E aquí aviam lo jutge màger. Li voliai far ausir la votz del pòple e sa defensa. Li voliá far cambiar son jutjament que li fasiá ofici de reflexion. O alara me lo calriá brutlar aquel Caramentrant!
 
“Balha-me lo telefonilhet”.
 
Piquèri: Q sortisca! S’amerita 1 leiçon
 
Responsa: Malaisit per ieu
 
Anem!
 
Ma man sus sa cuèissa li desagrada 
 
Non
 
Filon me virèt lo punhet per legir sul telefòn. Me faguèt son riset trufarèl.
 
“A tu de jogar Little Ooo-mar.”
 
Sabian totes l’òdi que m’inspirava aquel gus. Mas fins a ont serian lèstes a me seguir? Semblava mai que mai un jòc per eles, la pichòta fixeta que se’n trufavan. Mas aviai aquí una escasença unica que tornariá benlèu pas jamai. Me caliá trapar una solucion e lèu-lèu. Una idèa fòla èra a grelhar dins mon cap...
 
La votz:
 
“Ajas quicòm de dire al monde, ara es lo moment.”
 
L’òme se cala. Se ten drech, l’esquina contra lo dorsièr de la cadièra, coides plegats, lo diari del jorn entre las mans: sa cara ne fa la Una. Lo pel plan penchinat, l’uèlh lusent, lo riset a la termièra de la boca, la barba de tres jorns a la mòda del moment: res de veire amb l’ombra qu’es vengut. Baissa lo cap. Plorineja.
 
Acabat.
 
Quantes còps te seràs agachada aquela video postada sus Internet e venguda virala, coma se ditz a l’ora d’ara, quitament aprèp l’episòdi del COVID-19! En cèrca de detalhs per servir a l’enquista. L’imatge es cadrada sarrat que sarrat. La tapissariá a l’endarrèr es blanquinèla, comuna. Lo diari nacional se trapa de’n pertot. La cadièra es un modèl Ikea © estandard, lo Stefan, de milierats de venda en Occitània. Un còp de mai auràs pas d’element decisiu de balhar a la reünion. Gaitas lo relòtge. Es ora d’i anar.