Ubrís, pichonet, viviá dins un apartament estequit logat per sa familha. Sens sala de banh, sens privat, partejava son lièchon amb sos dos fraires. Matin e vèspre, la familha bocinejava micalhas de crostet a la cosina. Vengut bèl, dintrèt dins los servicis secrets.
 
Al cap de quauquas annadas, los servicis secrets avián ges de secrets per el. En secret, de secrets s’apoderèt e vici lo prenguèt. Es aquí que se crompèt son primièr ostal amb òrt, cambra, sala de banh. Amb quauques servicials e servicilas a son servici. E que degús levèsse lo cap. Pichòt a pichòt, s’apoderèt un empèri. Mas li sufissiá pas!
 
Annadas aprèp annadas, viciós del secret poder, s’enclosquèt un pauc mai. S’enriquesiguèt. Passèt de l’ostal a la dacha amb pargue grandaràs, vint cambras, dètz salas de banh, salas d’espòrt,... veituras, avions privats. Amb uèlhons e gardas armats per susvelhar lo tot. Se devián d’escotar la votz de lor mèstre. E que degús levèsse lo cap se voliá pas èsser englasiat! Se crompèt una iscla e una mar mediterranèa. Mas li sufissiá pas!
 
Coma son empèri èra ben pichon de tròp per el, butèt l’enveja d’anar senhorejar sus d’encontradas vesinas que li demandavan res. Se faguèt bastir una datcharassa amb un pargue bèl coma un vilatge, cent cambras, cent salas de banh, vint salas de judò, tres piscinas, quatre salas de cinemà... partidas de caça, de pesca..... cinc iòts e vint avions privats,... servicialas, domesticas, aquí ne’n vòls, aquí n’as! E que degús levèsse lo cap se voliá pas èsser emprisonat! Se crompèt dos oceans. Mas aquò li sufisiá pas!
 
Ara somiava d’aquesir las encontradas las mai grandarassas de la planeta. Per el, se faguèt levar tres domènis reials amb cinquanta salas de banh, vint privats, quaranta salas de manjar amb taulas de sièis mèstres de long, dos cents cambras, vint piscinas, vint iòts, cinquanta avions, trenta elicoptèrs, ... Un ramat d’emplegats a son servici. Ne’n ploviá coma de rabanèlas. E que degús levèsse lo cap se voliá pas èsser empoisonat. S’apoderèt dos oceans de mai e cinquanta isclas. Mas aquò li sufissiá pas!
 
Totes aqueles paises, totas aquelas mars, oceans èran ben pichonets de tròp per el. Levèt milícias qu’anèron portar fuòc de’n pertot e fiular a l’amagat la votz de son mèstre. E pichòt a pichòt, dins son sicap, se pensèt mèstre de la planeta tota. E que degús levèsse lo cap se voliá pas èsser abocinat. Mas li sufissiá pas!
 
Ne voliá mai, totjorn mai, totjorn mai encara! Mas que possedir de mai quora l’òm possedís la Tèrra? Amai se possedissiá la planeta tota, l’empachava pas de pausar las bralhas.
 
Ubrís, quora la talpa li buta al trauc cada matin, passa al privat per pausar las bralhas e... fòrça! Fòrça fòrça! E se ditz: Fòrça!