Opinion
Dus vielhs
L’ostau es com los auts: dens lo lotiment, digun s’i pòt trobar nada diferéncia.
Mes dens l’ostau, son peçòtas a pielas! Tant petitas las unas com las autas e cada peçòta embarra lo son tresaur: antiquitats de pertot, amassadas a la mesura dau temps que passèt.
Ací damòran los vielhs, au bèth mitan de la porcelana, daus relotges e daus tablèus de mestes, dens un monde que n’es pas mei lo nòste, gessit de l’imaginari de la soletat.
Sonríser e paraulas aimablas nos esperavan: atau vistalhèrem l’ostau daus vielhs, dinc a las crambas on pas jamei digun i dròm.
Perqué aqueras monacas de pertot?
Las espiadas mecanicas, nos environavan: aqueths ulhs de porcelana, pausats a cada canton, pareishèvan seguir mos moviments.
Es pr’aquò que me gahèri paur?
“La purmèira, la crompèri trenta ans enlà: monaca esmanglada qu’avè perdut sos membres; me falut plan de temps e de paciència per li tornar balhar la vita…” dishut la dauna.
Mes a jo, l’espiada d’avugla de la monaca me pareishèva vuida, o benlèu publada sonque daus saunèis de la dauna vielha.
“Atau comprènuri que me las faliva sauvar: monacas perdudas, monacas copadas de véner sau mercat de las antiquitats, las èi totas reviscoladas. A caduna son canton, a caduna son istòria”
E la dauna vielha de ríser, de ríser de contentèir de son òbra de sauvagarda. Egau perqué aqueth resson d’amarumi?
Gausèri pas mei espiar las monacas, semblavan de se trufar.
“Mainatges? Se pòt pas dens aqueth ostau de las causas preciosas, acabarèn de tot copar en chic de temps. N’avem pas jamei volut mainatges”
Solide! Las monacas alentorn risèvan!
Tornèrem a casa e com tostemps, los dròlles èran a pelejar: falut apasimar tot aqueth monde, escotar los planhs, restablir las dignitats nhafradas atau de seguir lo camin sovent estrèit de la patz familhau. Tot aquò dens un rambalh de purmèira on cadun s’assaja de parlar mei hòrt en tot s’i créser mei entenut.
La vita vitanta …
Mes d’on me veneva aquesta enveja de jogar? Atau com un nin, de héser au balon, a las autòs o a la bicicleta?
Mes d’on me venèva aqueste desir de los i balhar a cadun un brave calinon?
Mes dens l’ostau, son peçòtas a pielas! Tant petitas las unas com las autas e cada peçòta embarra lo son tresaur: antiquitats de pertot, amassadas a la mesura dau temps que passèt.
Ací damòran los vielhs, au bèth mitan de la porcelana, daus relotges e daus tablèus de mestes, dens un monde que n’es pas mei lo nòste, gessit de l’imaginari de la soletat.
Sonríser e paraulas aimablas nos esperavan: atau vistalhèrem l’ostau daus vielhs, dinc a las crambas on pas jamei digun i dròm.
Perqué aqueras monacas de pertot?
Las espiadas mecanicas, nos environavan: aqueths ulhs de porcelana, pausats a cada canton, pareishèvan seguir mos moviments.
Es pr’aquò que me gahèri paur?
“La purmèira, la crompèri trenta ans enlà: monaca esmanglada qu’avè perdut sos membres; me falut plan de temps e de paciència per li tornar balhar la vita…” dishut la dauna.
Mes a jo, l’espiada d’avugla de la monaca me pareishèva vuida, o benlèu publada sonque daus saunèis de la dauna vielha.
“Atau comprènuri que me las faliva sauvar: monacas perdudas, monacas copadas de véner sau mercat de las antiquitats, las èi totas reviscoladas. A caduna son canton, a caduna son istòria”
E la dauna vielha de ríser, de ríser de contentèir de son òbra de sauvagarda. Egau perqué aqueth resson d’amarumi?
Gausèri pas mei espiar las monacas, semblavan de se trufar.
“Mainatges? Se pòt pas dens aqueth ostau de las causas preciosas, acabarèn de tot copar en chic de temps. N’avem pas jamei volut mainatges”
Solide! Las monacas alentorn risèvan!
Tornèrem a casa e com tostemps, los dròlles èran a pelejar: falut apasimar tot aqueth monde, escotar los planhs, restablir las dignitats nhafradas atau de seguir lo camin sovent estrèit de la patz familhau. Tot aquò dens un rambalh de purmèira on cadun s’assaja de parlar mei hòrt en tot s’i créser mei entenut.
La vita vitanta …
Mes d’on me veneva aquesta enveja de jogar? Atau com un nin, de héser au balon, a las autòs o a la bicicleta?
Mes d’on me venèva aqueste desir de los i balhar a cadun un brave calinon?
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
I a pas cap de comentari
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari