E mai se la situacion de l’occitan es pas evidenta a l’ora d’ara, podèm dire que i a de mond que vòlon far de causas per revirar la davalada de l’usatge social de la lenga e la pèrda de la cultura.
 
E que i pòt aver de mai polit que de veire qu’una persona jove emplega la lenga e la vòl pas daissar morir? Dempuèi qu’arribèri en Occitània, ai vesitat diferents endreches un pauc pertot pel país, e m’arribèt de trobar de joves que (de còps que i a, amb un pauc de vergonha a la debuta) me parlèron en occitan. Ieu parlavi pas lo francés e, e mai s’aviái un nivèl d’occitan pro bas, ma lenga mairala es fòrça pròcha de l’occitan, e aquò èra lo pretèxte perfièch: èra lo solet biais de poder comunicar.
 
Ara ja fa un temps que demòri en Occitània e soi en contacte amb qualques autres joves. Vesi que dins las grandas vilas es mai aisit de trobar de grops que dinamizan la lenga, mas dins los pichòts vilatges, los joves an pas aquela escasença. Al delà, i a pas gaire de comunicacion entre totes. Avèm de problematicas pas tròp desparièras, de tòcas comunas e sèm vertadièrament lo futur.
 
Aqueste escrich es una crida als joves que poiràn legir aquò, pertot pel país, que siatz dins d’organizacions o pas, qu’ajatz o pas d’esperanças, mas que somiatz d’una autra realitat, almens per escambiar nòstres ponches de vista e partejar d’idèas per salvar quicòm que fa partida de totes, e qu’es entre nòstras mans de reviscolar e de far viure.