A data de uèi, e a fauta d’aver tastat las sèrps qu'emplegan en Extrèm Orient a fin de renovelar los afogament juvenils, la mangisca m’a pas jamai provocat cap de sensacion erotica especiala, ni normala, e pensi pas que la causa siá estada cap de prevencion per ma part. Malgrat qu'ai pas renonciat del tot a trobar la recèpta magica, la vertat es que, en causa del paure succès, soi fòrça sceptic; mas, totun, considèri qu'un bon repais predispausa a l’amor melhor qu'un de marrit, tanplan que predispausa melhor a quina autra causa que siá, e sabi pas se deu èsser aquela la rason qu'als condemnats a la pena capitala lor donan comjat amb un bon sopar. L'idèa de metre en rapòrt cosina e amor deu èsser tan vièlha coma lo mond, mas es pas cap de fenomèn exclusiu perque una gròssa partida de las activitats umanas an un rapòrt dirècte amb lo sèxe, e basta de clucar pas los uèlhs fàcia a las paginas o los espacis publicitaris de televisions e revistas per se n'avisar.

En Euròpa la cosina erotica es totjorn estada patrimòni de las espècias, e una de las que aviá melhora reputacion èra lo pebre, encara que uèi s’emplegue pauc amb aquela finalitat. Las proprietats afrodisiacas del pebre son pas estadas desbrembadas per totes, pr'aquò. Dins qualque parçan de Gasconha, de Peiregòrd e de Lengadòc, encara i a la costuma de celebrar los maridatges acompanhats d’una ceremònia borlesca nommada la rosta o lo torrin dels nòvis, que lo sieu ritual, encara que pòt variar segon los endreches, es totjorn fòrça semblable. Dins qualques localitats, en arribant l’ora d’anar al lièch, los amics dels nòvis forman un cortègi grotesc en tot cargar las vèstas v¡radas del revèrs, la camisa per defòra de las braias, etc., cortègi que desfila maladrech darrièr un personatge vengut cosinièr. Aquel cosinièr improvisat pòrta a la man un recipient (que pòt plan èsser un pissador) plen d’una sopa fòrça populara nommada torrin, sopa qu'en aquela escasença va literalament cobèrta de pebre mòut. Se dirigisson cap a la cambra noviala e, après aver fach qualque discors mai o mens licenciós, convidan lo coble a se lavar las mans dins un lavamans que pòrtan aprestat amb d'aiga; e amb aquela aiga lo novèl maridat, per dire de seguir la tradicion, s'estarà pas d'asagar lo cosinièr e la companhia. Los convidan après a sopar e fan tastar a la nòvia un culhieironat de torrin, amb una amabilitat que deven intransigéncia quand arriban al nòvi, que se’n deurà empassar la màger quantitat possibla. A  la bèla fin, lo cortègi se retira en cantant de versets, tant melhor se pòdon èsser plan obscèns.

Per dire de tombar pas dins un excès de passion, possiblament, los novèls maridats, de còps, van passar d’amagat aquela nuèch dins l'ostal de qualque amic o de qualque vesin compatissent, mas la còla de malfarasses se daissaràn pas colhonar e, se los tròban pas aquí ont deurián èsser, començaràn la recèrca per tot lo vilatge, amb lo torrin a la man. Aquela costuma es mençonada dins una poesia de Joan Basili Cassanhau “Marioneta la donzèla”, dins Fantesias [fantasiás] e lésers d’un medecin de Lomanha:
  E tanben lo trapam dins lo poèma Servilhòta[1] (1907), del peiregordin Robèrt Benoèt; ne donarem qualques vèrses:
  L’abat Jòrdi Rocal expliquèt la costuma peiregordina dins Le vieux Périgord (Lo vièlh Peiregòrd) (1927):
   
Es una tradicion que se fa tanben amb vin de caud fòrtament especiat, una sòrta de cremat gascon. Son de rituals plan ancians que se servan encara dins fòrça païses e que, de divèrsas manièras, barrejan lo sèxe, la fèsta e lo desir d’embestiar. F. Bouza-Brey, un jutge galèc que foguèt destinat qualque annada a Vielha, detalhèt un pauc la costuma aranesa dins l’Arxiu de tradicions populars (Archiu de tradicions popularas) :