Se volèm parlar de las relacions eslovacochècas, cal remarcar d’intrada qu’Eslovaquia a pas cap de frontièra amb la Boèmia pròpriament dicha o Chequia, mas sonque amb la Moràvia orientala e una petita porcion de Silèsia. Dels dos caires de la frontièra i a una similitud lingüistica e folclorica fòrça granda dins lo continuum lingüistic eslau, condicionada per l’origina comuna dels abitants. Mas lo flux populacional, sustot a partir de l’orient, èra un fach durant de sègles. La region moraviana dins los Carpats Blancs, la de Valašsko o la Valàquia morava foguèt colonizada a partir de l’Eslovaquia actuala amb la populacion dels valacs eslavizats, malgrat que la protoorigina d’aquel grup etnic foguèsse clarament romanica e remonta a l’epòca de las migracions dels pastres daces liures dempuèi la conquista romana del sud carpatic. La connexion es encara mai fòrta entre las regions de Záhorie e la d’Slovácko o l’Eslovaquia morava près del flume Morava. Mas cap dels groups regionals se definís coma minoritat etnica a l’ora d’ara, mas coma part integranta de la nacion de cadun de lors estats. Las consciéncias nacionalas diferentas entre los dos pòbles tan semblables se constituiguèron durant de sègles gràcias al fach qu’apertenián a dos reialmes diferents, lo de Boèmia e lo d’Ongria.
 
Sustot, la relacion estrecha entre Záhorie, coma region mai occidentala d’Eslovaquia, e Slovácko, coma region mai meridionala de Moràvia, remonta a l’epòca de la Granda Moràvia quand la diversificacion entre los divèrses pòbles eslaus èra encara fòrça febla. Lo comptat morau medieval arribava fins a Devin, uèi lo jorn un quartièr de la capitala eslovaca. Per l’empèri d’Svatopluk, lo màger comte morau, l’actuala Boèmia èra sonque una part periferica e vassalizada e la rèsta de sos territòris dins l’actuala Eslovaquia centrala e orientala formavan pas lo nuclèu de son poder tanpauc. Es un mite creat al mitan del sègle XIX de pensar que l’efemèra Granda Moràvia foguèt lo primièr estat dels chècs e eslovacs, mentre qu’en realitat èra un empèri pauc estable dels ancians moraus. Pendent qu’a partir del sègle X los ancessors dels boèmis se raprochavan politicament de l’empèri germanic, los ancessors dels actuals eslovacs faguèron integralament partida del reialme ongrés. Los reis ongreses perfilèron la cara del territòri d’actuala Eslovaquia e foguèron eles meteisses que convidèron de milièrs de colons d’origina polonesa o valaca que finiguèron que refortiguèron lo caractèr eslau del nòrd de son empèri. Mentretant, Boèmia absorbiguèt Moràvia que jogava un ròtle politic secondari, e l’esfòrç politic de la dinastia pròpria, la dels přemyslids, se diriguèt mai devèrs Polonha o Àustria qu’Eslovaquia.
 
Los boèmis, totparièr coma los austriacs, èran sovent vistes coma enemics, coma ne testimònia lo ret dels castèls dins los Petits e Blancs Carpats, bastit exprèssament per defendre la frontièra. Per contra, la ciutat de Praga èra una destinacion tras que comuna dels estudiants d’origina eslavoongresa septentrionala, valent a dire protoslovaca, a partir del sègle XIV quand s’i creèt la primièra universitat. L’usatge del boèmi antic se faguèt comun entre una part considerabla dels ciutadans eslaus, e las guèrras hussitas del sègle XV donèron maitas ocasions als contactes eslovacoboèmis. Amb la fin del conflicte confessional en Boèmia, plusors milièrs de guerrièrs boèmis se gandiguèron en Eslovaquia actuala coma mercenaris. Lor comandant, Jan Jiskra, foguèt durant quasi un decènni lo màger vertadièr de la part d’Eslovaquia qu’ocupèt per assegurar las pretensions del sucessor legitima de la dinastia dels Absborgs. Amb los diches Petits Fraires, o bratriks chècs, coma s’apelava lo gròs de las fòrças boèmias en Eslovaquia, se propaguèt mai d’una idèa religiosa e sociala pertot dins lo caire eslovac. Fach tanben important, lo chèc ancian èra la principala lenga de comunicacion entre los divèrses comandants qu’ocupavan Eslovaquia. El chèc èra tanben, gràcias a aquela impulsion, de mai en mai la lenga segonda de las vilas, al costat del latin, de l’ongrés e de l’alemand. E dempuèi la segonda mitat del sègle XV èra clar qu’una granda part dels eslaus ongreses septentrionals se raprochavan culturalament dels boèmis...