La portada dels mots pòt èsser gigantassa per l’istòria e lo present. Los mots estructuran l’esperit collectiu.
 
Atau lo mot patés legitimèt aicí un linguicidi das lengas autoctònas, linguicidi encara plan actiu uèi dins Occitania tota.
 
De son costat lo mot de conquista glorifica d’orrors. Fòra de las de l’esperit, las autras son edificantas.
 
Gaitatz la “Conquista de l’Oèst” tant celebrada, epopèia emblematica de l’esperit occidentau. Mai d’un sègle de raubatges a man armada!
 
Arribat dins un país lo decreti mieu. Coma i a d’indigènas, los tui, genocidi en prima. E bibla en man te celèbri qu’aqueste pais m’es donat de volontat divina amor qu’es voide.
 
Autras conquistas, las colonialas! De raubatòris armats en bandas organizadas.
 
Dins l’istòria conquistar es raubar.
 
“Per drech de conquista” disiá lo primièr Borbon d’Espanha, felen de Lois XIV. Per drech de conquista es una formula perfiècha per dire que son drech es fondat sul panatòri.
 
Seriá plan util de quitar de pintrar de glòria d’abominacions, de cambiar de logicial.
 
Aquò camina pasmens. Lo 26 de genièr èra la “Jornada d’Austràlia” fèsta nacionala dau jorn de l’arribada dels primièrs colonizaires angleses. Causida plena de fina civilizacion.
 
Maugrat las interdiccions manifestèron a milierats contra la “Jornada de l’Invasion”.
 
Fins a 1967 en Austràlia los aborigènas èran pas de ciutadans mas “d’elements dau bestium e de la flòra”, avetz plan ausit, d’elements dau bestium, de l’animalum! E per aquò caçats, non pas escampats mas plan caçats.
 
A! que la conquista es bèla. Cossi dison ja? A si: Fun!