M’agrada mai dire ÒBRA puslèu que trabalh o emplec. ÒBRA pòt semblar un arcaïsme, mas en lenga nòstra lo sens primièr d’aqueste mot es lo trabalh fach a la man e doncas lo trabalh de la tèrra. Nos rampèla lo labor, un autre mot terrenal. La semenalha, lo labor: una prima nòva arriba... Cal semenar.
 
N’i a que sostenon, e son nombroses, que lo qu’a pas un trabalh es perqué lo cèrca pas amb pro d’acarnament, perqué a pas la creativitat o l’estrambòrd necessari per se fargar un biais de monetizar son temps.
 
Totes los èssers umans possedissèm una valor intrinsèca sus aquesta planeta çò es que ja possedissèm una òbra, quicòm que nos buta endavant, nos motiva e nos fa sentir utils e necessaris, complets e completats. Totes, e quitament los que, malgrat de circonstàncias dificilas, se veson privats de lor santat, de lor mobilitat o de lors capacitats fisicas o intellectualas arriban a menar fins al cap lors òbras tacitas, òbras que pòdon èsser simplas mas necessàrias.
 
Existir e èsser receveire de l’amor recipròc dels autres e los aimar coma se l’ameritan es nòstra primièra òbra innata. La fasèm reala dempuèi nòstre primièr buf fins al darrièr. Fòrça son los que daissan aquesta primièra òbra de costat o al mens que non la rendon pas visible, sovent absorbits que son dins lor emplec oficial, aquesta usança de lor còs e de lor temps de vida qu’a coma finalitat de generar de moneda, moneda qu’idealizan coma lo bonaür.
 
A los que dison que se carcinan de trapar pas un emplec per la maquina capitalista predairitz, los convidi a metre en segond plan ara meteis la cèrca d’aqueste trabalh e a priorizar lor òbra o a la descobrir. D’unes emplecs pòdon semblar inofensius, neutres o quitament benefics per l’umanitat mas al fons sostenon un sistèma nociu e perilhós per la vida. D’autres emplecs son directament predators, agressius, destructors de la natura e de la vida. Lo necrocapitalisme nos emplega, nos utiliza per sas diferentas finalitats e, atal coma de sèrves desanimats, nosautres servissèm a articular sas àrpias. Las motivacions que nos devon guidar son nombrosas e ja començan amb cossí evitar las quitas amenaças d’un sistèma que nos pretend protegir: paur, exclusion, talent, freg, soletat.
 
Aquestas amenaças justament sonque se pòdon trencar amb l’amor, la sobeiranetat alimentària, lo larièr, la comunautat, los sentiments e los comportaments que lo capitalisme ensaja de desagregar per nos destrusir coma èssers d’amor, generoses, desinteressats, obèrts e amistoses. Abandonem los emplecs e lancem-nos plenament cap a nòstras òbras! Aquò es un labor urgent pels temps que corrisson.