L’arròp (XV)

Vicent Marqués · La bona taula

< precedent | seguent >

Dimenge, 3.4.2022 03h00

L’arròp (XV)

Pas cap de comentari

En cargament

Restaurant Casa Isabel

URL corta

I a la costuma, coma arriba en general amb totes los vins doces, d’i chauchar de galetas o de bescuèches, coma podèm veire dins la faula de La Fontaine revirada per Màrius Borrèli, “Lo Garri de Vila e lo garri campèstre” (1872); ne transcrirem qualques vèrses:

Arribavan au champanha,
Èran ficós dau vin cuech;
Lei bostres! avián pas la canha
Per li chauchar de bescuechs.[1]

Dins la poesia “Lo vin cuech”, apareguda dins la rejoncha Lei provençalas (1852), Teodòr Aubanèu nos descriu una velhada entre bordièrs mentre que ne fasián:

I

Aquest vèspre, a la velhada,
La famiha es revelhada,
doumací fan lo vin cuech;
Lo fuòc gita sei belugas;
L’enfant, que la sòm pessuga,
Badalha e se freta l’uelh.

La grand a pres sa fielosa:
Es segur pas vanelosa
‘Quela paura vièlha grand!
La maire es afeccionada,
Cordura, a l’aise assetada;
Zina tria lo safran.

Leis òmes atuban sei pipas;
En rovilhant lo cat lipa
Una sieta per lo sòu;
Chascun dins la chaminèia
Gita son brot de borrèia;
Fan rond davant lo peiròu.

II

lo paire

Nòste mossur, qu’a d’enganas
Encava sei damajanas...
Tot aquò rend pas plus gras!
Siegue vièlh ò de l’annada,
Lo flasquet de la jornada
Es tan lèu vuege que ras.

lo rafit

D’aiga de la posaraca
Dins un tinèu, sus la raca
Fai de trempas per tot l’an.
La trempa a l’acostumada
Ven totjorn que mai sermada:
Se ne’n chorla que pus plan.

lo dròlle

Lo matin a la collècta,
Cargam nòstra mieja guèta
Embe dos dets de vin cuech;
Alòr crenhèm pus l’aiganha,
L’aura que bofa e s’encanha,
Ni lei nèblas de la nuech.

lo paire

I a’n an, tremblère lei fèbres...
N’ai gardat’na paur de lèbre!
S’ai caud, beve; ai mon solaç.
Mai per aqueu que s’empega,
Jamai tira drech sa rega
‘Me’n araire a tres colàs.

lo dròlLe

Dins lo peiròu que canteja
Lo vin Cuech dejà perleja:
Zina, refresca lei gòts...
Nos cocharem que totara...
Vueja! fai-ne’n chimar ‘ncara

lo caganís

Ma maire, qu’es bòn aquò!

En Bas Lengadòc e dins de parçans pròches èra tanben fòrça corrent mas sembla qu’a gaireben desaparegut e solament ne fan per qualques luòcs del Bas Carcin, de Coserans (Comenge) e del país d’Albi, a çò que ne sabi, mas s’agís d’una mistèla; en mai de las espècias mençonadas abans, dins la darrièra encontrada citada apondon de muscada e de borrons de noguièr. Lo trobam dins l’òbra Les Courbezon (1861), de l’escrivan Ferdinand Fabre (qu’èra de Bedarius, a l’Espinosa), ont un dels personatges ditz aital:

—Sénher curat, çò ditz Severagueta, puèi que soi ieu qu’ai prepausat una virolada en onor de Dòna Corbeson e de la sòrre Marta, permetètz-me, vos en prègui, de fornir de vin cuèch per beure a lor santat.

[1] La podètz legir aicí, mercé a Cieldoc