Siam toteis aquí, aquelei dau vilatge, ὸ quasi, qu’agachi pas, mai senti que la placeta es clafida de monde. Una aureta bostigona empὸrta lei mὸts dau cὸnse en bofigas discordantas e lei fai petar, senglὸts muts, cὸntra la paret dau campanier. Curiosament lo vent se cala a la fin dau discors coma se voliá respectar nὸstra minuta de silenci. E subran la tofarassa tὸrna que nos aclapa, diriatz qu’una man invisibla empeira lo temps e lei causas. Lo drapèu se calha dins l’immobil, sembla amidonat. Lo Pèire l’aluca, morre levat, d’un èr ferotge e marciau.
 
 Arutam me pren la man, ne senti la quichada delicada. Me venguèt querre dins lo burèu, fai tres jorn d’aquὸ, quand la laissava regardar soleta la television sensa me socitar de l’ora tardiera. Per aquὸ auriáu jamai poscut faire un paire seriόs. La drὸlla aviá de restar quauquei jorns au mieu, que sa maire, una amiga, la podiá pas faire gardar per lo “pὸnt” dau quatὸrge de julhet. Aviá de trabalhar, podiá pas faire autrament. Es pas lo premier cὸp que gardi la pichὸta a l’ostau.
 
“Papà de remplaçament”, que me faguèt un jorn la pichὸta, per ajustar tanlèu: “ de remplaçament, aquὸ es un pauc longuet, Papà es mai cortet.” Dempuei es Papà.
 
Adonc me venguèt querre dins lo burèu. Avèm agachat a la muta leis imatges que passavan de lὸnga, escotat lei comentaris e lei testimὸnis abrivats per lo ruscle dei medias.
 
A un moment s’es levada Arutam, a quitat lo radassier e es anada furnar dins l’armari de la cambra. L’ausissiáu. Ne tornèt ambé la guitarra dau Paire. Es la soleta causa que me resta d’eu, mai ieu siáu pas musicaire, e ela ne saup tocar. N’a una au sieu e escriu dei cançons que son dei poèmas. Aquela dau Paire ven d’Andalosia, vὸli dire qu’es estada fargada ailà e que pὸu cantar la dolor e la gaug, totei doas entremescladas, efemeras e etèrnas a l’encὸp. La li donarai a la filha.
 
A baissa lo son de la television puei a fach fernir lei cordèlas sota sei dets. Seis uelhs se son banhats, e un cant fons, saumejat, a emplenat lo membre; contava l’istὸria d’un pantai que d’ὸmes marrits volián tuar per amor que, a eu solet, èra la prὸva que la vida tala qu’èra bastava pas.
 
A lo regard perdut lo Pèire. Sembla qu’agacha a travèrs lo drapèu. Esto matin a picat a la pὸrta de l’ostau. Se voliá assegurar que montèssi ben a la placeta per la minuta de silenci. Resti a dos pas, ben de segur que i seriáu anat. Me diguèt tanben que, benlèu, anavan organisar una chorma de susvelhança e de defensa. Veguèt la drὸlla.
   
Arutam, drolleta dau peu negre coma d’alas de corbas, morena qu’es pas de crèire, e mantèn nὸble d’una princessa dau desèrt. Mai leis uelhs d’un verd! Azur de jungla que me siáu dich un jorn. Sa maire aviá agut rason.
 
Lo regard de la filha crosèt aqueu dau Pèire.
   
Es lὸnga la minuta. Cu dau quasi vièlh ὸ de l’enfant tèn la man de l’autre? Una quichada de mai entre lei dets me ditz que fau aguer lo coratge d’aguer paur.
 
Miegjorn pica au campanier de fèrre forjat, e subran lo drapèu peta dins un revolunada de vent retrobat, tornamai indiferent a la vida deis ὸmes.