D’ aquèu temps, lei cooperators de mon vilatge èran pagats ai quilos de rasin aduchs a la coopé. La qualitat dau rasin, son contengut de sucre, èran pas considerats. Lei mai degordits dei vinhairons mandavon de molonàs d’engrais e passavan lei 200 ectos de l’ectare. Conveniá puei de levar l’ aiga artificialament aducha ai grans d’ aramon, d’aubun, de gran negre, per aussar d’ un parèu de degras nòstrei vins e lei rendre “mercants” en li permetant de passar lei 10° o 11°... Aquèla situacien mi faiá pensar ai Shadòcs de Claude Pieplu que pompavan d’ aquèu temps a la televisien. Lo pagament, puei, au quilo- degra permetet de limitar aquèla absurditat.
 
Quaranta ans pus tard, de’n pertot lei viticultors an plantats de cepagis ameliorators, morvèdre, sira, granache, cabernet.. An limitat la produccien de l’ ectare an quichat sus la qualitat de la vinicacien en investissènt en materiau carivènt (car car), an aussat sa competènci tecnica. Totei aqueleis esforçs an menat a l’ elaboracien de vins aromatics, equilibrats, m’ un degra rendut a 12° e mai.
 
Es aquí que truca. Lei consomators d’ encuei vodrián que lei vins gardesson totei sei qualitats mai que siguesson un pauc mens alcolizats! Lo necessari melhorament de la securitat rotiera e lei contaròtles policiers son pas per ren dins aquèla evolucien. Vaquí perqué de viticultors engenhós an travalhat per faire demenir a 9,5° o 10° en levant lo “tròup” d’ alcòl dau vin. Paurei viticultors, son lei novèus Sisife que faiá rodelar sa peira en tèsta d’un suquet (còla) sensa relambi, estènt que la dicha peira davalava de longa. Aguessi enveja de galejar, dirieu qu’ auriam jamai degut derrabar leis aramons.