Se dam ua uelhada adarron suus clubs de rugbi e suus lors simbèus, que’ns podèm estancar un momentòt sus ua esquipa de las màgers deu Tòp 14, lo Rugbi Club Tolonés. Lo XV provençau qu’estoc shèis còps finalista deu campionat dit “de França” (Qui ne’s bromba pas de la batèsta omerica de 1971 contra Besièrs?) e tres còps campions, deus quaus un títou largament simbolic, lo deu centenat de la competicion en 1992, ganhat contra l’Estadi Tolosenc.
 
Aquesta chorma aimadera de parlahòrts simpatics, shens de la quau lo rugbi occitan ne seré pas lo medish, e qui reïvindica la soa provençalitat en tot hèr cantar au son public en debuta de cada encontre a casa la “Copa Santa”, a vist passar au son perhons personalitats de las denotablas coma Jérôme Gallion, Gonzalo Quesada, Tana Umaga, Andrew Mehrtens, Mafileo Kefu, Johnny Wilkinson, Frédéric Michalak o los hrairs Herrero. La vila sancèra qu’ei ua vila de rugbi. En 2000, abans un tèst contra los All-Blacks a Marselha (encontre d’antologia e victòria deus Blaus 42-33), l’esquipa dita “de França” èra venguda apractica’s a Tolon dens la setmana. Resulta: 5000 entradas pagantas! Entad un apracticament …
 
Las colors deu club, lo néguer e l’arroi, vénguen deu hèit que, a la creacion en 1908, sòcis de l’Estadi Tolosenc an participat en tot balhar camisòts entà que lo club posca foncionar. Sensibles ad aqueste gèste d’amistat e shens de dobte reconeishents, los tolonés que son demorats fidèus as aquestas colors dinc a uei. Sovent que pòt existir en çò deus qui ne s’i avisan pas ua confusion entre los dus clubs tolosenc e tolonenc pr’amor tanben deu noms de las vilas.
Per çò qui ei deu simbèu, l’istòria n’ei pas tampauc de las banaus. Tot que vira a l’entorn d’un aute personatge hautament carismatic, lo Fèliç Maiòl.
 
Aqueste cantaire que vasoc e que’s moriscoc a Tolon (1872-1941). Demorat fidèu a la ciutat qui l’a vist nèisher e au son club de rugbi, que’u balhèc 60_000 francs-aur entar bastir un estadi au centre de la vila qui, aquò n’ei pas que justícia, pòrta adara lo son nom. L’estadi estoc inaugurat en 1920 per un encontre entre Tolon e … Tolosa, mès non pas l’Estadi Tolosenc, lo Tolosa Olimpic Emplegat Club (3-3). La venerabla bastida que subervivoc a las bombardadas deus Aliats de la dusau Guèrra Mondiau en 1943 (horadat per 53 traucs) ed a un concèrt de Johnny Halliday en 1977.
 
Mès tornèm un momentòt suu cantaire. Qu’èra ua estela vertadièra de l’epòca. Après prumièras au Palatz de Cristau de Marselha, que “puja” tà París e que’s tròba un engatjament au Concèrt Parisian dens lo dètzau arrondiment. Que comença lo 1èr de mai 1895 au demiei d’ua afica de las prestigiosas sus la quau figuravan celebritats de l’epòca com Paulus, Yvette Guilbert o Dranem. Lo succès qu’ei fulminant, a tau punt que crompère l’establiment en 1909 e que’u balhère lo nom de Concèrt Maiòl. Qu’i avièc joens cantaires prometedís com lo Valentin Sardon (Pairbon deu Miquèu e nascut a Tolon), lo Maurici Chevalièr o lo Raimú (Nascut tamben a Tolon). Qu’atenhoc lo somiu de la glòria dab ua cançon de soca alemanda “Viens Poupoule” e ua auta d’origina espanhòla “La Matchiche”. Ua legenda, benlèu vertadièra, vòu que comptèc au Charly Chaplin peu miei deus sons admirators. Arribat a l’edat de 66 ans, que’s retirèc de l’empont dens la soa bona vila de Tolon on s’avèva daishat lo còr.
 
Pr’amor que comencèc un 1r de mai dens lo cabaret qui’u portèc tà la glòria, que’s hiquèc lo purmèr dia au rebraç deu vestòt un brot de muguet qui’u, solide, balhèc bon astre. Fidèu ad aqueste jorn, que guardarà tostemps aquera flor en emblèma, qui estoc, com  la soa hauta tuha de peus deu cap, un deus simbèu de la soa hòrta personalitat.
 
Qu’ei aqueste brot de muguet que podètz véser uei lo dia sus l’escut deu Rugbi Club Tolonés, un signe de respècte, de reconeishença e de fidelitat ad un dròlle doniu deu país.
 
Ua istòria de fidelitat au bèth país de Provença…