França es un els rares païses occidentals, cresi, que se met en vacanças als meses de julhet e d’agost. Per èsser mai precís deuriái dire entre sa festa nacionala e la fèsta de la Verge!
 
Finalament, una coma l’autra son de fèstas de la revolucion… mas ont es la revolucion?
 
De filha ainada de la Glèisa catolica, apostolica, romana, França es passada en qualques annadas non pas à un ateïsme que se poiriá comprene mas a un ieu-me’n-fotisme dins aquel domeni. Òm se’n pòt regaudir de la situacion o la plànher… a cadun son Dieu o sos dieus o son absència de Dieu/dieus.
 
Mas, quand al ieu-me’n-fotisme ven s’apondre l’ignorància, me sembla que nos podèm interrogar.
 
Nos rebaton las aurelhas amb la laïcitat que, la màger part del temps, quitament dins la boca de monde qu’òm pòt pensar “moderats” es mai de laïcisme que non pas de laïcitat!
 
Vivèm un periòde, qu’es per durar, de confusion grandassa gessida de l’ignorància sens que quicòm s’anóncia per far rampèl a çò qu’existissiá en per abans.
 
E lo qu’a dich que la natura aimava lo vuèg a provat mai d’un còp qu’aviá rason.
Aquel vuèg se tròba un pauc pertot e lo cadun-per-se portarà pas cap de solaç intellectual o fisic.
 
Vesètz “mossur” Rebsamen, un òme de ben, de segur, ministre del trabalh. Ven de demissionar per tornar far lo conse en causa de la mòrt d’un òme de palha que li gardava la plaça cauda… Ailàs, lo remplaçant ven de defuntar.
 
Que pensar de l’actitud d’un ministre que sasís la primièra oportunitat per far comprene a bon pòble que los afars de sa comuna an un interès mai grand que los afars de l’Estat?
 
Notatz que voliá contunhar de far lo ministre e tornar prene totas las cargas de la comuna, de la comunitat de comunas, de…
 
Aquel monde son organizats, çò dison, e pòdon gerir sens problèmas dos, tres o quatre agendas diferents mentre que nosautres, paures bogres, capitam pas de n’assegurar un sol.
 
Pensava benlèu forçar la man del president qu’es lo campion de la sintèsi. A pas marchat e a causit… sos interèsses! Las emmèrdas d’una comuna son mendres que las de l’Estat e li cal pensar a son avenidor!
 
Es un exemple tipic de nòstres elèits. Se vòlon plan sacrificar pel país e nos demandar de far d’esfòrces gròsses mas a la condicion de gastar pas lor carrièra politica.
 
A l’esquèrra coma a la drecha, lo combat es identic: ieu primièr…
 
La crisi de la causa publicaes es pas recenta mas pejoreja.
 
Un cresent pòt agradar pas a un mescresent mas, generalament, ni un ni l’autre empachan pas los rapòrts entre las gents.
 
Un òme politic preten aver d’influéncia sus l’anar dels afars de la Ciutat e demanda lo respècte dels ciutadans a rapòrt de son engatjament.
 
Mas pòt pas i aver de reconeissença o de respècte per un tartufa que siá religiós o politic…