Opinion
Non vòli pas una segonda guèrra d'Espanha
Los azards istorics -se son de verai d'azards- de còps que i a son totplen remarcables. Uèi prenon possession de lors foncions a l'encòp lo nòu president del govèrn espanhòl, lo dich socialista Pedro Sánchez, e lo govèrn catalan de Quim Torra. Se sap que lo primièr agarriguèt lo segond, en l'acusant de racisme per de declaracions que pertocavan en realitat los enemics de la lenga, de la cultura e de la libertat catalanas, mas lo partit del segond, lo Partit Democrata Europèu Catalan (PDECat), ajudèt al primièr en votant la mocion de censura que lo menèt al cap de l'executiu d'Espanha.
Fòrça independentistas catalans se son entristits, en se remembrant que lo PSÒE sostenguèt la suspension de l'autonomia catalana e la repression de l'independentisme. Los compreni de tot en tot. Coma plànher pas qu'una proclamacion d'independéncia, consecutiva a un referendum ganhat malgrat los còps de matraca, siá tan pauc seguida d'efièches concrets que los partidaris de l'independéncia se trobèron obligats de votar per un opressor contra un autre? Ni mai desmembrarai las lagremas de personas aimadas que plorèron de tristor lo primièr d'octòbre, puèi d'espèr lo 27.
Observem totun amb objectivitat la situacion d'Espanha e Catalonha. De politicians e politicianas democratas son en preson o en exilh. La repression testarda d'Espanha a pas ges idèa de s'arrestar. Los catalans recebon de supòrt internacional, mas nat es pas decisiu: se capita que parlen de personalitats o d'ancians ministres o presidents en favor de Catalonha, mas los dirigents actuals se taisan. D'autre caire, es fòrça pauc probable que los mai de dos milions de catalans independentistas renóncien a lor desir de libertat; ni mai los unionistas mai durs a Espanha.
D'Occitània estant, me pareis que la tension quita pas de créisser en Catalonha. Aquò se vei dins los debats tibats al Parlament de Catalonha. Se vei pereu amb lo tèma dels ribans auriòls que revendican la libertat dels presonièrs politics. Un camp colora de jaune l'espaci public, e l'autre derraba los simbòls, filmat e denonciat violentament dins los rets socials.
Sabèm que sens Mariano Rajoy, acoratjat per l'ancian president del govèrn espanhòl José María Aznar, sens l'idèa fòla de far censurar un Estatut ça que la aprovat pels catalans e los parlamentaris espanhòls, sens aquela obsession de far servir Catalonha per a l'encòp escondre la corrupcion e assajar una recentralizacion d'Espanha, sabèm plan que sens tot aquò l'independentisme catalan seriá pas tan poderós.
Ièr, lo vòte al Congrès dels Deputats espanhòls me sembla que mostrèt doas causas interessantas. D'en primièr foguèt destituit lo primièr responsable de la crisi catalana, lo lidèr del PP; d'en segond Ciudadanos pareguèt isolat, e radicalizat dins lo discors violent tipic de l'extrèma drecha a la quala aperten sens nat dobte, o disi tornarmai.
Alavetz me ven un espèr. Un darrièr espèr. Que s'acabe lo temps de la confrontacion e venga lo temps de la negociacion. Que lo PSÒE, ja pauc socialista e ges obrièr, fin finala tròp espanhòl, oblide sa rigiditat constitucionalista e gause porgir una man federalista, perque las independéncias, relativas dins un Mond globalizat e al sen de l'UE, amb una dominacion del capitalisme especulatiu sus tota nòstra planeta cada còps mens verda e blava, aquelas independéncias impòrtan mens que de viure en patz entre personas e entre pòbles, totes respectats e liures.
Es un espèr, es un somi, mas se luchi per la libertat dels catalans e catalanas, se rebuti fermament los empresonaments e exilhs forçats per de motius politics, se cresi encara que seriá subrebèla una republica occitanocatalana verda, non vòli pas una segonda guèrra d'Espanha.
Fòrça independentistas catalans se son entristits, en se remembrant que lo PSÒE sostenguèt la suspension de l'autonomia catalana e la repression de l'independentisme. Los compreni de tot en tot. Coma plànher pas qu'una proclamacion d'independéncia, consecutiva a un referendum ganhat malgrat los còps de matraca, siá tan pauc seguida d'efièches concrets que los partidaris de l'independéncia se trobèron obligats de votar per un opressor contra un autre? Ni mai desmembrarai las lagremas de personas aimadas que plorèron de tristor lo primièr d'octòbre, puèi d'espèr lo 27.
Observem totun amb objectivitat la situacion d'Espanha e Catalonha. De politicians e politicianas democratas son en preson o en exilh. La repression testarda d'Espanha a pas ges idèa de s'arrestar. Los catalans recebon de supòrt internacional, mas nat es pas decisiu: se capita que parlen de personalitats o d'ancians ministres o presidents en favor de Catalonha, mas los dirigents actuals se taisan. D'autre caire, es fòrça pauc probable que los mai de dos milions de catalans independentistas renóncien a lor desir de libertat; ni mai los unionistas mai durs a Espanha.
D'Occitània estant, me pareis que la tension quita pas de créisser en Catalonha. Aquò se vei dins los debats tibats al Parlament de Catalonha. Se vei pereu amb lo tèma dels ribans auriòls que revendican la libertat dels presonièrs politics. Un camp colora de jaune l'espaci public, e l'autre derraba los simbòls, filmat e denonciat violentament dins los rets socials.
Sabèm que sens Mariano Rajoy, acoratjat per l'ancian president del govèrn espanhòl José María Aznar, sens l'idèa fòla de far censurar un Estatut ça que la aprovat pels catalans e los parlamentaris espanhòls, sens aquela obsession de far servir Catalonha per a l'encòp escondre la corrupcion e assajar una recentralizacion d'Espanha, sabèm plan que sens tot aquò l'independentisme catalan seriá pas tan poderós.
Ièr, lo vòte al Congrès dels Deputats espanhòls me sembla que mostrèt doas causas interessantas. D'en primièr foguèt destituit lo primièr responsable de la crisi catalana, lo lidèr del PP; d'en segond Ciudadanos pareguèt isolat, e radicalizat dins lo discors violent tipic de l'extrèma drecha a la quala aperten sens nat dobte, o disi tornarmai.
Alavetz me ven un espèr. Un darrièr espèr. Que s'acabe lo temps de la confrontacion e venga lo temps de la negociacion. Que lo PSÒE, ja pauc socialista e ges obrièr, fin finala tròp espanhòl, oblide sa rigiditat constitucionalista e gause porgir una man federalista, perque las independéncias, relativas dins un Mond globalizat e al sen de l'UE, amb una dominacion del capitalisme especulatiu sus tota nòstra planeta cada còps mens verda e blava, aquelas independéncias impòrtan mens que de viure en patz entre personas e entre pòbles, totes respectats e liures.
Es un espèr, es un somi, mas se luchi per la libertat dels catalans e catalanas, se rebuti fermament los empresonaments e exilhs forçats per de motius politics, se cresi encara que seriá subrebèla una republica occitanocatalana verda, non vòli pas una segonda guèrra d'Espanha.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Qu'una estrategia contra le terrorisme politic? Degun en Catalonha vòl pas de guèrra e nimai de preson, al moment al mens.
La reforma federalista de la constitucion espanhòla me pareis improbabla. Lo govèrn de Sánchez es mai feble que lo de Rajoy. Los socialistas an sonque 84 deputats sus 350 e quitament amb l’ajuda de Podemos an pas la majoritat. Per cambiar la constitucion cal que l’apròven de tres parts doas del congrés dels deputats e del senat. Lo PP a la majoritat absoluda al senat. En mai d’aquò cal doas legislaturas e un referèndum per que siá definitivament aprovada. Los catalans vòlon pas una guèrra. Tanpauc de discutidas interminablas sus una falsa solucion que la tòca seriá de desmobilizar los independentistas. Rajoy reprimiguèt sense vergonha. Catalonha. Sánchez podriá far çò meteis amb lo sorire.
i a un chic d'espèr mas plan minse, e a cort tèrme. Mas, considerant lo long tèrme, i a mai de tres sègles que Castelha s'esperforça par escafar Catalonha de la mapa, e aquò cambia pas.
As d'espèr, l'òme ? Perqué pas esperar tanpauc que lo socialista elegit ne venga a menar una politica socialista, tant que i sèm ?! Son qu'un pòble en democracia participativa dirècta pòt èsser d'esquèrra. L'esquèrra parlamentària es una utopia de parada, e o sabèm despuèi mai d'un sègle.
A rason d'apelar la negociacion e a la patz.
Mas la guerra es deja declarada dempuei longtemps entre los partisans de la mondialisacion au service de las multinacionalas e la disparicion daus estats-nacions. Pus de frontiertas; pus de leis per protegear los trabalhadors e l'environament.
Volam pus daus estats nacions centralistes e autoritaris mas cercham quand mesme un espaci que tendran compte d'una istòria, d'una cultura, que respecteran los essers umans e l'environament per pas esser nejat dins una nebulosa grisa o degun auria p'un dreit ni repaire. Las multinacionalas e los que las manipulan an l'argent e nos avem que nòstre fe.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari