En març de 2014 la municipalitat de Sant Sulpici la Punta, coma planas, cambièt. La còla precedenta se tornèt pas presentar. L’ancian conse veniá de far quatre mandats consecutius, tan val dire que passèt un quart de sègle a la manetas de la comuna. Urosament qu’agèt la saviesa de se tornar pas presentar se que non preniá la risca d’o regretar. Los Sant-sulpiçòls començavan de n’aver lor sadol. L’auriá probablament remandar dins las còrdas. Èra un conse sens etiqueta e, del còp, tota la majoritat municipala èra atanben sens estampilha. Un dins l’autre, en vint-e-quatre ans de temps, faguèron passar la comuna de quatre mila estatjants a uèit mila, sens far tròp de cofas. Mas, ça que la, endeutèron la comuna. “Pas mai que sas vesinas”, s’escrancina de far váler lo conse onorari a qual lo voliá encara escotar.
 
La municipalitat actuala es marcada politicament. Vos dirai pas s’es de la drecha francesa o de l’esquèrra franchimanda que, per çò que nos interessa presentament, a pas cap d’importància. Seriá far de diferéncia entre “pòrc polit” e “polit pòrc”. M’i refusi.
 
Coma tota novèla equipa municipala qu’arriba al poder, la “nòstra” se sentiguèt obligada de far de cambaviradisses simbolics. Autrament ditz, de bracejar tant e mai. Mas, a i soncar plan un de lors cambiaments foguèt pas tan innocent qu’aquò. D’efièch, la primièra causa que faguèron foguèt de s’atacar al logotip de la comuna.
 
Aqueste logotip èra una crotz occitana roja que cadun dels clavèls èra estat remplaçat per una estela, elas tanben rojas, sus fond blau. Autrament ditz èra un simbòl que mesclava armoniosament drapèu occitan e drapèu europèu. Un tal simbòl podiá pas qu’agradar a l’europeista e al nacionalista occitan que soi. Simbolisava remirablament l’eslogan “Occitània, nacion d’Euròpa”. Qual sap se per la municipalitat novèla vesiá dins aquel logotip tròp d’Occitània o tròp d’Euròpa? Cossí que ne vire, dins lo novèl es pas mai fach referéncia ni a l’una, nimai a l’autra. An causit un grafisme sens juc ni muc. Se tracha d’un amontairament abstrach de rectagles, de cairats e de triangles de diferentas colors. Coma qué, en politica, i a pas d’acte inocent.
 
Aquel cambiament de logotip aquò’s la primièra causa que faguèron. Aquò òc! Podem dire que per de cambiament, es de cambiament! Coma se i aviá pas mai urgent de far que de far sautar tota referéncia occitana sus l’imatge de la comuna. Caminatz, i a pas res a veire…
 
Darrièrament convoquèron los estats-generals de la cultura. Aquí tanben sabem pas çò que ne sortirà, mas se fan pas res de mai que çò que faguèron lors predecessors, poiran almens dire que convoquèron d’estats-generals. Efectivament, acampar de monde, còsta pas res e marca plan. Lor vòli pas far de procès d’intencion, nimai los acusar a priòri de demagogia, mas avem talament coneguts d’estats-generals que serviguèron de res que siem en drech de nos interrogar sus las practicas dels partits jacobins.
 
Foguèron convidat, plan solide, totas las associacions culturalas de la vila e los intervenants culturals dins quin domèni que siague (comediants, pintres, fotografes, etc…). Foguèri ieu encoratjat a i participir coma escrivan, mas tanben per aver fach, amb mon amic Olivièr Caponi, un estudi sus los noms de las carrièras de la bastida. Aqueles estats-generals se debanèron en doas sesilhas pro fornidas. Ne farem pas aquí lo rendut-compte exaustiu per anar a çò que per nautres es essencial.
 
Dins lo debanar d’aquestes acamps, a un moment donat, foguèt question de trobar un marcador cultural per la comuna. Tot i passèt: lo clusèl (aquò rai un del pus grands de la conmarca e benlèu d’Occitània tota), lo pont penjolat, lo cloquièr-muralha e perqué pas las roinas del castelar de Sicard d’Alaman? Cadun i anava de la seu per trapar una espeficitat a la comuna. Ont podiá ben anisar lo famós “marcador identitari” que cercavan?
 
Amb Olivièr Caponi despausèrem una demanda en règla alprèp de la consa e del seu adjunt a la cultura per la pausa de plancas de carrièra en lenga nòstra. Coma nautres, la municipalitat novèla es pas sens saber que Sant Sulpici la Punta es un siti escolar bilingue de la mairala fins al collègi. Fa mai de vint ans d’aquel ensenhament es prepausat a las familhas (es estat un dels primièrs sitis bilingues de la region). Nimai per aquò venguèt pas naturalament a l’esperit de las personas presentas de metre en valor la lenga e la cultura occitanas. Ça que la, d’unes intervenents mencionèron ben la participacion de Sant Sulpici la Punta al festenal “Occitània” que se debana cada an a Tolosa e a l’entorn de Tolosa, mas sens anar mai luènh. Foguèri pasmens susprés d’aver pas agut besonh d’intervenir sul sicut.
 
Totjorn es que l’adjunt a la cultura mencionèt pas espontanèament lo document que li remeterem tocant a la visibilitat de l’escrich occitan en vila. Coma la precedenta municipalitat sembla mai s’interessar a las reconstitucions istoricas ninòias que non pas de far viure al present la cultura nòstra.
 
Ara, a la descarga dels elegits, cal ben reconéisser que la demanda de cultura occitana es pas plan presenta dins la comuna. Avem pas cap d’associacion a demòra e aquò manca. Çò que pòrta mai que mai pensament es que fa mai de vint ans que de joves son formats a l’occitan sus la vila e qu’aquò age pas encara desembocat sus cap de creacion d’associacion occitanista. Se jamai un jorn deviam organisar al nivèl nacional occitan d’estats-generals de la cultura nos deurián pausar aquesta question: perqué los joves qu’en aprés escolariament l’occitan son pas sensibles a la situacion qu’es facha a la (lor) lenga? L’indispensable aprendissatge escolar de la lenga seriá pas pro per venir un marcador identitari individual? L’evidéncia que tua es que se los joves qu’an aprés l’occitan son pas sensibilizats a sa defensa, solide que serán pas qu’an pas jamai ausit parlar d’aquela lenga qu’o farán.