Opinion
Lo pas del PASS?
Dempuèi diluns 24 de genièr lo PASS vaccinal es devengut un PASS apòrt; per anar beure un còp, manjar un bocin , se desplaçar en TGV, lisar suls las pistas d’esquí o espinchar un film dins una sala escura... e ne’n passi...
Doncas un PASS per poder passar. E un PASS vertadièr pas un faus. Seriá un faus pas. Amb aquel marrit PASS passam una passa passablament pensamentosa. Pas de passatge per los pas savis!
L’autre còp rescontrèri una amiga Pascala, en passant, me faguèt: “— Ont vas d’aquel pas?” Li respondèri: “— D’a passet, vau a la gara prener lo T.G.V. per Massy” “— As ton PASS? Es pas passit ton PASS?” “— Es ni passit, ni passarilhat!” “— Amb un PASS bon pasmens auràs la patz! Podràs passar.” La saludèri mas èra ja passada, m’aviá despassat.
A pichòts passes, gandiguèri la gara e lo passatge per poder passar al passador. Pensavi passar lís mas tre arribar dos passa florets exigiguèron mon PASS virginal, non!perdon! mon PASS vaccinal e mon passapòrt. Urosament que son pas passats! D’aquel temps un passapaïs passèt, li demandèron pas son PASS amb aquel aucèl de passa, es un passadrech. Me laissèron passar. Ara, gara! Soi un passa pertot. Lo temps de crompar un pastisson, endralhar lo passadoira del TGV.
Escalèri la passarèla. Una passejaira se passejava dins lo passatge del trin voliá saber de qué se passava. Li barbotiguèri: una afar de PASS. Me respondèt, coma me sentissiá un pauc despassat, de pas me far de lagui. Per Pascas benlèu, lo PASS serà passat o aurà trespassat.
Tabanejèri puèi sèti prenguèri. M’assetèri. Engoliguèri mon pastisson passat. Valiá pas una pascada. Lo contrarolaire qu’èra pas aquí per passar temps s’aucelèt s’èri PASSAT? Li respondèri que s’èri pas PASSAT seriá pas aquí. Me prenguèt per un passa volant. Me calguèt tornarmai mostrar mon PASS. Mon PASS mas pas lo passapòrt. Quora s’avisèt qu’èra pas passat, me mercejèt e me sovetèt una crana passejada.
Arribat a Massy, a la davalada del TGV me calguèt tornamai mostrar, per poder passar, mon PASS que me dobririá lo passatge de la passarèla. Lo cerquèri, lo cerquèri lo trobèri pas aquel paure PASS. Soi un passa-colhon. Tornèri sus mos passes e lo trobèri sus mon sèti. Mostrèri mon PASS, passèri. Alara, sens me far de bila, un còp dins la carrièra entrinquèri mon passa-vila e me diguèri: “Quina marrida PASS a!”
Quin marrit PASS!
Doncas un PASS per poder passar. E un PASS vertadièr pas un faus. Seriá un faus pas. Amb aquel marrit PASS passam una passa passablament pensamentosa. Pas de passatge per los pas savis!
L’autre còp rescontrèri una amiga Pascala, en passant, me faguèt: “— Ont vas d’aquel pas?” Li respondèri: “— D’a passet, vau a la gara prener lo T.G.V. per Massy” “— As ton PASS? Es pas passit ton PASS?” “— Es ni passit, ni passarilhat!” “— Amb un PASS bon pasmens auràs la patz! Podràs passar.” La saludèri mas èra ja passada, m’aviá despassat.
A pichòts passes, gandiguèri la gara e lo passatge per poder passar al passador. Pensavi passar lís mas tre arribar dos passa florets exigiguèron mon PASS virginal, non!perdon! mon PASS vaccinal e mon passapòrt. Urosament que son pas passats! D’aquel temps un passapaïs passèt, li demandèron pas son PASS amb aquel aucèl de passa, es un passadrech. Me laissèron passar. Ara, gara! Soi un passa pertot. Lo temps de crompar un pastisson, endralhar lo passadoira del TGV.
Escalèri la passarèla. Una passejaira se passejava dins lo passatge del trin voliá saber de qué se passava. Li barbotiguèri: una afar de PASS. Me respondèt, coma me sentissiá un pauc despassat, de pas me far de lagui. Per Pascas benlèu, lo PASS serà passat o aurà trespassat.
Tabanejèri puèi sèti prenguèri. M’assetèri. Engoliguèri mon pastisson passat. Valiá pas una pascada. Lo contrarolaire qu’èra pas aquí per passar temps s’aucelèt s’èri PASSAT? Li respondèri que s’èri pas PASSAT seriá pas aquí. Me prenguèt per un passa volant. Me calguèt tornarmai mostrar mon PASS. Mon PASS mas pas lo passapòrt. Quora s’avisèt qu’èra pas passat, me mercejèt e me sovetèt una crana passejada.
Arribat a Massy, a la davalada del TGV me calguèt tornamai mostrar, per poder passar, mon PASS que me dobririá lo passatge de la passarèla. Lo cerquèri, lo cerquèri lo trobèri pas aquel paure PASS. Soi un passa-colhon. Tornèri sus mos passes e lo trobèri sus mon sèti. Mostrèri mon PASS, passèri. Alara, sens me far de bila, un còp dins la carrièra entrinquèri mon passa-vila e me diguèri: “Quina marrida PASS a!”
Quin marrit PASS!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
I a pas cap de comentari
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari