Donarai ges de nom, farai ges de reclama per totei lei cremas, lei iogorts e lei gelats que passan dins lei fenestrons de publicitat a la televisien dempuei d’ans e d’ans, per agantar emb son bèu-bèu lei dròlles, lei maires, lei directors dei cantinas deis escòlas... Aquò es la pròva que lei multinacionalas que si partajan lo mercat dei desserts derivats dau lach ganhan de molons de sòus, maugrat la recènta aumentacien dau prètz dau lach pagat ai productors. Dempuei quauquei tèmps, si multiplican tanben lei reclamas per lei fromais salats de vaca, de feda e de cabra. Si siam totei avisat que lei dichei pubs quichan sus lo terraire. Lo telespectator ciutadan auriá lèu fach de creire que totei aquelei fromais son afinats dins lei bastidons e lei masets lei mais esconduts dau Cantau, d’Avairon, de Calvados, dei Pirenèus atlantics. Per lei pastres productors de fromais fermiers vertadiers, es malaisat de faire sentir la diferéncia entre sei produchs e aquelei sortits dei lachariás mai o mens industrialas. Quasi totei lei cabriers provençaus si fan sei tomas e tometas nomenadas pelardons de l’autra man de Ròse, mai convèn de pas oblidar qu’avem tanben de vaquiers e de pastres de fedas dins nostrei tres despartaments aupencs provençaus que preparon son fromai. Lo lach de la feda brigasca (de Brigue, haute Roya) dona un fromai estraordinari qu’es malaisat de trovar tant si fa rare. Aquelei pastres qu’an lo temps de vendre sei fromais sus lei mercats o qu’esperan la practica a la bastida o a la cabana d’estiu, a la baita coma dison lei Piemontés, auràn ges de dificultat per explicar lei diferéncias entre sei produchs e aquelei que si veson a la televisien. Per totei leis autrei que vendon ai botigas, convendriá qu’aguesson lo drech de marcar sus leis etiquetas: “fromai artisanau”, “au lach crud entier”, o “lo pastre l’a fach solet”... Duvèm rendre a Cesar ce qu’es de Cesar e au pastre ce qu’es dau pastre.