Nòste president de l’Estat francés be sap utilizar los utisses de comunicacion com cau. Es quitament un especialista. Son devís pòt semblar meslèu cambiadís, mes se cau mauhisar, aquò’s ende pertocar una classa de la populacion après de l’auta. Cau pas desbrembar que lo tipe hascoc son memòri d’estudis sus Machiavel.

Un còp apareishut auturós dambe joens o portaires de camisòts ende hèr “respectar la foncion presidenciala” aus uelhs d’un public conservator, se muisha puèi au palais dambe disc-jockeys negres e omosexuaus, dambe la tòca evidenta de tornar aplomar aqueste imatge rigorós en ensajar d’agradar ad un public mès cool, joen, dubèrt e modèrne.

Com disèva l’aute, los presidents hascossen pas qu’una mandatura, trabalharén pas a lor reeleccion.

Mes n’i a pas qu’aquò. Dens sa panoplia de còm’, lo Manu se deishèc un jorn filmar en còs de camisa en tot devisar “en tota simplicitat” suus dinèrs que l’Estat despensa en ajudas publicas de cap aus mès necessitoses. Qualificava aquò de “ardits de tocat” (pognon de fou dens la version originala), en tot utilizar un vocabulari de nivèu popular, ende, cresi, hèr comprénguer que coneish de plan lo mitan deus beneficiaris de las ajudas socialas, justament.

En mès deu hèit qu’aqueste devís estoc sentit per mantuns coma una provocacion de cap aus mès praubes, (au moment quan lo monde s’assabentèc de çò que comandèc 500 000 euros de vaishèra navèra endeu palais presidenciau e una piscina navèra ende lo castèth de Bregançon) estoc tanben una error economica de las beròias. Lo ponhon de dingas existís pas e còsta a l’Estat ... gaireben ren.

Los allocataris de las prestacions socialas, deus quaus, ac cau tornar brembar, un brave nombre de mairs que’s neurissen los tres o quate dròlles soletas lavetz que lo pair s’es escapat e paga pas las pensions alimentàrias, de qué hèn dambe la moneda que receben cada mes? La botan pas dens un paradís fiscau. Van au supermercat e i crompan mangiscla per la grana majoritat. Podèm ajustar pelhas que’s croman tambe au medish lòc, que las botigas deu centre-vila son drin tròp caras end’eths.

I passan la quasi totalitat de sòus de hòus e, haut!, l’Estat n’a dejà tornat prénguer uns 5% tra la debuta. Parli de la mangiscla, pr’amor que suus basquèts o la saca d’escòla deu pichon, son 20%.

Podèm pensar shens de paur de ns’enganar qu’aquestes 26 miliards d’euros (es la soma de la quala parla lo president), injectats dens la grana distribucion o tanben los quites comèrcis de proximitat, crèan emplecs. Dens l’absolut, seré mès d’un million (26 000 000 000 / 24 000 sia la soma dividida per lo còst a la gròssa d’un salari minimau a l’annada) mes solide qu’es mès complicat qu’aquò, doncas se comptam a vista de nas lo cincau, sia 200 000 personas emplegadas de mès, es dejà pas tròp mau.
 
E d’un salari brut, aqueste còp son pas 5%, ni 20%, mes 50% que l’Estat retròba. I cau ajustar l’allocacion caumatge o l’ajuda sociala que lo trabalhador percep pas mès s’èra desemplegat au davant, çò qu’es un estauvi de mès ende l’Estat. L’emplegat paga impòstes sus aquò, etc, etc, etc …

Es çò que s’apèra un cerc virtuós pr’amor que la moneda torna a l’economia vertadièra e per la fin, lo ministèri de las finanças publicas a recrubat tot o gaireben tot. Es aquò qu’es dingue, fin finala.

Aquò pròva plan que sèm dens un monde on estudiar Machiavel es mès important que non pas estudiar l’economia, … sustot ende parlar d’economia.