Qualques jorns aprèp la dintrada, quand arribèri a l’intrada del vilatge, lo carri s’i veni d’arrestar. Ne devalava una tropelòta de dròlles e de dròllas, la saca sus l’esquina, la masqueta sul nas.
 
Se presentavan sul marchapè, sautavan sul quitran, e traversavan la rota sul passatge subrenauçat, sus doas rengas, los uns darrièr los autres, mas desseparats d’un brave mètre, per rejónher l’abric qu’una veitura los i vendriá quèrre, o lo caminòl pedonièr que mena al centre del vilatge. Un anar responsable, respectuós de las consignas sanitàrias, que los adultes ne podián préner grana.
 
Totes caminavan, lo telefonet a la man, l’escotaire a l’aurelha, sens gaitar ni a dreita ni a esquèrra, los uèlhs clavelats sus la tela, sens un agach suls companhs, sus las veituras qu’esperavan; pas pus res semblavan existir a l’entorn d’eles; èran endacòm mai, ailà, benlèu a de centenats o de milierats de quilomètres.
 
Mas quicòm me tafurava: se ne cresiái las entrevistas, aurián regretat, del temps de l’acantonament, la classa e lo rescontre fisic ambe los autres. Aquò èra segur, me deviái enganar! E me tornèron totas las practicas de comunicacion a distància, qu’èran a s’espandir ambe la crisi sanitària: tele-trabalh, amassadas en visiò conferéncias, las crompas, las consultas medicalas... Non, aqueles jovents, qu’èran a toquetejar lo telefonet, comunicavan pas ambe locutors del cap del monde: parlavan de causas e autras ambe los qu’èran de còsta: las novèlas tecnologias, los S.M.S. pebrats d’emoticònas, los zooms e autres eskipes, los permetián de comunicar ambe l’autre, sens contacte, sens risque de li escupir dessús lo virús o de l’onchar de micròbis en lo tocant.
 
Comprenguèri tanben, perqué, aital lo desvelopament de la 5G deveniá una urgéncia sanitària.