Bandièra01 1180x150: Comuna de Tolosa

Opinion

D’un 21 a un 23 d’abril

Gerard Joan Barceló

Gerard Joan Barceló

Lingüista, professor agregat de gramatica e director de la revista electronica universitària Lingüistica Occitana. President de l'associacion Los amics de Jornalet

Mai d’informacions
Jamai non ai pogut oblidar mon orror del 21 d’abril de 2002 quand vegèri s’afichar la cara de Jean-Marie Le Pen a l’ecran del televisor, a 20h. Coma tantas gents, me fustibulèri, m’indignèri, me revoltèri. Puèi desfilèri per las carrièras de París, ont viviái alara.
 
Totun, quicòm me geinava. Sens o entendre clarament, me semblava que manifestavi per las carrièras de badas, que lo mal que tocava la societat francesa èra prigond, que lo vòte "republican" bastariá pas. En mai d’aquò, trobavi que lo mesprètz del candidat de la drecha devèrs lo de l’extrèma drecha, puèi que Chirac rebutava lo debat d’entre los dos torns amb Le Pen, demostrava una manca d’èime democratic. Se s’apara la democracia per de mejans non democratics? S'èra san que d'unes desfilèsson mai per l'idèa que se fasián de França que non pas per luchar contra lo faissisme?
 
Quinze ans puèi s’es confirmada mon impression confusa de l’epòca. L'FN es encara aquí, mai fòrt qu'abans, e la filha melhora netament lo resultat de son paire, amb gaireben uèch milions d'electors. E ja s'ausís de cridas divèrsas a votar contra el al segond torn. E o farai sens trantalhar, en nom de l'antifaissisme e dels mainatges sovent d'origina nòrd-africana que lor ensenhi, al mièg d'un quartièr victima de prejutjats racistas, dins una vila dins una vilòta provençala que l'extrèma drecha francesa i representa quasi lo 38% dels vòtes. Vòli pas viure tanpauc dins una vila que lo faissisme i seriá normal.
 
Res a pas cambiat dempuèi 2002? Se o poiriá pensar, e compreni lo desespèr de fòrça mond... Ieu soi vengut occitanista, e l'amarum la poiriái sentir cada jorn, quand vesi que l'occitanisme capita mal a existir de verai dins la societat nòstra, malgrat nòstres esfòrces, malgrat la volontat testarda de qualques unes. Sèm encara al temps de la "lengo mespresado" dels primièrs vèrses de Mirèlha... Dins mon article de la setmana passada, parlavi tanben del chauvinisme de Mélenchon, que fasiá recular fòrça l'ofèrta de l'esquèrra francesa a respècte del programa de la comunista Buffet de la presidenciala 2007. Just abans lo primièr torn, legiguèri la responsa de la França Insomesa al sit Òc 2017, e m'esglasièri de i veire l'enaurament de l'aplicacion estricta de las leis Ferry, coma una provocacion e un apèl a la regression educativa per l'occitan e las autras lengas dominadas...
 
Pasmens, avèm de rasons d'esperar. A Marselha, l'esquèrra a obtengut mai de supòrt que l'FN, e non luènh d'en cò mieu, malgrat la fòrça de l'extrèma drecha dins lo corredor rodanenc, constati que lo progressisme ganha de vòtes. Lo candidat de la drecha classica, François Fillon, malgrat son arrogància, a pas reüssit a accedir al segond torn, çò que fragiliza son partit. Lo PS sembla a mand de se dissòlver, entre los liberals que jonhon Macron e los que son demorats fidèls a las valors socialistas e bensai s'associaràn al movement de Mélenchon après lor revirada electorala totala. Sembla que i aja ara quatre blòcs, un liberal, un esquerrista, un conservator e un neofaissista. Tot aquò crèa una situacion d'incertitud inedita, probablament una crisi politica màger. E en menant al segond torn lo jove president d'un nòu movement politic e la cap d'un partit neofaissista que pretend de contestar lo "sistèma", e en eliminant los candidats dels partits majoritaris franceses, es clar que lo mond vòlon un cambiament, e mai la direccion d'aqueste nos pòsca legitimament decebre.
 
Per ansin se dobrís lo camp dels possibles. Serem lèstes per profechar d'aqueste astre? O restarem espectators de l'Istòria, coma o solèm far? Anarem parlar amb los occitans per prepausar una alternativa politica que prenga en compte la realitat d'Occitània? O contunharem d'esperar que França e sos partits politics càmbien d'espereles?
 
Sèm pauc nombroses per o poder far sens entrepachament, mas coneissèm plan la frasa de Bertolt Brecht, que d'amics m'an agut apresa, "Lo que lucha pòt pèrdre, mas lo que lucha pas a ja perdut"...
 
 
 
abonar los amics de Jornalet
 
 




 

Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.

Comentaris

Gèli Grande Lairac en Agenés
4.

Pel 7 de mai podètz prendre coneissènça de çò que preconisa lo Partit de la Nacion Occitana
http://lo.lugarn-pno.over-blog.org/2017/04/parti-de-la-nation-occitane-second-tour-de-l-election-presidentielle.html

  • 0
  • 1
Pom Pom Pom Pidou Bedariu
3.

Causir entre lo Macron e la Marine ? Pèsta o colerà, l'un mèna al cementèri e l'autre i vai tanben.
De tot biais a la fin es totjorn Paris que ganha .

  • 18
  • 6
Lo muòl Carpan city
2.

Lo pòble occitan es la pratica del'occitanisme.
L'occitanisme deu aportar de la valor a-n-aquel pòble.

  • 9
  • 0
ct
1.

"Se dobrís lo camp dels possibles": pas mai uèi que ièr. Anar parlar amb los Occitans, segur qu'es necesari, a començar per los Occitans que pàrlan encara la lenga. En mai de 1981, un occitanista reputat (cresi qu'era Robert Lafont, mas ne soi pas segur) a dit que tutejava 11 ministres. A pas gaire ajudat.
Se i a quicòm de decisiu a far, sariá d'ajudar lo monde que parlan a comprene que pàrlan una lenga que val lo còp, uèi coma ièr, et que la perdre sariá perdre una partida de son èsser. Pel costat politic, caldriá qu'una comuna (o dos o tres o mai) poguèsse valorejar sa dimension occitana e constituar una veirina.
Res es perdut, si s'arriba a dobrir lo camp dels possibles. O, a mens, tot es pas perdut.

  • 3
  • 0

Escriu un comentari sus aqueste article