Diseram pas jamès pro de bonas causas sus Assimil. Es pas un ostau d’edicion com los autes. Son istòria es fòrça interessanta. Tot vengoc d’un òmi sol, un breton que s’aperava Alphonse Chérel e qu’èra un vertadièr visionari. Ça declarèc dens la revista Savoirs en 1933: “Soi un umanista qu’es convençut de çò que’s comprénguer es anar de cap a una ententa universala.”
 
Es atau que lo joen Chérel se’n va a vint ans (1902) de cap a Londres coma preceptor de francés dens una familha borgesa. A vint e quate ans (1906), se’n va aqueste còp de cap a Berlin. Apreng l’alemand. A vint e sèt ans (1909), serà Moscòu on apren lo rus, mes la debuta de la guèrra le hascoc tornar a Resnn (en galò, Roazhon en breton).
 
A trente-siès ans (1918) s’encamina de cap a Madrid puèi Milan. A cada còp, apreng la lenga deu país. Va a París e, en 1928, concep un calendari dambe una leçon d’anglés a cada pagina. Marcha plan, e chic a chic l’idèia d’un líber veng una evidéncia. La medisha annada lo purmèr metòde d’anglés sortís, basat sus “l’assimilacion intuitiva”, çò que los pedagògues apèran “lo metòde dirècte”, que remplaça l’estudi drin hastiau e pesuc de tèxtes de literatura classica, com aquò se hasèva a l’epòca. La purmèra frasa de la purmèra leçon demorarà celèbra: My tailor is rich (but my english is very poor).
 
Dempuèi, lo nombre de lengas ensenhadas a pas jamès deishat de créisher. La filosofia d’Assimil es tostemps de se daubrir de cap a totas las lengas, es atau que dens las annadas 70 lo metòde d’occitan pareisherà a costat deu breton, deu còrse e deu catalan.
 
Suu siti de l’edicion, un blòg especializat deisha pas de prénguer la defensa de las lengas minorizadas, de s’interessar a l’esperanto e a las lengas deus signes.
 
Haut, pòdi pas resistir a l’enveja de’vs balhar la tièra de las lengas concernidas per aquestas edicions (es possible que n’augi desbrembadas unas):
 
afrikaans, albanés, alemand, alsacian, anglés (d’America, d’Australia), arabe (argerian, maroqquin,  tunisian, egipcian, libanés, classic), armenian, arpitan, basco, breton, bulgar, cabila, caledonian, cantonés, catalan, chèc, chinés, cmèr, corean, còrse, creòle (martiniqués, guadelopean, ayician, maurician, guianés), croat, danés, ebrèu, espanhòl (d’Argentina, de Mexic, de Cuba), eslovac, eslovèn, esperanto, finés, flamenc, francés, friolan, genovés, georgian, grèc, grèc ancian, gualés, hindi, hongrés, ieroglifes, indonesian, irlandés, islandés, italian, japonés, laossian, latin, leton, lingala, lituanian, luxemborgés, malgach, maltés, maori, marselhés[1], neerlandés, norvegian, occitan*, ordó, persan, picard[2], piemontés, platt lorenc, polonés, portugués (deu Brasil), quebequés, roman, rromani, rus, sanscrit, sèrbe, sèrbo-croat, suedés, swahili, tagalòg, tahician, tai, tamol, tibetan, turc, ucrainian, vallon, vietnamian, wolòf, yiddish.
 
Mes aquò’s pas tot. Assimil acaba en darrèras de publicar uns jòcs de societat, deus quaus podèm citar “Latino Linguo”.
 
Son autor, Henri-Sébastien Ehrard, nascut en 1980, es de soca franco-polonesa. Après son sestudis de Sciéncias deu Lengatge dambe opcion Lenga deus Signes Francesa, a ensanhat l’esperanto en Bretanha.
 
Ende jogar ad aqueste jòc, cau respóner a questions pausadas en diferentas lengas latinas, mes çò que suspreng, es la tièra de lengas pertocadas: las lengas latinas oficialas, solide, mes tanben l’occitan, lo catalan, lo galhèc, lo mirandés, l’arpitan, lo galò, lo picard, lo valon, lo romanche, lo piemontés, lo sarde, lo sicilian e lo friolan.
 
Es doncas de notar qu’una societat d’edicion d’endom internacionau (ensenha per exemple lo japonés en alemand), francesa de mès, respècte ad un tau punt las lengas ditas “regionalas” tan mespresadas de las autoritats. Solide una excepcion dens lo paisatge editoriau franchimand. De notar e de saludar.