La setmana passada èi participat au carnaval de Tolosa. Es tostemps un moment agradiu, mes totun, me deishèc un gost ni carn ni peish.
 
Qu’i aja un carnaval dens una vila es una causa de las bonas, solide. Es end’aquò que’s cau regaudir qu’aquesta manifestacion, qu’avèva desapareishut una pausa, se posca tornar debanar.
 
Mes me pòdi pas empachar de hèr lo comparèr dambe lo carnaval biarnés de Pau, au quau èi tamben participat, e mès sovent. Lo pes culturau es fòrça mès important au pè de las montanhas.
 
Èram sus un carri naulejat per l’associacion d’estatjants deu barri popular d’Ancely que s’encuenta de hèr pression a favor de la redobertura de lor piscina, barrada dempuèi pauc. Dambe de polit monde: François Bacabe (bodèga), Xavier Vidal (graile) e lo Serge Cabau (de la Talvèra - sordo brasilian), am tocat d’aires tradicionaus deu Lauragués e de la Montanha Negra, mes tanben un pichon Ya Moustapha (Chéri je t’aime, chéri je t’adore …) ende peguejar un shinhau.
 
A despart deu hèit que, pendent las duas oras d’espèra avant l’aviada, èram pegats a tres batucadas que jogavan ritmes diferents (!) e dus carris dambe sonorizacion rambalhosa e musicas diferentas tanben, estoc agradiu. Un còp lo passacarrèras començat, un drin de distància nos sauvèc las aurelhas dejà mascanhadas. Aquò’s tanben lo carnaval …
 
Mes i a quicòm que’m mancava dens aqueste carnaval, es lo costat popular. Diserí qu’es meslèu un carnaval endeus estudiants que non pas una hèsta tradicionala ende totis. La màger part se debanèc de nueit e au cap d’un moment, lo public èra gaireben compausat au cent deu cent de joens de mens de trenta ans. Lo hèit que los joens s’esgaudiscan es pas una marrida causa en se medish, mes lèu vesom pas per carrèras nat dròlle ni mair, ni quite pair.
 
Estoc susprés tanben peu carri que’ns davantejava. Èra aprestit per un magazine de paréisher au mes de mai que s’aperarà Le Petit Tou (au mens una allusion a l’occitan “petiton”), semblava drin lo camion promocionau de Sud Radio sus las platjas d’estiu dambe sa troperada de gojats deu bloson rotge que’s bolegavan tot a l’entorn. Sons pòrtavotzes hasèvan petar maishanta varietat dens la quau m’i escadoi de reconéisher Magnolias forever deu praube Claude François.
 
Notèi çaquelà lo carri deus “Pescadors de Venèrca” escrit en occitan mistralenc, e un pichon grop de musicaires colombians que s’ausissèn pas pas au mès d’un mètre cinquanta au bèth miei deu rambalh. A despart d’aquò, las batucadas senhorejavan au medish nivèu que la musica enregistrada.
 
Sabi plan que “cau de tot ende hargar un monde”, e qu’entre tradicion e modernitat cau trobar un equilibri, mes me sembla que, dens l’istòria e las legendas mondinas i a de qué trobar inspiracion e’s plaçar dens un seguit culturau temporau.
 
Vertat tanben que’m hèi ara un vielh con …