Opinion
La television parisenca es anxiogèna
Encontrar un estrangèr es una sòrta. La desiri a totis. E un estrangèr que coneish tanben vòste país vos balha un tesaur. Vos pòt ensenhar tot çò qu’atz davant los uelhs e que vesètz pas. Aquò’s pas especialament una publicitat ende l’Esperanto (un drin totun), mes es la vertat.
L’aute jorn, tornavi de Bourges en trin. A mon costat èra sietat un Chinés, fotograf de profession. Èra fòrça amistós, plan lengassut e dambe lo tresau vesin de compartiment am devisat tot lo temps deu viatge.
Me digoc quicòm d’interessant que m’encairèi de tira darrèr l’aurelha. Parlava de la television chinesa.
Las cadenas nacionalas d’Estat deu hialat CCTV (中国中央电视台) difusan suu territòri sancèr de la Republica Populara. Levat çò que’s pòt recéber de Taïwan (中国電視公司) o de Hong-Kong (電視廣播有限公司), que son privadas, totas son au servici deu govèrn. Aquò solide vòu díser que la tenor las emissions (“programa” es un anglicisme malerós) es decidida a Beijing.
A çò que sembla, las cadenas chinesas a l’òrdi d’espandir au demiei deu pòble chinés … lo bonaür. Se pensa purmèr que l’interès d’aquò es de guardar los telespectator dens un ambient pauc propici a’s susmautar dens un regime au partit unenc. Segon mon vesin de trin, la tòca es meslèu de manténguer l’optimisme dens una mira de creishença economica. Cau que lo monde, sustot los joens, ajan projèctes, e mantuas emissions son consacradas a la generacion navèra e a son avenidor. Se lo monde son optipmistas, trabalhan, crompan, los sòus circulan com la sang dens las venas deu còs uman, e tot fonciona plan. Sembla pas pèc, çaquelà.
Aquesta teoria es benlèu pas lo sol motor de la creishença economica chinese que lo monde sancèr enveja, mes un element sens de dobte important. Ac cau saber: los Chineses son contents.
Per contra, mon interlocutor nos digoc que, un còp dens l’Estat francés, s’apercep de çò que la television parisenca (TF1, France 2, France 3, Canal +, M6) jòga lo ròtle contrari. Lo finestron exagonau es ansiogèn. Fòrça ansiogèn. Mon Chinés hasèva las medishas conclusions que non pas jo suu terrorisme (véser mon article deu 27.01.2015), mes au subjècte de la crisi economica: tot es amplificat peu finestron.
Volontat politica? Biais de pensar negatiu? Ac sabi pas. Ne parlèi a ma mair qu’espia la television a contunhar quan la visitèi e justament sus TF1 passava un reportatge sus un intèrne de las urgéncias de l’espitau de Montpelhièr que suenhava una mameta plena de sang que s’èra espatarada a casa. La sequéncia d’après seguissèva un gendarma de nueit dens una intervencion contra un dessenat embarrat que miaçava de hèr un carnatge dambe son fesilh. Pensavi a mon Chinés.
Es complicat de comprénguer lo devath e los entorns d’una tala causa, mes cau avoar qu’es una realitat. Lo finestron injecta la paur dens los larèrs. Lo debat pegòt suus refugiats n’es un exemple evident, quan 2% s’avian de cap a Euròpa e digun d’eths vòu pas vénguer en França mes en Alemanha o en Bretanha Grana, e que, dens lo cas pièger, es pervist d’arcuélher 0,66 persona per comuna.
Una de las reponsas possiblas es que lo poder s’assegura deu hèit que lo pòble se vòda a eth ende sa seguretat que’u sembla miaçada. Atau, Viktor Orban lo cap ministre ongrés, en barrar la frontièra, s’es auhèrt un suplement de popularitat en tot resòlver un problèma qu’existissèva pas, que los refugiats volèvan pas en nat cas demorar en Ongria.
Una auta responsa es que lo departament europenc de Seine-et-Loire travèrsa una “crisi identitària” (jo, diserí meslèu “culturala”) de pessimisme pregond, causa normala end’un un país qu’es un Estat mes qu’èra pas jamès una nacion.
L’aute jorn, tornavi de Bourges en trin. A mon costat èra sietat un Chinés, fotograf de profession. Èra fòrça amistós, plan lengassut e dambe lo tresau vesin de compartiment am devisat tot lo temps deu viatge.
Me digoc quicòm d’interessant que m’encairèi de tira darrèr l’aurelha. Parlava de la television chinesa.
Las cadenas nacionalas d’Estat deu hialat CCTV (中国中央电视台) difusan suu territòri sancèr de la Republica Populara. Levat çò que’s pòt recéber de Taïwan (中国電視公司) o de Hong-Kong (電視廣播有限公司), que son privadas, totas son au servici deu govèrn. Aquò solide vòu díser que la tenor las emissions (“programa” es un anglicisme malerós) es decidida a Beijing.
A çò que sembla, las cadenas chinesas a l’òrdi d’espandir au demiei deu pòble chinés … lo bonaür. Se pensa purmèr que l’interès d’aquò es de guardar los telespectator dens un ambient pauc propici a’s susmautar dens un regime au partit unenc. Segon mon vesin de trin, la tòca es meslèu de manténguer l’optimisme dens una mira de creishença economica. Cau que lo monde, sustot los joens, ajan projèctes, e mantuas emissions son consacradas a la generacion navèra e a son avenidor. Se lo monde son optipmistas, trabalhan, crompan, los sòus circulan com la sang dens las venas deu còs uman, e tot fonciona plan. Sembla pas pèc, çaquelà.
Aquesta teoria es benlèu pas lo sol motor de la creishença economica chinese que lo monde sancèr enveja, mes un element sens de dobte important. Ac cau saber: los Chineses son contents.
Per contra, mon interlocutor nos digoc que, un còp dens l’Estat francés, s’apercep de çò que la television parisenca (TF1, France 2, France 3, Canal +, M6) jòga lo ròtle contrari. Lo finestron exagonau es ansiogèn. Fòrça ansiogèn. Mon Chinés hasèva las medishas conclusions que non pas jo suu terrorisme (véser mon article deu 27.01.2015), mes au subjècte de la crisi economica: tot es amplificat peu finestron.
Volontat politica? Biais de pensar negatiu? Ac sabi pas. Ne parlèi a ma mair qu’espia la television a contunhar quan la visitèi e justament sus TF1 passava un reportatge sus un intèrne de las urgéncias de l’espitau de Montpelhièr que suenhava una mameta plena de sang que s’èra espatarada a casa. La sequéncia d’après seguissèva un gendarma de nueit dens una intervencion contra un dessenat embarrat que miaçava de hèr un carnatge dambe son fesilh. Pensavi a mon Chinés.
Es complicat de comprénguer lo devath e los entorns d’una tala causa, mes cau avoar qu’es una realitat. Lo finestron injecta la paur dens los larèrs. Lo debat pegòt suus refugiats n’es un exemple evident, quan 2% s’avian de cap a Euròpa e digun d’eths vòu pas vénguer en França mes en Alemanha o en Bretanha Grana, e que, dens lo cas pièger, es pervist d’arcuélher 0,66 persona per comuna.
Una de las reponsas possiblas es que lo poder s’assegura deu hèit que lo pòble se vòda a eth ende sa seguretat que’u sembla miaçada. Atau, Viktor Orban lo cap ministre ongrés, en barrar la frontièra, s’es auhèrt un suplement de popularitat en tot resòlver un problèma qu’existissèva pas, que los refugiats volèvan pas en nat cas demorar en Ongria.
Una auta responsa es que lo departament europenc de Seine-et-Loire travèrsa una “crisi identitària” (jo, diserí meslèu “culturala”) de pessimisme pregond, causa normala end’un un país qu’es un Estat mes qu’èra pas jamès una nacion.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Bon article,.
Au delà deu nacionalisme francés -dont lo lepenisme n'ei pas qu'un exemple- que pensi que lo climat de paur, qu'entertien la TV, ei devut tanben au vielhiment de la societat. La França, e enqüèra mei Occitània, qu'ei un Estat deus vielhs.
Que m'arriba d'espiar las autas TV europèas : ne son pas tanpòc de las optimistas. Un continent joen que seré mei portat a valors positivas que'm sembla.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari