Diluns, 27.12.2021 03h00
Quatre estats son presents en Occitània (França, Itàlia, Mónegue e Espanha). Lei dos primiers, França e Itàlia, se pòdon associar de maniera aparenta ai prenoms Francés, Francesa, França, Ital e Itala. Pasmens vòli mostrar qu’aquelei prenoms son compatibles amb nòstra cultura occitana.
Lo prenom masculin
Francés se desvolopèt a partir dau sègle 13 per referéncia au celèbre Sant Francés d’Assisi. Aquel òme italian visquèt de 1182 aperaquí fins en 1226. Son prenom,
Francés (en italian
Francesco) èra rar e estranh per son temps: seriá estat nomenat ansin perque son paire èra un mercadier que frequentava lei grandei fieras de Champanha, en França. Donc, ges de rapòrt amb lo patriotisme francés.
En mai d’aquò, en lenga francesa, fan una diferéncia de forma fòrça clara entre lo prenom
François e lo nom deis abitants de França,
les Français. La màger part dei personas que chausisson en lenga francesa lo prenom
François pensan pas au patriotisme francés; sola una minoritat pichoneta o fan.
La forma feminizada, en occitan
Francesa (en francés
Françoise), pausa pas de problèma tanpauc.
Remarca — Es fòrça rar de trobar lei formas
Francesc e
Francesca en occitan: son d’influéncias de l’italian
Francesco e
Francesca o dau catalan
Francesc e
Francesca.
Un autre prenom femenin, en occitan, es
França (en francés
France). Sovent s’utiliza dins la forma compausada
Maria França (en francés
Marie-France). Aquelei prenoms apareguèron fa lòngtemps coma un omenatge literari a
Maria de França (en francés
Marie de France): es una poetessa anglesa que visquèt de 1154 a 1189. Escriguèt en francés perque lo francés èra una lenga de cultura influenta en Anglatèrra d’aqueu temps, en seguida de la conquista normanda de 1066. Es possible qu’aquela femna, que sa vida es pauc coneguda, foguèsse nascuda en França. Totun son òbra literària s’enracinèt completament en Anglatèrra. Escriguèt mai que mai sus lei legendas britonicas d’origina insulara. Foguèt ben una femna de l’elèit culturau anglés, amb una cultura mesclada de referéncias anglosaxonas, celticas e francesas, causa banala dins l’Anglatèrra medievala. L’usatge dei prenoms
França e
Maria França, donc, es nascut d’un omenatge literari a aquela poetessa. Implica pas una adesion necessària au chauvinisme francés e pausa pas de problèma en Occitània.
Lo prenom occitan
Ital (en italian
Ìtalo, en latin
Ítalus) se referís a un personatge legendari de l’Itàlia antica. Es un prenom frequent dins l’estat italian e, donc, dins lei Valadas Occitanas que dependon d’aquel estat. Sa forma feminizada es
Itala (en italian
Ìtala). Nomenar son enfant
Ital o
Itala pòt aver un rapòrt, de còps que i a, amb la preséncia dau patriotisme italian dins lei Valadas Occitanas. Pasmens, au nivèu etimologic, es mai que mai un prenom mitologic de la Roma antica, totalament anterior au patriotisme italian modèrne. Per tant, lei prenoms
Ital e
Itala pausan pas de problèma particular per la cultura occitana.
Dins l’ideologia dominanta deis occitanistas, es normau de refusar lo chauvinisme e l’exclusion. La defensa de la lenga occitana e lo patriotisme occitan entraïnan pas un òdi còntra lei culturas francesa e italiana.
Lo fondador de l’independentisme occitan modèrne a nom
Francés Fontan (1929-1979). Evidentament, degun i a jamai vist la mendre contradiccion.
Pas cap de comentari
(19 vòtes)
En cargament
Pas cap de comentari
Mandar
