Ai vist lo pàisser, la tranuja, la corriada. Ai ’massat las nesplas. Lo quite perier a crebat de fermigier minjat, a son pè, de sas raiç, jos mos uelhs. L’aiga de clarda, lo riu de levada, la femna, l’òme, lo chen, la chabra son tanben passats. De la maison dreibida a l'escura, ren ne'n demòra: tot s'a barrat. Lo jau, l'aucha, lo quite margaud an ’chabat de chantar, mai, de segur, credar. Ai dins l’eime, queraque, lo vent d'un temps que bufa tots biais. L’i tòrne cherchar la brija, que fará levar la pasta de l'alen, que per deman ieu raibe!
Grandmarce per 'quela poësia tant coma la que balhetetz i a quauques temps a Jornalet.
I aura dau monde per criticar lu biais d'avieisar lu monde daus - e de las - dau Lemosin, mas 'quò fai res, vos fau contunhar de dire lu monde entau qu'eu es.
Escrivana en poèta. A la fin dels ans 1990 tornet descubrir la linga qu'aviá auvit tota son enfància e comencet d'escriure sos prumiers textes en occitan
3 comentaris
(10 vòtes)
En cargament
3 comentaris
Mandar
