En tot “escambiar” recentament sus Facebook amb los meteisses tròls que vos ne parlavi l’autre còp (vos prometi d’arrestar de ne parlar, aprèp!) m’apercebèri d’una causa interessanta, es que nonmàs son d’òmes. A malgrat que siái un òme, a mai amb una vision un pauc (rasonablament) tradicionala del mond, aquò me tustèt en tot far la comparason del “gasconisme” (pensi d’alhors que seriá plan mai just de dire “pseudogasconisme”) amb l’occitanisme.
 
L’occitanisme, quitament se i trapan mai d’òmes que de femnas, es clafit de femnas valentas ça que la: de scientificas (Na Vernia, Na Ubaud, Na Braç...), de jornalistas e d’animatrises (Na Naconaski, Na El Hadrati, Na Castanhèr, Na Cròs...), d’ensenhairas (la lista seriá fòrça longa, e aürosament), d’artistas (las dònas de Cocanha, La Mal Cofada, La Talvera e tantes gropes de musica...). E en èsser a París, malaürosament non pòdi conéisser mai pregondament aquel mitan, doncas vos parli sonque de las femnas que n’ai ausit a parlar sus la ret.
 
Aniriái mai luènh en dire que l’occitanisme es la meteissa causa que lo femenisme, a l’escala de la nòstra nacion. Valent a dire: luchar per l’egalitat entre las lengas, entre las nacions, entre las raças, entre los sèxes; entre las sexualitats non o sabi, non soi segur que siá lo meteis combat.
 
E aquel femenisme es combatut per d’unes colhons que se creson progressistas mas qu’al contra òbran per far recular aquelas luchas: en voler abocinar artificialament la lenga occitana e en creire que l’avenidor es dins l’iperdialectalisme (ai ja dich çò que pensavi d’aquò), en voler fargar una microsocietat unicament masculina. Òc-ben, m’avètz plan legit, aprèp aver escambiat en privat amb d’unes d’eles, ai cregut comprene qu’aqueles misogins volián pas far entrar de femnas dins lor pichon mond fantasmat, iperlocalista, passeïsta. Es de non creire! Amai vos daissi imaginar las derivas en dejós de la cinta que pòdon aparéisser amb una societat sense femnas. Alara voliái partejar aquel “còp de gula” amb los jornalistas, corregidors e legidors del Jornalet, que, o espèri, son plan mai dobèrts d’esperit.