Opinion
Com se parar dau poder
La poesia es un arma cargada de futuro.
(Gabriel Celaya)
En aqueste temps, lo Sénher X n’èra pas sonque qu’un estudiant passionat per la cultura occitana.
Dens las annadas que s’espelivan de pertot las accions occitanistas, lo joen X s’amuishèt de pertot…. Quan lo rectorat li prepausèt, vasut ensenhaire d’occitan e s’endralhèt darrèir una tropa de joens tant passionats com eth.
Atau passèren las annadas, la cultura occitana se hasut conéisher milhor de las autoritats que decidiren de nomenar un “cargat de mission”. Es atau que lo joen X, que començava ja de gahar daus peus a la barba, se tornèt trobar “cargat d’una tropa de missions” de cap a la cultura d’Òc. Li balhèren un burèu daus grans, una secretària sonque per eth, e pui li parlèren dab respect en tot lo nomenar “mossur”…
Lo joen X èra vasut lo sénher X.
A la debuta, me remembri, aquò ic hasè ríser… Totas aqueras manèiras de parvengut n’èran pas d’entemnar la fè occitanista. Solide, la cultura en tot purmèir e lo çò d’aute après, sonque pr’amor se pòt pas eishivar.
Un jorn, egau, falut causir… Díser de òc a la rason administrativa, díser de òc a la rason politica, díser de non a las associacions occitanas.
Lo salari èra daus bons: en temps de caumatge, mon òmi, fau emplenhar la biaça, de tant que, de tot biais, s’i cambiarà pas arren: l’administracion serà tostemps la mei hòrta.
Lo sénher X dishut de non! S’èra pas eth qu’ic hasori, un aute l’aurí hèit!
Digun a pas ren dit! Nada protesta, nada associacion per li remembrar sos engadjaments: d’un costat lo prestigi e de l’aute lo silenci. Lo camin dau compromés s’aubriva sancèir davant sa hami de poder.
Lo problema de las associacions, es que son daus amators: fau daus professionaus per soscar. Los militants son ”trabalhadors de la tèrra”, qu’an de mau dab la comprendèra.
Nada protesta, nada associacion per oposar sa pensada. Lo sénher X que sap çò qu’es bon per tots. Per nat resultat? Rai! Que hèi au milhor com possible.
De segur, avem hrèita de professionaus, qu’avem hrèita daus politics e autes experts, mes lo monde es tròp complicat per estar deishat aus especialistas. Diven damorar aquí d’on auren pas jamei divut sortir: au servici dau public.
A nosauts, los paisans d’en-devath, los “cargats de tèrra” de guardar lo poder sus la mossurèra per l’endralhar suu camin de la nòsta volontat!
_____
NB: Lo sénher X non existís pas e es pr’aquò qu’atau se sona. Tanben lo mot “cargat de mission” es emplegat aquí dens lo sens generau dau termi e non pas coma un títol de tau o tau administracion o associacion. Los dus son simbòus de la desvirança d’un cert professionalisme de mei en mei lunh de l’objectiu culturau e linguistic e non pas alusion a personas que pusquin existir a l’ora d’ara.
(Gabriel Celaya)
En aqueste temps, lo Sénher X n’èra pas sonque qu’un estudiant passionat per la cultura occitana.
Dens las annadas que s’espelivan de pertot las accions occitanistas, lo joen X s’amuishèt de pertot…. Quan lo rectorat li prepausèt, vasut ensenhaire d’occitan e s’endralhèt darrèir una tropa de joens tant passionats com eth.
Atau passèren las annadas, la cultura occitana se hasut conéisher milhor de las autoritats que decidiren de nomenar un “cargat de mission”. Es atau que lo joen X, que començava ja de gahar daus peus a la barba, se tornèt trobar “cargat d’una tropa de missions” de cap a la cultura d’Òc. Li balhèren un burèu daus grans, una secretària sonque per eth, e pui li parlèren dab respect en tot lo nomenar “mossur”…
Lo joen X èra vasut lo sénher X.
A la debuta, me remembri, aquò ic hasè ríser… Totas aqueras manèiras de parvengut n’èran pas d’entemnar la fè occitanista. Solide, la cultura en tot purmèir e lo çò d’aute après, sonque pr’amor se pòt pas eishivar.
Un jorn, egau, falut causir… Díser de òc a la rason administrativa, díser de òc a la rason politica, díser de non a las associacions occitanas.
Lo salari èra daus bons: en temps de caumatge, mon òmi, fau emplenhar la biaça, de tant que, de tot biais, s’i cambiarà pas arren: l’administracion serà tostemps la mei hòrta.
Lo sénher X dishut de non! S’èra pas eth qu’ic hasori, un aute l’aurí hèit!
Digun a pas ren dit! Nada protesta, nada associacion per li remembrar sos engadjaments: d’un costat lo prestigi e de l’aute lo silenci. Lo camin dau compromés s’aubriva sancèir davant sa hami de poder.
Lo problema de las associacions, es que son daus amators: fau daus professionaus per soscar. Los militants son ”trabalhadors de la tèrra”, qu’an de mau dab la comprendèra.
Nada protesta, nada associacion per oposar sa pensada. Lo sénher X que sap çò qu’es bon per tots. Per nat resultat? Rai! Que hèi au milhor com possible.
De segur, avem hrèita de professionaus, qu’avem hrèita daus politics e autes experts, mes lo monde es tròp complicat per estar deishat aus especialistas. Diven damorar aquí d’on auren pas jamei divut sortir: au servici dau public.
A nosauts, los paisans d’en-devath, los “cargats de tèrra” de guardar lo poder sus la mossurèra per l’endralhar suu camin de la nòsta volontat!
_____
NB: Lo sénher X non existís pas e es pr’aquò qu’atau se sona. Tanben lo mot “cargat de mission” es emplegat aquí dens lo sens generau dau termi e non pas coma un títol de tau o tau administracion o associacion. Los dus son simbòus de la desvirança d’un cert professionalisme de mei en mei lunh de l’objectiu culturau e linguistic e non pas alusion a personas que pusquin existir a l’ora d’ara.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#12 Me tòrnas dire la meteissa causa, aqui ont justament vèsi un problèma, te tòrni dire la meteissa tanben, vau ensajar de far mai simple :
Se lo personatge existis finalament pas, qualas son las pròvas qu'avèm en tant que lectors que lo sistèma dins lo qual evoluis e que vòs denonciar existis ? E quala legitimitat tos perpauses an a la fin finala ?
Es lo meteis problèma que la refleccion "anti-sistèma" primària : de demagogia pura e dura, e de populisme. Prenes lo monde per la man en lor explicant que tu sabes çò que va pas dins lor quotidian mas ton enemic demòra fosc, per tal que se posca pas desagradar completament de ton idèia : "la mossuralha", "lo sénher X", etc... E tot es representat coma un enemic comun, d'un blòc, contra lo qual finalament se pòt pas far grand-causa, çò que t'empacharà pas d'ensajar e que serà la pròva d'un grand coratge. Pensa-te, se batre contra de tòrnas aquò farga d'eròis, Don Quichotte ne sap quicòm !
Encara un còp ic disi : aqueth article n'es pas virat cap a quauqu'un en particulèir, lo mot "cargat de mission " es a préner de fèiçon generau e non pas com un titol ierarqiu daus uns o daus auts. Vòu pas lo còp de seguir de cercar : mon Sénher X n' exstis pas, e es pr'aquò qu'atau se sona !
Es lo sistemi e sa desconeccion dab los dau tarrenc qu'es desnonçat, e tanben lo deisha-anar daus Occitanistes qu'an barrat los ulhs ( e jo en tot purmèir que me soi batut per la professionalisacion en tot pensar qu'atau las causas anavan davançar soletas...). Mos articles son una opinhon e non pas un ahar personau. Per jo tot va plan, parli de cultura occitana e non pas de personas.
« Tant que farem aital macarel comprarem pas de bòrda » coma o ditz la cançon.
Que tombi aquí dessús per asard e que soi d'acòrd ende díser que l'Obispo qu'ai avut coma estudiant a Bordèu III n'es pas la persona visada aparentament. Ne cau pas sortir de Pudducheri (India) ende véser quau es visat. Los arguments desvolopats per l'Eric m'agradan pas : « la plaça es bona » etc. e ne vòli pas tornar har l'istòria de l'occitan oficiau.
Los que son professors coma èri, coma es l'Eric (me pensi) que son foncionaris e se tròban qu'an un problèma gròs damb la lor consciéncia, que cau que se n'anguen en demissionar.
Que deuré saber l'Eric, desempuish lo temps, que ne cau pas esperar arren de l'Administracion, quitament se, à còps, dèisha córrer. Lo cargat de mission, ara IPr (cresi) ne pòt har que çò que lo rector decideish…
Quin plaser e seré d'enténer los militants – o que pretenen de n'estar – díser lo lor desacòrd damb tèrmes civilizats, mila ditz!
#2
Probable que "pensa d'encara èsser LO representent de la creacion occitana", d'acòrd sus la leugèira vacuïtat d'aqueths articles d'opinion, e
d'autas causas (poiram tanben parlar de l'associacion de sosten a GdP). Mès pòdem cequelà notar, a sa descarga, qu'Eric Roulet, per tant
d'estar un pauc estrafinho%s (mès qué vòs, tot lo monde es pas sortit de la borgesia, he :) ) es un musician d'un grand nivèu, un poèta e grand
umanista, e donc n'ec fau pas aublidar.
#8 Es mon drech d'utilizar un chafre, e jamai me soi pas amagat darrièr. Una recèrca Google (es ton amic) t'aprendrà en doas secondas qual es mon pichon nom, mon nom d'ostal, mon numerò de telefòn, mon adreiça, mon adreiça mail e mon numerò de secu. Soi finalament, per lo còp, plan mens amagat e malaisat de tornar trobar que tu, "Martin", o los membres de la familha Roulet qu'escrivon de temps en temps en defensa del paire, jos pseudonime, evidentament.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari