Sovent, o sabèm ben, als adversaris de l’occitanisme, e mai de l’occitan, lor agrada de dire qu’Occitània a pas jamai existit, valent a dire coma estat independent unificat, per li refusar tota existéncia, istorica, politica e mai culturala, perque segon eles, s’Occitània a pas jamai existit, nimai l’occitan. De còps, d’occitanistas que s’assumisson pas d’a fons daissan Occitània sens nom e preferisson de parlar de “païses d’òc”, coma se foguèsse una vergonha de li dire “Occitània”. E, de segur, fòrça occitans sabon pas res d’Occitània, de sa lenga pròpria, de son nom.
 
Aital a l’occitanista que, coma ieu, pantaissa de libertat, pòt venir al còr e a l’arma l’estranha e oximorica sensacion que viu dins un país qu’existís pas. Per comparason, se me disi de Corsega a las gents, sul pic comprenon de que parli – malgrat d’indefugibles estereotipes. Se precisi qu’ai d’originas malhorquinas e argerianas, tanben identifican los territòris. Mas se lor ajusti qu’en realitat me senti d’en primièr occitan e que vòli l’independéncia d’Occitània...
 
Longtemps per ieu Occitània significava pas res. Cèrtas, pendent mon enfància còrsa, aviái agut ausit a parlar provençal dins las emissions qu’arribavan fins a mon illa, mas pensavi qu’èra simpletament la lenga de Provença coma lo còrs es la lenga de Corsega. O ignoravi tot, coma tota la familha mairala, ça que la occitana, de la lenga nòstra, encara mai d’Occitània,  e es dins una Histoire de France en bande dessinée (Istòria de França en benda dessenhada) qu’aprenguèri pel primièr còp l’existéncia dels trobadors coma lo simple equivalent sudista dels trouvères. De segur, segon aquel cap d’òbra de l’istòria oficiala, los trobadors èran franceses, coma ja los galleses e evidentament los òmes preïstorics…
 
Ara coneissi aperaquí los limits d’Occitània, ara ai pogut recuperar la coneissença de son istòria e de sa lenga, ara assagi de parlar e d’escriure en occitan cada jorn, mas quin long combat per far entendre a mos escolans e als gents a mon entorn qu’es pas una lenga mòrta coma lo latin, qu’es una lenga de civilizacion, non pas un patois (escrivi volontàriament lo mot en francés perque vòli mostrar que deu èsser una nocion estrangièra a l’occitan), que sens l’òbra dels trobadors tota la literatura europèa auriá uèi una cara diferenta, que, fin finala, es lo francés la lenga estrangièra en Occitània e non pas l’occitan mentre que totòm sembla de creire çò invèrs. Doncas, de còps, ai la sensacion d’èsser exiliat en cò mieu – o de viure dins un país qu’existís pas.
 
Occitània, mon país qu’existís pas… De biais paradoxal, ça que la, aquel constat descoratjador se pòt revirar en quicòm de positu car de nòstra feblesa pòt sortir una fòrça, una energia, un vam. S’Occitània existís pas, es perqu’es un país de bastir. Dins un país qu’existís pas, despareisson las tristas certesas nacionalistas que pòdon embarrar las gents dins los estats que ja existisson. Qu’Occitània existisca pas nos compelís d’inventar de contunh d’autres modèls de societat, de pensar a de formas d’organitzacion politica melhoras que las que coneissèm, de concebre que s’Occitània venguèsse independenta, auriá pas los defauts de França, d’Espanha o d’Itàlia. De voler, coma ieu, qu’Occitània pòsca un jorn trobar lo camin de la libertat es viure en utopia, mas l’utopia, la cal considerar segon una amira activa: se tracta pas d’ignorar la realitat per la fugir dins lo pantais. Non: se tracta de la voler transformar, de se donar los mejans per qu’aquela transformacion siá possibla, perque, un pauc coma o disiá Karl Marx, basta pas de pensar lo mond, tanben lo cal transformar. Los trobadors parlavan de melhorament: aquel melhorament, ara lo cal veire, non pas pus d’un ponch de vista individual mas tanben collectiu: detràs lo país que volèm s’amaga la question del mond que desiram per nosautres.
 
Òc, los occitans sèm dins un país qu’existís pas. Bona nòva: avèm de bastir Occitània.