Anna,

Nos coneissèm pas e soi pas degun per t'escriure ansin, a partir de la pagina d'un jornal occitan que benlèu as pas jamai vesitat. Es totplen probable que nos rescontrarem pas jamai. Pasmens, seriá per ieu un onor que me legiguèsses, per azard o nieus per astre. Se per cas aquò avenguèsse, cresi que me poiràs comprene malgrat mon occitan, tu que ja parlas castelhan e catalan coma quasi totes tos compatriòtas, mas tanben francés, e quitament un excellent francés que t'ausiguèri a prononciar durant una entrevista a una ràdio quebequesa. Amb l'ajuda d'aquelas tres lengas, jògui que mos mots te pareisseràn transparents.

Te poiriái escriure en catalan, mas l'occitan es ma lenga, e luchi per que l'occitan siá una lenga normala. Es luènh, lo temps dels trobadors, mas almens ton país reconeis ma lenga, mentre qu'es encara mespresada dins son pròpri país, Occitània. Soi, coma los que legisson e parlan cada jorn aquela lenga que vòl pas morir, un resistent, e te cresi amb los resistents.

Anna, te confèssi que t'ai pas totjorn entenduda. Inquiet per l'unitat independentista, dobtèri de la CUP e te trobèri a tu, un moment, un pauc tròp radicala per ieu. Me sentiái mai pròche de Mireia Boya, d'en primièr perque es occitana coma ieu, mas sustot perque la pensavi mai dialoganta. Puèi comprenguèri que m'èri enganat, qu'aviatz rason de vos estimar mai Puigdemont que Mas, e que ta companha Mireia luchava exactament, malgrat un estil desparièr, per la meteissa causa que tu.

Que òc, vòstres combats son justes. Sètz progressistas de tot caire. Vos resignatz pas a la drechizacion de l'Occident, a la paur que nos fa barrar nòstre còr e nòstra porta a qui ven de fòra, al capitalisme qu'es non solament la pus perilhosa de las andronas, mas tanben una menaça que pesa sus la vida. Tanben, se m'es agut desvariat que digatz "deputadas" quand disèm totes "deputats" tre que i a un mascle demest mila femnas, es necite de tombar lo patriarcat que mesprèsa la femna, l'omosexual e lo transgenre. En nom de l'umanitat, simpletament.

Uèi, ès exiliada. As pres lo sorn e trist camin de l'exili, luènh de ta cara Catalonha, per tal de poder luchar per ta republica qu'es tanben miá. D'unes voldrián opausar los empresonats, las empresonadas, als exiliats, a las exiliadas. Sètz totes de valents e de valentas. Qual accèpta d'èsser un ostatge de l'estat espanhòl per ne demostrar l'injustícia, qual a lo coratge de renonciar a sa vida d'abans per mobilizar la solidaritat internacionala e liberar los encarcerats. Vos respècti, vos admiri a totes.

Fau lo vòt qu'aquesta letra, se per cas arriba fins a tu, te done encara mai de fòrça per sosténer la solitud de l'exili, e per luchar coma sabes far.

Permet, Anna, qu'un desconegut te mande una abraçada solidària.

Visca la libertat!