Qué que se passèsse dimècres 14, voliái escriure sus Mireia Boya, que foguèsse empresonada o non.  Per astre, es encara liura al moment que redigissi aquestas linhas. Es un solaç per qualqu’un qu’a agut parlat amb ela personalament, en dos o tres escasenças ligadas al catalanisme o a l’occitanisme. O benlèu se tracta pas sonque d’astre. Ara ne parlarai.
 
A las recentas eleccions catalanas, poguèt pas tornar trobar son sèti de deputada de la circonscripcion, victima del vòte dich util en favor de la lista del president Puigdemont. O sentiguèri coma una injustícia, que foguèt una excellenta representanta del pòble, d’Aran e d’Occitània al Parlament de Catalonha, e mai sa non-reeleccion balhèsse a una autra aranesa, Anna Geli, la possibilitat de venir deputada. Dobti pas que son ròtle, cèrtas collegial dins una formacion acostumada a aver pas cap de lidèr, de presidenta del grop parlamentari de la CUP permetèsse de relacions serenas de la coalicion anticapitalista amb los autres independentistas d’Amassa per l’Òc. Cada còp que parlèt als mèdias, o faguèt amb intelligéncia sens jamai caire dins los excèsses de lengatge mas sens renonciar tanpauc a sas conviccions valentas d’independentista aranesa, occitana e catalana.
 
Aquela actitud Mireia Boya la demostrèt tornarmai dimècres. Foguèt brilhant de dire al jutge Llarena la frasa qu’el meteis aviá prononciada fa sièis ans, que la solucion a la crisi catalana èra pas brica judiciària mas politica. Mentre que quatre independentistas son encara en preson e d’autres cinc en exili, foguèt valent d’abjurar pas nada conviccion republicana siá. La declaracion d’independéncia non èra pas simbolica, la republica catalana ela la vòl efectiva e lèu-lèu, e non pas coma un ideal luènh.
 
Entre las personadas convocadas per la dicha justícia espanhòla, foguèt la sola a o far aital. E del temps que l’actitud contrària non esmoguèt pas Llarena, que manten en preson quatre personas al fons solament colpablas d’aver agudas d’actituds independentistas, la resisténcia de Mireia Boya levèt tota fòrça a l’estrategia espanhòla de la paur. En preson nòstra compatriòta seriá, fòrça mai que los autres quatre encarcerats, la votz de la Republica que la vòl ofegar Espanha.
 
Non me permetriái pas d’aleiçonar mos compatriòtas catalans, del confòrt de l’estat francés estant ont risqui pas res per mas idèas patrioticas. Totun, cresi qu’ela lor e quitament nos balha una leiçon. Dins de situacions de conflicte, servís pas a res de renonciar a nòstras idèas, de voler semblar de recular sus la tòca de nòstra lucha. D’efièch, de i renonciar a la resulta invèrsa: l’adversari se sent ansin mai fòrt e aprofiecha nòstra feblesa.
 
Qu’aquò inspire doncas los deputats independentistas que trantalhen per desfisar Espanha. Qu’aquò inspire los que, legitimament, crenhan per lor libertat. Qu’aquò inspire los que preferiscan lo jòc politician a la realitat del combat. Qu’aquò inspire tanben los que, d’aqueste caire dels Pirenèus, ajan paur de França o de las reaccions de quin que siá estat imperialista.
 
Acabarai aqueste article en disent que delà l’exemple personal de nòstra compatriòta Mireia Boya, nos caldriá meditar sul de sa formacion politica, la CUP. O escriguèri aicí fa qualques ans, la CUP pòt èsser un modèl interessant pels republicans occitans, en tot prene en compte, de tot segur, que nòstra situacion es desparièra de la catalana. Encara o pensi, e dempuèi la suspension de l’investidura del president de la Generalitat, la CUP es la formacion catalana que defend amb mai de clartat los votants del 1^r d’octòbre, la resulta positiva del referendum d’independéncia e la declaracion solemna del 27 d’octòbre. La CUP, per tant, es una esperança per totes los ciutadans del Catalonha que vòlon èsser en republica.
 
Amb Mireia Boya e la CUP e tot lo pòble que refusa de renonciar al camin de la libertat, podèm cridar coma a l’estacion de Barcelona Sants quand l’èx-deputada èra tornada de Madrid: «Sèm Republica!».