E cric e crac,
 
Lo pichon Enric, que li disián Riquet o Riqueton, nasquèt dins una mena de cabana de brancas e de palhabart. La familha èra paura. Mas sos paires fasián tot çò que podián per tornar lor vida la mai agradiva possibla! Lo paire s’èra logat per trabalhar pel mèstre del castèl. La maire s’ocupava de l’òrt, amb l’ajuda del paire. Avián sonque qualquas galinas.
 
Quand èra pichon, lo Riqueton aviá coma joguetes, tot çò qu’èra fargat amb las causas de la naturalesa: fiulets de canas, topinas d’aglans, petetas de mocadors nosats, eca...
 
Manjavan los produches de l’òrt, e tot çò que podián glenar, mai o mens a l’amagada...un conilh pels jorns de fèsta!
 
Per Nadal, cada annada, anavan a la messa de Mièjanuèch, e agachavan la grèpia de la glèisa del castèl. Lo Riquèton ne foguèt talament meravilhat que tre que sauput parlar, demandèt de ne fargar una, al retorn en cò sèu! Los paires atristats diguèron que per eles, aquò èra pas possible!
 
Mas lo Riqueton, ja un pauc capborrut, repoteguèt que el, o podiá far!
 
Dins un canton del membre botèt una planca grandassa, de mossa perdessús, una mena de tuta de branquetas, cerquèt de palha pel nenon, e i installèt los personatges: sa peteta fasiá la maire Maria, lo paire fargat amb d’aglans èra lo Josèp, los animals èran de pèiras de fòrma mai o mens pròchas d’un ase e d’un buòu...
 
Mas pel tetarèl, dins la grèpia, lo Riquet aviá pas res trobat. Demandèt d’ajuda...Èra l’ora de se colcar. Lo paire li diguèt: “vas te jaire; trobarai una idèa aquesta nuèch”.
 
Tre l’enfant colcat, lo paire sortiguèt lo cotèlon de sa pòcha. Prenguèt una de la preciosas patanas, que li aviá donat un amic, per ensajar aquesta novèla plantacion que començava de ne parlar dins tot lo pais.
 
Menimosament, causiguèt la mai pichona: un patanon. Amb un molon de precaucions per pas gastar, cavèt dos uèlhs, i botèt dos grans de rasins secats, dos trauquets per las narinas, un pauc de negre de carbon dedins, dins lo lo fons, e un oval pichon per la boca. I botèt una correjeta de pasta de codonh iranja. Puèi, dessenhèt lo borrasson del nenon amb de crosilhons, sus la pèl del patanon.
 
Lo botèt dins la grèpia, al mièj del breç de palha, dins un pichon cròs.
 
Quand lo Riqueton se levèt, se roncèt per agachar, e son crit de jòia e de remiracion clantit dins tot l’ostal! Èra content que content! Lo nenon? Riquet lo sonet: “Patanon”, e decidiguèt de lo prendre amb el, jorn e nuèch: a taula, a son costat, defòra dins sa pòcha, e la nuèch, dins son lièch.
 
Al cap de qualques jorns: suspresa! De pels verds li grelhèron sul cap!
 
Lo paire donèt d’explicas sus aquestes grelhs verds, que se sonavan de gèrmes e que, se son filh acceptava de lo botar dejòs la tèrra, plan installat, un jorn, Patanon li presentariá tota sa familha...un molon de patanonets!
 
Lo filh aviá fisança dins son paire, e fin finala, es coma aquò que faguèron.
 
E cric e crac, lo conte es acabat.
 

 

---

(Cal pas oblidar de citar l’autor, quand contatz un conte d’autor. Mercé per eles)


 
 
 Patanon(MP3, 46'')