Aquela istòria veridica era contaa regularament, a chasque Noé, per mon grand. Era una conven- cion: a n-un moment, tot lo monde picava sus la taula en criant: «Lo peisson, lo peisson, ...!» Lo grand se levava en sorisent e anonçava: «Vos vau contar l’istòria dau peisson ...» Tot lo monde lo regardava e lo grand debanava son istòria dins un silenci religiós ...
A la fin de la fiera de la Sant-Martin, dos gròs proprietaris se trobàvan a l’auberja per beure un còp avans de tornar a maison. Avián ben vendut, e los pòrtafuelhas eran ben tiblats. Discutàvan de chausas e d’autras, dels trabaus de l’estiu, de politica, de la sason de chassa qu’anava començar, ... Las paraulas començàvan de chaufar, ajuaas per quauques mesurons de vin de Remollon...
Dins la sala, de monde manjàvan tranquilament. Vaquí pas que lo garçon passa just a costat d’eles, pòrtant a una taula un peissonas entier, copat en lescas, ambé de citron e de maionesa. N’i a de que manjar per un desenau de personas, quasi! Era un saumon extraordinari. L’aubergista l’aviá fach venir de luench per regalar son monde.
Un dels dos compaires ditz a l’autre: «A maison, ai un varlet qu’a un apètit talament gròs que sariá capable de manjar aqueu peisson entier, tot solet!». L’autre es pas convencut e totes dos fan una escomessa. Decídon de se tornar trobar a l’auberja dins quinze jorns ambé lo varlet que deurà manjar lo peisson tot entier.
Arribat a maison, lo mestre convòca lo varlet e li ditz:
«— As un apètit talament gròs, qu’a l’auberja ai fach l’escomessa que dins quinze jorns manjaràs un saumon entier e tot solet!
— Un saumon?, entier? Mestre vai chaguer que me metiu au regime. Es pas ren de manjar tot un saumon. Mai, vos en fasetz pas, lo manjarai!»
Dins la testa dau varlet, lo saumon era pas un peisson, mai lo pechon de la sauma, es a dire un ason ... e se sentiá quand mema de lo manjar ...
Donc, quinze jorns après, tot lo monde se torna trobar a l’auberja. Lo patron a preparat una bela taula au mitan de la sala, per una soleta perso- na. Lo varlet se l-i asseta e espera. Lo patron a alestit lo saumon (lo peisson) de mai d’un biais: ambé de citron, ambé de fenolh, ambé de pas- tenalhas, ambé de trufas, ... E adutz los plats los uns après los autres, acompanhat de vin, coma se deu per un bòn repais. Mai lo varlet esperava totjorn son saumon (l’ason!). Alora, quora lo peisson es quasi achabat, apela son mestre e li ditz:
«— Ò, mestre, es ben d’aguer adobat totas aquelas intraas de peissonalha, mai me fau de socit per lo saumon qu’ai plus gaire de plaça, e poi- riam ben perdre!».
Pas cap de comentari
En cargament
Pas cap de comentari
Mandar
