Es lo quite president qu’ac digoc. Sèm en guèrra. Lo jorn quan ac digoc, l’a benlèu tornat díser siès còps se, per cas, aurém pas comprés. Me soi demandat perdequé disèva aquò dambe tant d’insisténcia. I vesi au mens tres rasons:
   
Lo purmèr punt sembla foncionar. Suus hilats sociaus, daubuns m’an arcastat de mencionar lo hèit que nòste president actuau avèva suprimits mès de quate mila leits d’espitau, avèva aflaquit lo servici public de santat (tot coma sos davancèrs, ac cau díser) e s’èra trufat deus suenhants en cauma dempuèi mès d’una annada que denonciavan la manca de mejans, de la quala patissèm ara.
 
M’an dit qu’èra pas lo moment e que calèva meslèu “deishar las polemicas”. Aquò pròva plan que l’escenari de guèrra fonciona plan. De tot biais, fonciona tostemps. La tecnica de semblar reglar los problèmas creats per se medish es totjorn assegurada d’obténguer un bon resultat. Parli pas de la malaudia, solide, mes de la manca de leits de reanimacion, qu’Alemanha ne possedís 25 (!), tiò, 25 còps de mès ...
 
Per çò qu’es de la gestion de la crisi sanitària, critiqui pas lo govèrn dens sas decisions, es pas brica mon maine. D’aqueste punt de vista soi solidari e respècti l’embarrament.
 
Per contra, soi fòrça mès critic sus la comunicacion deu govèrn, qu’estoc pas de bon comprénguer. Quan las eleccions estón mantengudas, èri pas ni contra ni d’acòrd, mes plan lèu se comprenoc, mès tard, qu’èra una error. Lo messatge èra pas brica clar. Quan disètz: “Demoratz-vos a l’ostau, mes podètz anar votar se respectatz los gèstes-barralha”, d’uns milions de poblants auratz totjorn una bona quantitat (e benlèu la majoritat) que comprengueràn pas que la part “podètz sortir de l’ostau”, e atau, lo dimenge deu purmèr torn, la Brigitte Macron, que’s passejava en bòrd de Sèna (!), s’estonava d’i véser tan de monde (sic).
 
La charradissa d’Emmanuel Macron en dirècte de Milhüsa (Alsàcia) estoc lamentabla. Parli de la communicacion e non pas deu contengut. Avèvi l’impression que jogava un ròtle de teatre e qu’èra estat causit eth pr’amor que l’actor vertadèr èra indisponible.
 
Purmèr, mantenguèva la problematica dens un encastre franchimando-franchimand dambe l’estile “nòste país es atacat”, lavetz que totes los paises deu monde ac son e qu’Italia estoc ajudada màgerment per Russia e quarcastan a Euròpa de’us aver deishats càder.
 
Au lòc de’s demorar dens son personatge deu gendre ideau, joenòt, que va portar idèas navèras, (lo ròtle que’u portèc au poder fin finala), essagèc de’s semblar un de Gaulle, un Mitterand o sabi pas quin president de la tresau o quatau republica, dambe sos “mes chers compatriotes” e sas “nacions” a tira-qui-pòt.
 
Lo resultat n’èra de véser un òme sens sentit particular, fred, dens un costume tròp gran, un mena d’automat que recitava meslèu frasas que descobrissèva au moment quan las disèva. Estossi empontaire, aurí dit a aqueste actor de cambiar complètament “d’intencion” coma se ditz au teatre.
 
End’acabar, pòdi pas totun me trufar pas de l’anóncia que França a pas de mascas de proteccion ende los que son “en purmèra linha” (vocabulari de guèrra), mes a un pòrtavion dens l’Ocean Indian, que pòt pas arcuèlher malaus çaquelà. Cool. Sauvats que sèm.