Lo 6 de genièr, Epifania, fèsta dels Reis, còca dels Reis...
 
Ieu, ara vos vòli parlar d’autras personas, plan mai importantas qu’aqueles reis: los qu’accèptan de parlar la lenga nòstra, la lenga qu’ausiguèron e parlèron a l’ostal pichons, a d’escolans qu’aprenon l’occitan. Es un “pairinatge” qu’es botat en plaça dins una classa entre un escolan e un occitanofòn quand aquel mainatge a 8 ans. Atal, tot al long de l’annada, lo pairin e lo filhòl, la mairina e la filhòla, se parlan al telefòn.
 
Me diretz qu’es pas grand causa, qualques minutas cada doas o tres setmanas, mas es çò mai important! La lenga nòstra es dins un tal replec, viu e se manifèsta mai que mai dins l’intimitat de qualques relacions e de rescontres rars, e doncas, los mainatges son pauc, plan pauc, confrontats a sa riquesa. La lenga occitana de l’escòla es tròp embarrada, tròp limitada: un adult referent per parlar (anem, podèm dire dos o tres se comptam los diferents regents de l’escòla), quina pietat, quina pauretat! Las relacions en defòra de l’escòla amb los pairins son indispensablas per far viure un pauc nòstra lenga.
 
E vòli dire un grand mercé, un immense mercé a aquelas personas que diguèron de òc, qu’acceptèron aquela “carga”, per d’unes dempuèi d’annadas: Fernand, Jòrdi, Gerard, Odile, Pascala, Alan, Jòrdi, Annia, Gisèle, Yvon, Paul, Michelle, Robèrt, Irenèu, Maguy, Gilbèrta, Maïté, Jean-Louis, Pierrette, Miquèl, Georgette, Louisette, Laureta, Hervé, Pierrot Janine e Joan...
 
Aquel servici, es pas per l’escòla, pels mainatges (son los destinataris, segurs), mas es per la lenga. Es la lenga que sonham, que fasèm viure un pauqueton per aqueles escambis.
 
Lo 6 de genièr passat, amassa faguèron una petita fèsta a l’escòla Calandreta de Pàmias, per festejar los Reis: los pairins e las mairinas dels 20 escolans de 8 a 10 ans èran convidats. Totes poguèron pas venir. Aquò rai, que sián venguts o pas, per ieu, foguèron les reis e reinas de la jornada, pel trabalh tant important que fan! E quitament sens corona, que garden lo cap naut!