Opinion
Mélenchon còntra lei lengas minorizadas: una impostura intellectuala francesa
Lo 19 de setembre de 2013, lo politician francés Jean-Luc Mélenchon publiquèt dins son blòg un novèu tèxt còntra la Carta Europèa dei Lengas Regionalas e Minoritàrias (“Encore une fois, la charte des langues régionales”). Es un resumit de seis arguments abituaus.
Es partit d’un refús de Mélenchon de sostenir, au Parlament europèu, lo recent rapòrt Alfonsi, que preconiza la ratificacion de la Carta Europèa (aquò es d’alhors un eveniment sens importància, bòrd qu’aquela famosa Carta Europèa es tròp insufisenta per sauvar l’occitan; nos cau anar mila còps pus luenh que sa simpla ratificacion).
Çò interessant, aicí, es de demolir leis arguments de Mélenchon perque son partejats per una granda partida dei politicians francés. Son simplament representatius de l’ideologia dominanta e empachan de tirar nòstra lenga occitana vèrs la lutz.
Mélenchon es pas un òme d’esquèrra
Ramentem quau es Mélenchon. Aquel òme aderiguèt au Partit Socialista (PS) en 1977 e i faguèt la màger part de sa carriera politica. A l’inici deis ans 1980 i obtenguèt de responsabilitats e venguèt pròche dau president François Mitterrand. Ara, Mitterrand es conegut entre leis istorians per son cinisme illimitat, per son chauvinisme francés, per son refús d’oficializar lei lengas minorizadas e per son indiferéncia fondamentala envèrs leis idèas d’esquèrra. Mitterrand amb lo PS renoncièron tre leis ans 1980 a de nombrosei promessas de mança. Mélenchon es ben restat 32 ans dins lei cimas de l’aparelh d’aqueu PS, fins en 2009. Pretendi qu’es corromput fins a l’òs per lei renonciaments innombrables d’aqueu partit.
Dempuei 2009 Mélenchon anima un movement dissident nomenat Partit d’Esquèrra (Parti de Gauche, PG), que se pretend pus progressista que lo PS e que s’es aliat amb lo vielh Partit Comunista Francés (PCF). Ensems menan una confederacion nòva: lo Frònt d’Esquèrra (Front de Gauche). Aqueu frònt a pron de succès: permet au PCF de sortir de son afebliment e dona a Mélenchon l’escasença d’èsser un menaire visible. Per ieu Mélenchon es pas aqueu campion de la “senèstra” que pretend èsser: aquò es ren qu’un imatge per far avançar sa carriera politica. S’un jorn Mélenchon arriba au poder, traïrà leis ideaus de mança coma son mèstre Mitterrand.
Aquesta lònga presentacion politica es necessària per demolir una partida de l’argumentari de Mélenchon, car aqueu d’aquí invòca de principis de senèstra per justificar son ostilitat ai lengas minorizadas. Comprenèm pus facilament Mélenchon se lo vesèm bèu primier coma una òme sens escrupuls, motivat per lo carrierisme e per un chauvinisme francés inquestionat.
Drechs collectius e egalitat dei ciutadans
Segon Mélenchon, la proteccion dei lengas minorizadas, amb Carta Europèa, còntraditz “plusors principis republicans, en començar per lo pus essenciau: lo principi d’egalitat dei ciutadans davant la lei e lei servicis publics”.
Es un argument fallaciós perque i a un grand nombre d’estats dins lo Mond que reconeisson oficialament de lengas diferentas, sens que se pòsca contestar que son de “republicas” establas e de democracias reconegudas. Ansin, Soïssa es una republica federala amb quatre lengas oficialas, la Republica de Finlàndia ten aumens doas lengas oficialas, la Republica de Sud-Africa n’a onze... L’argument de Mélenchon —e dei jacobins en generau— es una engana intellectuala ont lo mot “Republica” amaga en realitat lo concèpte d’una lenga unica e privilegiada. Confusionisme evident.
L’argument sus l’“egalitat dei ciutadans”, que justificariá la non-reconeissença dei lengas monorizadas, es perfiechament fallaciós.
— Aquel argument installa de fach una inegalitat entre lei populacions que sa lenga tradicionala es lo francés (e que pòdon practicar lo francés amb un sosten maximau) e lei populacions que tenon originàriament d’autrei lengas (e que pòdon pas practicar sei lengas d’origina, coma nosautres lei Occitans).
— Dins fòrça democracias dau Mond, ben pus avançadas que França dins aqueu domeni, i a una autra interpretacion juridica dau principi d’“egalitat”:de realitats diferenciadas implican de drechs diferenciats. L’existéncia de populacions diferentas amb de lengas istoricas diferentas justifica ben de drechs collectius diferenciats, coma lo drech de veire sa lenga legalizada. Cada comunautat lingüistica es tractada a egalitat quand cada lenga es reconeguda...
De mejans de difusion sens drechs collectius?
Mélenchon refusa tota mena d’oficializacion mai pretend a la fin de son tèxt, abilament, que la question vertadiera seriá d’“aver una discussion [...] sus lei mejans de metre en òbra per favorizar l’aprendissatge dei lengas, la coneissença, la practica e la creacion dins lei culturas que l’istòria dau país nos a legadas”.
La sociolingüistica a demostrat qu’una lenga se desvolopa pas normalament dins una societat modèrna se pòt pas accedir ai foncions essencialas de comunicacion, e en particular, s’accedís pas a la foncion discriminanta (es la foncion que fa que la lenga en question caracteriza leis individús integrats dins la societat). La foncion discriminanta implica qu’una lenga a ja aquerit un usatge preponderant, sancionat en particular per l’oficialitat.
Es fallaciós de pretendre que se desira sincèrament lo desvolopament d’una lenga tot en li refusant l’oficialitat.
Leis espaventaus: “neoliberalisme”, “dominacion de l’anglés”, “etnicisme” ...e mai “nazisme”
Puei Mélenchon evòca forra-borra, dins son tèxt desordenat, diferents perilhs que lei lia a una reconeissença dei lengas minorizadas.
I vei un projècte dau “neoliberalisme” associat a la “dominacion de l’anglés”, en confondent de causas qu’an gaire de rapòrts. La dominacion de l’anglés dins la comunicacion mondiala data dau sègle XVIII, mentre que lo neoliberalisme es aparegut a la fin dau sègle XX e fonciona eu dins totei lei lengas (i a ben un neoliberalisme en lenga francesa; e se l’occitan foguèsse una lenga fòrta, i auriá un neoliberalisme d’expression occitana).
En mai d’aquò, totei lei sociolingüistas s’acòrdan que l’anglés es pas una menaça per lo francés (e o demostrarai en detalh un jorn dins Jornalet). L’anglés es ben una menaça per certanei lengas minorizadas dins leis estats oficialament anglofòns, coma lo gaelic o lo navajo. Mai aquela menaça anglofòna concernís pas l’occitan (aquò tanben, o demostrarai un jorn). Brèu, l’anglés es un espaventau que permet de negar lo peis.
Mélenchon imagina un perilh “etnicista” dins l’oficializacion dei lengas minorizadas. Segon Robèrt Lafont, la sola granda crispacion etnica que podèm constatar es ben aquela que l’estat francés practica, bòrd qu’impausa una sola lenga, lo francés, qu’es inicialament l’atribut d’una etnia francesa. Una sola lenga oficiala, lo francés, dins una republica qu’a de lengas diferentas, es ben aquò la crispacion etnica.
Enfin, Mélenchon atenh lo ponch de Godwin en atacant lei inventors de la Carta Europèa que serián, segon eu, de gents d’extrèma drecha, pas luenh dei “nazis” (ausa utilizar lo mot!). Pus seriosament, la Carta es una iniciativa votada per lo Conseu d’Euròpa en 1992, e foguèt preparada per de personas fòrça divèrsas, venent de grops politics ben diferents.
Encara sus lo ponch de Godwin, Mélenchon pretend que lo breton estandard seriá la creacion d’un militant pròche dau nazisme, dins leis ans 1940. Oblida que lei movements que cultivan uei lo breton estandard son antinazis e, en granda partida, marcats a l’esquèrra. Invèrsament, poiriam ramentar que lo francés estandard es lo resultat, en partida, de la polticia absolutista de Richelieu que creèt l’Acadèmia Francesa. E pasmens podèm pas acusar leis utilizaires dau francés estandard d’èsser de militants retrograds de la monarquia absoluda. Vesèm qu’aqueleis arguments voides de Mélenchon menan pas enluòc.
La messòrga d’una republica que protegiriá lei lengas
I a de messòrgas sens vergonha dins Mélenchon.
Pretend sens trantalhar que “la Republica protegís lei lengas regionalas”. Sabèm qu’una lenga protegida supausa aumens de mesuras de proteccion garentidas per una lei, coma es lo cas dins l’estat italian amb la lei 482 de 1999, que reconeis de drechs collectius per lei populacions parlant occitan. Au contrari, de mesuras timidas qu’autorizan de far de cors facultatius d’occitan, en i apondent de subvencions saupicadas, sufison pas per parlar d’una “lenga protegida”.
Autra messòrga de Mélenchon: “leis escolans qu’o desiran veson aqueleis ensenhaments [dei lengas regionalas] pres en còmpte per l’obtencion dau bachelierat.” En realitat l’ofèrta d’occitan a l’escòla es escassa, fragila, inegala dins lo territòri e entrepachada per de vexacions burocraticas innombrablas.
Tanben Mélenchon afirma que “ren, dins lo quadre legau e reglamentari actuau, ni dins la practica efectiva, es de natura a bridar la practica e la transmission dei lengas regionalas.” En realitat: l’abséncia de tota reconeissença legala, la penúria organizada de cors d’occitan dins leis escòlas actualas, en i ajustant lei punicions per leis escolans que parlavan occitan sota la 3a Republica, forman ben un ensems de mesuras “de natura a bridar la practica e la transmission”.
Lengas territorialas e lengas d’immigracion
Pron de passatges de l’argumentari melenchonian meton en oposicion lei lengas dichas regionalas e lei lengas de l’immigracion, en particular l’arabi. E Mélenchon acusa lei promotors de la Carta de voler escartar lei lengas d’immigracion. Es un marrit procès perque:
Donc lei que vòlon devesir, exclure e opausar lei populacions, en realitat, son ben lei jacobins a la Mélenchon. Son elei que menaçan la convivéncia e l’ideau de fraternitat republicana.
Sus d’autreis arguments absurdes
La lista detalhada deis inèpcias de Mélenchon seriá infinida. Senhalem encara aquò:
Jean-Luc Mélenchon es ren qu’un exemple banau. Car la retrobam aquela ideologia, quasi pariera, dins lei declaracions de Jean-Pierre Chevènement, Robert Badinter, François Mitterrand, Marine le Pen, Michel Debré, Nicolas Dupont-Aignan, Nicolas Sarkozy o Eric Besson (un occitan alienat notòri).
La sola particularitat de Mélenchon, es qu’assaja d’amagar tot aquò sota l’abilhatge d’una mança descomplexada, amb sa vèrbia de tribun seductor, quand en realitat defend l’ideologia de l’imperialisme francés.
Es partit d’un refús de Mélenchon de sostenir, au Parlament europèu, lo recent rapòrt Alfonsi, que preconiza la ratificacion de la Carta Europèa (aquò es d’alhors un eveniment sens importància, bòrd qu’aquela famosa Carta Europèa es tròp insufisenta per sauvar l’occitan; nos cau anar mila còps pus luenh que sa simpla ratificacion).
Çò interessant, aicí, es de demolir leis arguments de Mélenchon perque son partejats per una granda partida dei politicians francés. Son simplament representatius de l’ideologia dominanta e empachan de tirar nòstra lenga occitana vèrs la lutz.
Mélenchon es pas un òme d’esquèrra
Ramentem quau es Mélenchon. Aquel òme aderiguèt au Partit Socialista (PS) en 1977 e i faguèt la màger part de sa carriera politica. A l’inici deis ans 1980 i obtenguèt de responsabilitats e venguèt pròche dau president François Mitterrand. Ara, Mitterrand es conegut entre leis istorians per son cinisme illimitat, per son chauvinisme francés, per son refús d’oficializar lei lengas minorizadas e per son indiferéncia fondamentala envèrs leis idèas d’esquèrra. Mitterrand amb lo PS renoncièron tre leis ans 1980 a de nombrosei promessas de mança. Mélenchon es ben restat 32 ans dins lei cimas de l’aparelh d’aqueu PS, fins en 2009. Pretendi qu’es corromput fins a l’òs per lei renonciaments innombrables d’aqueu partit.
Dempuei 2009 Mélenchon anima un movement dissident nomenat Partit d’Esquèrra (Parti de Gauche, PG), que se pretend pus progressista que lo PS e que s’es aliat amb lo vielh Partit Comunista Francés (PCF). Ensems menan una confederacion nòva: lo Frònt d’Esquèrra (Front de Gauche). Aqueu frònt a pron de succès: permet au PCF de sortir de son afebliment e dona a Mélenchon l’escasença d’èsser un menaire visible. Per ieu Mélenchon es pas aqueu campion de la “senèstra” que pretend èsser: aquò es ren qu’un imatge per far avançar sa carriera politica. S’un jorn Mélenchon arriba au poder, traïrà leis ideaus de mança coma son mèstre Mitterrand.
Aquesta lònga presentacion politica es necessària per demolir una partida de l’argumentari de Mélenchon, car aqueu d’aquí invòca de principis de senèstra per justificar son ostilitat ai lengas minorizadas. Comprenèm pus facilament Mélenchon se lo vesèm bèu primier coma una òme sens escrupuls, motivat per lo carrierisme e per un chauvinisme francés inquestionat.
Drechs collectius e egalitat dei ciutadans
Segon Mélenchon, la proteccion dei lengas minorizadas, amb Carta Europèa, còntraditz “plusors principis republicans, en començar per lo pus essenciau: lo principi d’egalitat dei ciutadans davant la lei e lei servicis publics”.
Es un argument fallaciós perque i a un grand nombre d’estats dins lo Mond que reconeisson oficialament de lengas diferentas, sens que se pòsca contestar que son de “republicas” establas e de democracias reconegudas. Ansin, Soïssa es una republica federala amb quatre lengas oficialas, la Republica de Finlàndia ten aumens doas lengas oficialas, la Republica de Sud-Africa n’a onze... L’argument de Mélenchon —e dei jacobins en generau— es una engana intellectuala ont lo mot “Republica” amaga en realitat lo concèpte d’una lenga unica e privilegiada. Confusionisme evident.
L’argument sus l’“egalitat dei ciutadans”, que justificariá la non-reconeissença dei lengas monorizadas, es perfiechament fallaciós.
— Aquel argument installa de fach una inegalitat entre lei populacions que sa lenga tradicionala es lo francés (e que pòdon practicar lo francés amb un sosten maximau) e lei populacions que tenon originàriament d’autrei lengas (e que pòdon pas practicar sei lengas d’origina, coma nosautres lei Occitans).
— Dins fòrça democracias dau Mond, ben pus avançadas que França dins aqueu domeni, i a una autra interpretacion juridica dau principi d’“egalitat”:de realitats diferenciadas implican de drechs diferenciats. L’existéncia de populacions diferentas amb de lengas istoricas diferentas justifica ben de drechs collectius diferenciats, coma lo drech de veire sa lenga legalizada. Cada comunautat lingüistica es tractada a egalitat quand cada lenga es reconeguda...
De mejans de difusion sens drechs collectius?
Mélenchon refusa tota mena d’oficializacion mai pretend a la fin de son tèxt, abilament, que la question vertadiera seriá d’“aver una discussion [...] sus lei mejans de metre en òbra per favorizar l’aprendissatge dei lengas, la coneissença, la practica e la creacion dins lei culturas que l’istòria dau país nos a legadas”.
La sociolingüistica a demostrat qu’una lenga se desvolopa pas normalament dins una societat modèrna se pòt pas accedir ai foncions essencialas de comunicacion, e en particular, s’accedís pas a la foncion discriminanta (es la foncion que fa que la lenga en question caracteriza leis individús integrats dins la societat). La foncion discriminanta implica qu’una lenga a ja aquerit un usatge preponderant, sancionat en particular per l’oficialitat.
Es fallaciós de pretendre que se desira sincèrament lo desvolopament d’una lenga tot en li refusant l’oficialitat.
Leis espaventaus: “neoliberalisme”, “dominacion de l’anglés”, “etnicisme” ...e mai “nazisme”
Puei Mélenchon evòca forra-borra, dins son tèxt desordenat, diferents perilhs que lei lia a una reconeissença dei lengas minorizadas.
I vei un projècte dau “neoliberalisme” associat a la “dominacion de l’anglés”, en confondent de causas qu’an gaire de rapòrts. La dominacion de l’anglés dins la comunicacion mondiala data dau sègle XVIII, mentre que lo neoliberalisme es aparegut a la fin dau sègle XX e fonciona eu dins totei lei lengas (i a ben un neoliberalisme en lenga francesa; e se l’occitan foguèsse una lenga fòrta, i auriá un neoliberalisme d’expression occitana).
En mai d’aquò, totei lei sociolingüistas s’acòrdan que l’anglés es pas una menaça per lo francés (e o demostrarai en detalh un jorn dins Jornalet). L’anglés es ben una menaça per certanei lengas minorizadas dins leis estats oficialament anglofòns, coma lo gaelic o lo navajo. Mai aquela menaça anglofòna concernís pas l’occitan (aquò tanben, o demostrarai un jorn). Brèu, l’anglés es un espaventau que permet de negar lo peis.
Mélenchon imagina un perilh “etnicista” dins l’oficializacion dei lengas minorizadas. Segon Robèrt Lafont, la sola granda crispacion etnica que podèm constatar es ben aquela que l’estat francés practica, bòrd qu’impausa una sola lenga, lo francés, qu’es inicialament l’atribut d’una etnia francesa. Una sola lenga oficiala, lo francés, dins una republica qu’a de lengas diferentas, es ben aquò la crispacion etnica.
Enfin, Mélenchon atenh lo ponch de Godwin en atacant lei inventors de la Carta Europèa que serián, segon eu, de gents d’extrèma drecha, pas luenh dei “nazis” (ausa utilizar lo mot!). Pus seriosament, la Carta es una iniciativa votada per lo Conseu d’Euròpa en 1992, e foguèt preparada per de personas fòrça divèrsas, venent de grops politics ben diferents.
Encara sus lo ponch de Godwin, Mélenchon pretend que lo breton estandard seriá la creacion d’un militant pròche dau nazisme, dins leis ans 1940. Oblida que lei movements que cultivan uei lo breton estandard son antinazis e, en granda partida, marcats a l’esquèrra. Invèrsament, poiriam ramentar que lo francés estandard es lo resultat, en partida, de la polticia absolutista de Richelieu que creèt l’Acadèmia Francesa. E pasmens podèm pas acusar leis utilizaires dau francés estandard d’èsser de militants retrograds de la monarquia absoluda. Vesèm qu’aqueleis arguments voides de Mélenchon menan pas enluòc.
La messòrga d’una republica que protegiriá lei lengas
I a de messòrgas sens vergonha dins Mélenchon.
Pretend sens trantalhar que “la Republica protegís lei lengas regionalas”. Sabèm qu’una lenga protegida supausa aumens de mesuras de proteccion garentidas per una lei, coma es lo cas dins l’estat italian amb la lei 482 de 1999, que reconeis de drechs collectius per lei populacions parlant occitan. Au contrari, de mesuras timidas qu’autorizan de far de cors facultatius d’occitan, en i apondent de subvencions saupicadas, sufison pas per parlar d’una “lenga protegida”.
Autra messòrga de Mélenchon: “leis escolans qu’o desiran veson aqueleis ensenhaments [dei lengas regionalas] pres en còmpte per l’obtencion dau bachelierat.” En realitat l’ofèrta d’occitan a l’escòla es escassa, fragila, inegala dins lo territòri e entrepachada per de vexacions burocraticas innombrablas.
Tanben Mélenchon afirma que “ren, dins lo quadre legau e reglamentari actuau, ni dins la practica efectiva, es de natura a bridar la practica e la transmission dei lengas regionalas.” En realitat: l’abséncia de tota reconeissença legala, la penúria organizada de cors d’occitan dins leis escòlas actualas, en i ajustant lei punicions per leis escolans que parlavan occitan sota la 3a Republica, forman ben un ensems de mesuras “de natura a bridar la practica e la transmission”.
Lengas territorialas e lengas d’immigracion
Pron de passatges de l’argumentari melenchonian meton en oposicion lei lengas dichas regionalas e lei lengas de l’immigracion, en particular l’arabi. E Mélenchon acusa lei promotors de la Carta de voler escartar lei lengas d’immigracion. Es un marrit procès perque:
— Per definicion, lei lengas minorizadas territorialas an una natura ben diferenta dei lengas d’immigacion. 1º Lei lengas territorialas e minorizadas pòdon èsser de factors d’integracion, devon integrar leis immigrants per exemple; e devon ocupar lei foncions maximalas dins sei territòris respectius. 2º Lei lengas d’immigracion son d’elements legitims d’estacament a una cultura d’origina, e son compatiblas amb lei lengas territorialas minorizadas. Es ben aquò la vision que domina entre lei defensors dei lengas minorizadas. Es una vision pron consensuala entre lei defensors de l’occitan, dau catalan, dau basco, dau breton, dau galés o dau gaelic escocés.
— Pron d’organizacions que trabalhan sus lei lengas minorizadas territorialas, en generau, trabalhan tanben sus lei lengas d’immigracion. Es lo cas de l’AULF (Associacion Universitària dei Lengas de França).
— Pron d’organizacions que trabalhan sus lei lengas minorizadas territorialas, en generau, trabalhan tanben sus lei lengas d’immigracion. Es lo cas de l’AULF (Associacion Universitària dei Lengas de França).
Donc lei que vòlon devesir, exclure e opausar lei populacions, en realitat, son ben lei jacobins a la Mélenchon. Son elei que menaçan la convivéncia e l’ideau de fraternitat republicana.
Sus d’autreis arguments absurdes
La lista detalhada deis inèpcias de Mélenchon seriá infinida. Senhalem encara aquò:
— Mélenchon pretend que i auriá “cinc lengas bretonas” e mai un projècte d’impausar un “creòl unic”. Es dificil d’inventar d’enormitats pus gròssas qu’aquò. Inutil de còntrargumentar.
— Mélenchon fustiga lo trabalh sus la forma dei lengas minorizadas: pòt pas comprene que se cèrque una maniera de dire “parking” en breton o que se crèe un breton unificat. Pòt pas suportar, en realitat, que leis atributs que fan la fòrça dau francés (neologismes, modernitat e estandardizacion) s’apliquen tanben a de lengas fragilizadas.
— Mélenchon afirma amb un dogmatisme religiós susprenent que, se i a ben de lengas minoritàrias, per còntra “I a pas de pòble minoritari en França. Ne pòt pas i aver.” Resquilha ansin de la question lingüistica a la question nacionala sens que degun o li aja demandat. E vesèm ansin qu’es inutil, per nosautres occitanistas, de cercar d’esquivar lo concèpte de nacion occitana. Se ne volèm pas parlar, nòstreis enemics elei ne parlaràn a nòstra plaça. Sempre lei jacobins nos escamparàn lo perilh dei pòbles minoriaris tre que formularem de revendicacions lingüisticas. Tant vau mai assumir qu’Occitània es una nacion e qu’un pòble occitan existís, pr’amor d’un eiretatge culturau diferenciat. Devèm passar per la dimension nacionala per nos far respectar.
— Mélenchon fustiga lo trabalh sus la forma dei lengas minorizadas: pòt pas comprene que se cèrque una maniera de dire “parking” en breton o que se crèe un breton unificat. Pòt pas suportar, en realitat, que leis atributs que fan la fòrça dau francés (neologismes, modernitat e estandardizacion) s’apliquen tanben a de lengas fragilizadas.
— Mélenchon afirma amb un dogmatisme religiós susprenent que, se i a ben de lengas minoritàrias, per còntra “I a pas de pòble minoritari en França. Ne pòt pas i aver.” Resquilha ansin de la question lingüistica a la question nacionala sens que degun o li aja demandat. E vesèm ansin qu’es inutil, per nosautres occitanistas, de cercar d’esquivar lo concèpte de nacion occitana. Se ne volèm pas parlar, nòstreis enemics elei ne parlaràn a nòstra plaça. Sempre lei jacobins nos escamparàn lo perilh dei pòbles minoriaris tre que formularem de revendicacions lingüisticas. Tant vau mai assumir qu’Occitània es una nacion e qu’un pòble occitan existís, pr’amor d’un eiretatge culturau diferenciat. Devèm passar per la dimension nacionala per nos far respectar.
Jean-Luc Mélenchon es ren qu’un exemple banau. Car la retrobam aquela ideologia, quasi pariera, dins lei declaracions de Jean-Pierre Chevènement, Robert Badinter, François Mitterrand, Marine le Pen, Michel Debré, Nicolas Dupont-Aignan, Nicolas Sarkozy o Eric Besson (un occitan alienat notòri).
La sola particularitat de Mélenchon, es qu’assaja d’amagar tot aquò sota l’abilhatge d’una mança descomplexada, amb sa vèrbia de tribun seductor, quand en realitat defend l’ideologia de l’imperialisme francés.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#9 Quauquas responsas
1/ A la presidenciala, òc, per Mélenchon. A las legislativas, non, perque Mélenchon era pas candidat en Occitània !!!
2/ Fau pas confondre Mélenchon e lo FdG. Dins lo FdG, n'i a lo PG, sociauchauvinista coma disia F. Martèl, eissut dau PS, de sa partida mança, mai que mai de PRS (Pour la République Sociale) e de pitits partits chevenementista de mança. N'i a tanben lo PCF qu'a daus sociauchauvinistas coma André Gerin, lo mera de Vénissieux e mai daus defensors de las lengas regionalas. E n'i a un tresesme pòl en construccion, format per daus grops eissuts de la LCR o dau NPA, dau PCF tanben e mai generalament dau movement antiliberau de 2005. Un pòl que se vòu mai "ecosocialista", mai de mança e dins loquau podem aver daus defensors de las lengas regionalas (coma lo sector dau NPA qu'avia fach daus tracts en occitan per la manif de Tolosa).
Lo problema dau FdG es justadament son costat bonapartista. La figura de Mélenchon qu'impausa au demai sos opcions, lo PCF que ditz ren quitament si es la formacion principala dau FdG - perque ne'n espera de las repercusions positivas. E lo tresesme pòl qu'essaia d'existar en tot monstrar son oposicion au sociauchauvinisme de Mélenchon (au mins simbolicament, coma Clémentine Autain que refusa de chantar la Marseillaise aus meetings).
3/ Libertat ? Bastir ? lo Pòc ? Una formacion de crear ?
#16 Car Grigori,
Que soi plan content de't saber viu e aniu com de costuma. Que credí lo Jausèp de Hèr e t'avè acabat.
Lev Kamenev
#7
Es verai que lo réseau langues et Culture de France, dubertament comunista, a publicat leis contribucions de Renat Merle e Felip Martèl.
Pasmens vese pas una condamnacion oficiala d'aqueu malhum de la votacion "còntra" de Mélenchon.
Perqué lo fan pas? La fiseutat de partit leis en empacha! Mélenchon, emai siágue Parti de Gauche es lo candidat presidenciau dau PCF.
La discors d'aqueste réseau es ambigú e pòu pas èstre autrament qu'ambigú
#7 A Felip Martèl. Grandmercé d'aver fornit aquestei precisions.
Sus l'usatge dau mot "jacobin": de segur, lei jacobins dau periòde revolucionari èran fòrça diferents dei centralistas actuaus. Mai uei, au sègle XXI, ges de partit revendica dobèrtament lo "jacobinisme" revolucionari deis originas (contràriament au mot "comunisme" que garda una vigor revendicativa). Lo mot "jacobinisme", lo mond lo comprenon universalament, dins l'usatge actuau, amb lo sens de "centralisme francés, chauvin e rigid". Me sembla donc qu'es un usatge acceptable dins un discors d'opinion e dins una retorica occitanista que se vòu eficaça e pragmatica. Mai l'utilizariáu pas ansin dins una revista especializada en istòria.
#7 Lo solet partit d'esquèrra qui avom en França qu'èra lo PC! Los socialistas e los esquèrristas (LCR, Verts, Trotskistes, Maoistes e autes situacionistas etc...) que l'an aucit. Que legi ací bèras pegaus suu PC. Be's de dòu har!
Que lejoi susquetot un praube pire qu'excusa los comunistas de non pas aver juntat los estudiants en 68. Los comunistas qu'avèn plan comprés los estudiants esquèrristas qu'èran gessits de la borgesia e qu'i tornarén lèu o tard. Qui èra a l'universitat en 1968? Lo pòble? Qui èra hens las fabricas? Los estudiants? Perqué los CRS e los policièrs, lo prefèit, ne fusilhèn pas la horrèra deu barri latin? Pramor qu'èran los hilhs e hilhas deus deu poder! CQFD
Mossur Martèl qu'a reson, jacobin e bonapartista n'ei pas atau parièr.
VIVE SAINT-JUST, VIVE ROBESPIERRE, VIVE MARAT!!!!
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari