Precedentament dins Cronicas dei tèrras luenchas:
 
 

Lo viatge m’aviá pas fatigat, es tard dins la vesprada que me siáu cochat, e après aver divagat sus la riba, ère ara calmament dins ma bèla cambra situada au primier estanci de l’aubèrga d’Ernèst.
 
Èva es arribada lèu dins la matinada, a pas esitat a intrar dirèctament dins ma pichòta chambra en dubrissent lei cortinas e en auçant un pauc sa votz m’a revelhat:
   
Sensa aver lo temps de dubrir leis uelhs e de me levar, foguèt ja assetada sus la cadiera dau secretari qu’aviá alora posicionat davant mon liech:
   
Tot en secant meis uelhs bordats de fatiga, li respondère calmament:
   
Lo visatge d’Èva semblava s’illuminar e me preissèt de me vestir e de descendre, çò que faguère rapidament.
 
Arribat en bas, m’esperava, partigueriam sensa esperar pus lòngtemps, totei lei dos a pè, Liona au nòstre costat en direccion dau nòrd-oèst, ont se tròba la Vau Studer, immensa e magnifica valada que ten en sei replecs de gigantescs lacs, e que permet de rejónher la baia dau nòrd dei tèrras luenchas, ansin coma la vila de Pòrt Teulissa.
 
Èva desira rejónher la vila per prendre un batèu e partir en direccion dau grand glacier, ont leis immortèlas creisson en nombre, e un deis endrechs pus perilhós dei tèrras luenchas. Ansin, es ben plus facil de passar per la Vau Studer a pè que de costejar tota la peninsula Corbet per lo nòrd en batèu. Lo viatge deu durar tres jorns, e es ansin que nos lanceriam en direccion de Pòrt Teulissa.
 
Après una pichòta ora de marcha sus lo caire de la baia de Morbilhan, e l’escalada d’un pichòt còu, avèm agantat l’entrada sud de la Vau Studer.
 
La Vau Studer es d’una immensitat impressionanta, se lança per endrechs e s’en va de còps per ne benlèu jamai tornar. La bruma doça de l’ivèrn dona ai monts una autor infinida, qu'òm n’apercep jamai la fin. Leis estendudas d’aiga se pèrdon per moments en de gigantesquei lònas qu’òm pòu que se'n meravilhar, mai qu'òm ausa pas veritablament s’aprochar d'elei. Alora avèm seguit lo camin que costeja l’oèst de la vau, pus segur e pus cort d’après çò qu’a dich Èva. D’autra part, i sembla aver sus aqueste camin un vielh refugi de colon, que n’auriam ben de besonh per nos protegir de la frescor ivernala.
 
Lo camin foguèt praticable e encara qu'èra encombrat per de rocàs a certans moments, nos permetèt d’avançar rapidament. Tot lo lòng dau viatge, nos cauguèt tenir la conversacion e cadun a son torn, parleriam dei nòstrei vidas e dei nòstrei sensacions. Èva ausava pas se revelar e pertant, per moments, laissava s’escapar quauquei pichòteis istòrias que revelavan fòrça ben son caractèr e sei pichòtas manias que la rendián totun estacanta. Ela me parla de seis amics desapareguts, ansin coma de quauqueis anecdòtas fòrça reveladoiras de l’istòria politica dei tèrras luènchas. Ansin sensa veritablament ne prendre consciéncia, m’expliquèt lei pantais qu’avián fachs lei diferents colons e òmes venguts dins l’espèr de bastir un empèri, un reiaume ò una democracia utopica, puei aquestei qu’anèron per far fortuna e se roïnèron au prètzfach. Comprenguère ansin que lo continent dei tèrras luenchas foguèt l’objècte de mai d’una guèrra entre divèrsas nacions europèas, entre colons ò tanben de simpleis oposicions d’òmes que se tuèron dins lei monts ennevats e lei planas sensa fin, per de tèrras, d'aur, de diamants ò tanben per ren, de còps. Ansin, ai comprès, a mesura de nòstre viatge, que lei tèrras luenchas apertenon realament a degun, e que la màger part dau temps, quand la tèrra n’es pas “terra nullius”, forma qu’una pichòta entitat politica governada per de regims luenchs sensa veritabla egemonia sus aquelei tèrras, per de monarcas autoproclamats o encara d'utopistas en cèrca de l’experiéncia politica perfècta: un monde de pantais per de pantassaires illusionats e dei quaus lei tèrras luenchas an fach pèrdre la rason.
 
Me siáu alora lòngtemps demandat çò que fasiáu aquí, sensa arribar de dormir, a la mitat d’aquelei tèrras immensas e que me semblan vuejas.
 
Avèm représ la marcha de matin, e avèm contunhat de parlar, fins au ser, abans d’arribar au refugi, ont fagueriam un fuòc de camp. Èva semblava pas escagassada, alora avèm parlat encara e encara, dau temps que lo solèu se cochava darrier la montanha sus la quala nos apielaviam.
 
Dins un movement de foliá, se siam embraçats, e rapidament per la seguida, se siam endormits un contra l’autre: un monde d’aventuriers que la desrason euròpea possa a fugir devèrs aquelei tèrras luenchas. Finalament, benlèu…
 
Au levar dau solèu avèm encara avançat, fins a arribar a la sortida nòrd de la Vau Studer e enfin, avèm apercebut la mar luencha. Sus la plaja que se dubrissiá a nosautres, èra un pichòt embarcador amb tres pichòts batèus amarrats. Tot en avançant sus lo ponton, vesiáu ja Èva dins una dei tres embarcacions, prèsta a partir. Alora siam partits, en levant la pichòta vela que nos permetèt d’avançar rapidament amb lo grand vent que s’engatjava dins la còntrabaia de Teulissa.
 
En a pena mieja ora, Pòrt Teulissa e sei pichòtei borgadas se dessenhavan au luench, e la bruma dau matin se n’anava ja per lo grand glacier Cook, en nos quitant un instant, per tornar pus tard, benlèu.