Aquesta setmana, Jornalet nos demanda quin sens trobam a Nadau. Mei conviccions son conegudas per mei legeires abituaus, adonc ne parlarai pas aicí, e coma que siá, cadun deu èstre liure de trobar lo sens que vòu, e nieus de trobar ges de sens a la question, s'aquò li agrada mielhs ansin.

A ieu me desagrada la foliá dau consum associada tròp sovent au temps de Nadau. Se compreni lo besonh de mostrar per de presents au monde qu'aimam que leis aimam, que sièrv d'amolonar leis objèctes? Que sièrv de nos far leis ostatges dei causas e d'oblidar lei personas? Non cresètz pas que se faugue destacar de l'idolatria dau crompar? Non pensatz pas que vaugue mai d'exprimir nòstrei tendresas e nòstra volontat de partejar çò pus preciós, valent a dire nòstre temps?

Au fons, pagans e crestians an vist dins lo solstici d'ivèrn restacat a Nadau la necessitat de trobar au mieg dau freg e de la sorniera la lutz, que ja s'anóncia pauc a cha pauc, cada jorn que se ganha una minuta de Soleu. Animaus diurnes, nos fau la lutz per poder viure e avançar. E tornar trobar l'espèr quand nos desesperam.

Per ansin voudriáu poder comunicar un lume d'esperança ai personas soletas, ai presoniers que patisson l'injustícia, ai malauts qu'an paur, ò ai gents que coma leis occitans luchan per de causas que pareisson perdudas. La lutz pòu tornar.

Bònei Calendas en totei!