paur dei falhas e m'expliquèt qu’avià vist mai d’un deis amics sieus perir dins aqueleis orriblei fendas, que jamai avisan. La confortère en passant la rèsta de la nuech a sei costats S'alonguèt sus mon espatla e s'assopiguèt coma ieu, vèrs l’orizont sorn e lo luènch.
 
L'endeman, es ela que que revelhèt. Semblava tota excitada e en me convidant a montar sus lo pus grand dei dos-masts, portava un bèu sourire clar. Au luènch, apercebiam una arca, simpla e bèla. Se dreiçava coma se dreiçan leis òmes tocats per la vida, per sa vida. Aquò fasià pus d’una setmana qu'aviam pas apercebut de tèrras e cau dire qu’una granda jòia se metèt a m’envasir.
 
M’expliquèt alora que costegiam la peninsula Corbet per fin d’arribar dins la baia de Morbihan per ajónher Aeria, la pus granda vila dei tèrras luenchas, mai sustot la pus pròcha.
 
Nos cauguèt encara un jorn per far lo torn d’aquelei tèrras que la nèu recubriá encara en aqueu periòde d’ivèrn. Foguèt dificil de destriar lo relèu e lo paisatge, mai de còps se podiá apercebre de construccions umanas, isoladas per aqui, segurament laissadas despuei lòngtemps.
 
Entreriam puei dins la gigantesca baia. Es una sensacion pro estranha, que vos còpa l’alen de tant d’èr frèsc e de sabors visualas.
 
Siam totei dos, lo regard clinat sus lo larg e sus Aeria que se dessenha au luench. La beutat dei paisatges vos aclapa d'aut e vos dona una fòla sensacion de voler arribar tot en aprofechant encara e encara de toteis aquelei beutats que vos ofrís lo Mond.