S'es ben una referéncia au "passa vaccinau", me pensi qu'avètz una vision de la libertat fòrça estrània per que siegue aquò que la vos lève. Siáu segur que foguèssiatz tan mobilisada còntra lei "reformas"de la lèi Seguretat Globala, de la lèi Separatisme, de la lèi Trabalh, e autreis atacas violentas còntra la libertat.

#2 Perqué naisser pacientar, en esperar la mòrt, morir en se posar la question : mas que sei vengut far sur aquela terra. Aprena en esperar que la posteritat aura retengut mon saber qualque que sia. A part d'esser una personalitat, la posteritat me saluda plan.
Mas, que fasam sur terra? Perqué tant de religions o de civilisacions qu'an parlat que delai la mòrt i a una autra vita.
Benleu que sem pas un esser complet e que nòstra pensada materialista a una contrepartida dins nòstre inconscient e que nos parla emben çò que l'òm ressent. Alaidonc sem vengut sur terra far una experiença, se reincarnar de vita en vita e delai la mòrt coneitram las leiçons qu'avem retengut de totas nòstras vitas anterioras.
Es benleu qu'una ipotesa mas qu'a tota una logica darrier.

#3 Polit poèma ? Hum.... i vese quicòm d'un pauc ninòi dins una lenga de farlabica.

Beròi poèma e beròia fotò! Mercés!
I a referéncias a l'actualitat e au pass vaccinau?

Tot fenonèn es l'efècte d'una causa. Dins un malhatge material, energetic e temporal que nos ten tan sarrats (la "realitat"), cossí poder pensar que sèm liures ? Liures de far çò que volèm ? Plan rarament o sèm. Emai quand o sèm un pauc, nos podèm pensar liures, mas… liures sonque o sèm de far, alara, çò que volèm, e res mai que çò que volèm. Òr, çò que volèm, non podèm pas non o voler, nos trobam o voler, e lo mai clar del temps, non sabèm perqué o volèm, ja que la màger part de las determinacions de las nòstras "causidas" se fondan dins l'inconscient, valent a dire mai o mens 95% de la nòstra activitat psiquica e neuronala.

Me sembla qu'abans de parlar de "libertat", sempre deuriam precisir "libertat de qué far", e "respècte a quina mena d'empacha d'o far". Se que non, lo mai clar del temps, coma, mai que mai, dins las bocas dels politicians, desparlam mai que de parlar, e non sabèm de qué parlam — ni de qué òm nos parla.

En politica, la soleta "libertat" efectivament sanctuarizada, es la libertat d'espleirtar l'autreal motiu de ne s'enriquir indefinidament, valga que valga.

A l'evidéncia, aquí, la poetèssa non parla d'aquela "libertat", mas d'una autra… e me'n regaudissi. Mas quina "libertat" canta tant emfaticament ? La narratritz se vòl liura, mas liura de qué ? Per qué far ? Per qué ne far ? Malgrat qué o qui que la ne voldriá empachar ? Non sabèm, nimai non saurem… Çò qu'a ieu, per enlà la sensacion d'embalausiment que raja de sa canta, me daissa un sentiment d'inacabat dins l'amira de l'expression del sieu èsser prigond. Tot cant de libertat, sense contextualizacion, m'es coma d'enfonsar pòrtas de las obèrtas.